Lezersrecensie
Het debuut van Paul Auster
De onlangs overleden schrijver debuteerde in 1982 met twee autobiografische werkjes. Het eerste heet Portret van een onzichtbare man, het tweede Het boek der herinnering.
Ik las de eerste druk uit 1988 die werd vertaald door Annelies Eulen, een vergeeld en lichtelijk beschadigd boekje.
Het eerste verhaal gaat over zijn vader. Aanleiding tot het schrijven ervan was zijn plotselinge dood. Auster ruimde zijn huis leeg en herinneringen drongen zich natuurlijk aan hem op.
Met stijgende verbazing las ik over de zonderlinge man met wie Paul nou niet bepaald een hartelijke relatie had. Gaandeweg wordt duidelijk waarom de man zulk zonderling gedrag had ontwikkeld. Het verhaal is sober en somber van toon. Het is mooi om te lezen hoe de zoon begrip voor zijn vader ontwikkelt, hem niet veroordeelt, niet bitter is maar poogt te begrijpen. Dan ontstaat mededogen. Auster voltooide dit werkje in 1979, op 32-jarige leeftijd.
Het tweede verhaal dat in deze eerste druk als titel heeft Het boek der Herinnering is een nogal warrige en associatieve vertelling over Austers jonge jaren. Hij schreef het tussen 1980 en 1981 en het is ongelooflijk hoe breed hij zich toen al had ontwikkeld, hoe erudiet hij al was. Kunstenaars buitelen over elkaar heen en de feitjes dwarrelen je om de oren. Hij was in Parijs, Londen en Amsterdam geweest en deze reizen hadden diepe indruk op hem gemaakt. Hij bezocht het Anne Frankhuis. Dit bezoek raakt hem diep. Hij schrijft er niet over maar het spreekt voor zich dat hij het Achterhuis had gelezen. Als Jood moet het wel veel voor hem betekend hebben. Ook bezoekt hij het pas voltooide Van Gogh museum en natuurlijk het Rijksmuseum. Hij spreekt vol bewondering over Rembrandt en Vermeer.
Het boek der herinneringen is verdeeld in dertien boeken, korte hoofdstukken die elkaar vaak overlappen maar ook heel verschillende onderwerpen behandelen.
Na het lezen van dit boek, of eigenlijk deze bundel, kreeg ik de indruk dat Auster eerst schoon schip moest maken met zijn leven tot nu toe alvorens te kunnen overgaan tot het schrijven van fictie, gedichten, filmscripts en vertalingen, uit het Frans.
Een poosje geleden las ik Baumgartner ( zie recensie ) en het verschil tussen beide boeken is treffend. Ruim veertig jaar tijdsverschil zorgen ervoor dat de jonge wereldveroverende schrijver zich ontwikkelt tot een peinzende, mijmerende oude man.
Wie van Paul Auster houdt, leze dit boek omdat men de schrijver beter leert kennen.
Ik las de eerste druk uit 1988 die werd vertaald door Annelies Eulen, een vergeeld en lichtelijk beschadigd boekje.
Het eerste verhaal gaat over zijn vader. Aanleiding tot het schrijven ervan was zijn plotselinge dood. Auster ruimde zijn huis leeg en herinneringen drongen zich natuurlijk aan hem op.
Met stijgende verbazing las ik over de zonderlinge man met wie Paul nou niet bepaald een hartelijke relatie had. Gaandeweg wordt duidelijk waarom de man zulk zonderling gedrag had ontwikkeld. Het verhaal is sober en somber van toon. Het is mooi om te lezen hoe de zoon begrip voor zijn vader ontwikkelt, hem niet veroordeelt, niet bitter is maar poogt te begrijpen. Dan ontstaat mededogen. Auster voltooide dit werkje in 1979, op 32-jarige leeftijd.
Het tweede verhaal dat in deze eerste druk als titel heeft Het boek der Herinnering is een nogal warrige en associatieve vertelling over Austers jonge jaren. Hij schreef het tussen 1980 en 1981 en het is ongelooflijk hoe breed hij zich toen al had ontwikkeld, hoe erudiet hij al was. Kunstenaars buitelen over elkaar heen en de feitjes dwarrelen je om de oren. Hij was in Parijs, Londen en Amsterdam geweest en deze reizen hadden diepe indruk op hem gemaakt. Hij bezocht het Anne Frankhuis. Dit bezoek raakt hem diep. Hij schrijft er niet over maar het spreekt voor zich dat hij het Achterhuis had gelezen. Als Jood moet het wel veel voor hem betekend hebben. Ook bezoekt hij het pas voltooide Van Gogh museum en natuurlijk het Rijksmuseum. Hij spreekt vol bewondering over Rembrandt en Vermeer.
Het boek der herinneringen is verdeeld in dertien boeken, korte hoofdstukken die elkaar vaak overlappen maar ook heel verschillende onderwerpen behandelen.
Na het lezen van dit boek, of eigenlijk deze bundel, kreeg ik de indruk dat Auster eerst schoon schip moest maken met zijn leven tot nu toe alvorens te kunnen overgaan tot het schrijven van fictie, gedichten, filmscripts en vertalingen, uit het Frans.
Een poosje geleden las ik Baumgartner ( zie recensie ) en het verschil tussen beide boeken is treffend. Ruim veertig jaar tijdsverschil zorgen ervoor dat de jonge wereldveroverende schrijver zich ontwikkelt tot een peinzende, mijmerende oude man.
Wie van Paul Auster houdt, leze dit boek omdat men de schrijver beter leert kennen.
1
Reageer op deze recensie