Lezersrecensie
Worstelingen
Op de voorkant van het boek prijkt een mooie tekening van Hendrick Goltzius, een kunstenaar die leefde rond 1600. Hier tekende hij Phaëton, een mythologische figuur uit het oude Griekenland.
Seán Hewitt is een dichter die zijn eerste proza schreef. Hij werd geboren in 1990.
De titel van het boek is een citaat van de Engelse geestelijke Hopkins. Hewitt haalt hem regelmatig aan in dit boek.
Ter inleiding tenslotte, de vertaling is geleverd door Erwin Mortier, een Vlaamse schrijver en dichter. Het is niet toevallig dat een schrijver/dichter dit boek vertaalde: er komen in het boek veel gedichten voor en Hewitt zelf schrijft dichterlijk, zijnde een dichter van huis uit. Mortier zal een flinke klus hebben gehad aan de vertaling.
Het boek is een memoir. Zeg maar een autobiografisch werk. Het is zeer persoonlijk en weinig verhullend.
De titel van deze recensie slaat op de vele gevechten die Hewitt aanging met zichzelf, de samenleving, de katholieke kerk en zijn depressieve vriend.
Bij vlagen was het boek briljant, bij vlagen ronduit vervelend. Ik begrijp de uitweidingen over de kerk maar ze zijn niet interessant. Dat geldt wat mij betreft ook voor de verhalen over Hopkins en die over de ziekte van zijn vriend Elias.
Eigenlijk is het boek alleen van belang als Hewitt heel persoonlijk wordt en vertelt over de taaie strijd die hij aanhoudend moet leveren: wie ben ik, wie wil ik zijn, hoe kijkt men naar mij en hoe wil ik dat men naar mij kijkt.
Deze passages zijn uitstekend geschreven en ik kan me voorstellen dat ze zeer helpend zijn voor iedere jongen/man die kampt met dezelfde worstelingen. Eigenlijk is het wat dat betreft een aanrader, ware het niet dat er veel in het boek staat dat wellicht niet aanspreekt.
Al lezende pendelde ik heen en weer tussen 5 sterren en het boek terzijde leggen. Nogal extreem dus. Uiteindelijk werden het drie sterren vooral vanwege de zelfreflectie en zelfonthulling. Ik ben niet te spreken over de verhalen over Elias. Ik vond ze afstandelijk, rommelig en onduidelijk. Een gemiste kans.
In mijn eigen dorpsbiblioteek worden regelmatig thema's uitgelicht, maar die zijn doorgaans nogal "onschuldig". Biografieën, reisverhalen, spannende boeken, enfin je kent dat wel.
Nooit over seksualiteit, queer zijn en psychische ziekten. Is mijn bieb daar te dorps voor? Hoe is dat elders?
Mocht ergens het thema queer op de voorgrond worden gezet, dan hoort dit boek daar zeker bij.
Seán Hewitt is een dichter die zijn eerste proza schreef. Hij werd geboren in 1990.
De titel van het boek is een citaat van de Engelse geestelijke Hopkins. Hewitt haalt hem regelmatig aan in dit boek.
Ter inleiding tenslotte, de vertaling is geleverd door Erwin Mortier, een Vlaamse schrijver en dichter. Het is niet toevallig dat een schrijver/dichter dit boek vertaalde: er komen in het boek veel gedichten voor en Hewitt zelf schrijft dichterlijk, zijnde een dichter van huis uit. Mortier zal een flinke klus hebben gehad aan de vertaling.
Het boek is een memoir. Zeg maar een autobiografisch werk. Het is zeer persoonlijk en weinig verhullend.
De titel van deze recensie slaat op de vele gevechten die Hewitt aanging met zichzelf, de samenleving, de katholieke kerk en zijn depressieve vriend.
Bij vlagen was het boek briljant, bij vlagen ronduit vervelend. Ik begrijp de uitweidingen over de kerk maar ze zijn niet interessant. Dat geldt wat mij betreft ook voor de verhalen over Hopkins en die over de ziekte van zijn vriend Elias.
Eigenlijk is het boek alleen van belang als Hewitt heel persoonlijk wordt en vertelt over de taaie strijd die hij aanhoudend moet leveren: wie ben ik, wie wil ik zijn, hoe kijkt men naar mij en hoe wil ik dat men naar mij kijkt.
Deze passages zijn uitstekend geschreven en ik kan me voorstellen dat ze zeer helpend zijn voor iedere jongen/man die kampt met dezelfde worstelingen. Eigenlijk is het wat dat betreft een aanrader, ware het niet dat er veel in het boek staat dat wellicht niet aanspreekt.
Al lezende pendelde ik heen en weer tussen 5 sterren en het boek terzijde leggen. Nogal extreem dus. Uiteindelijk werden het drie sterren vooral vanwege de zelfreflectie en zelfonthulling. Ik ben niet te spreken over de verhalen over Elias. Ik vond ze afstandelijk, rommelig en onduidelijk. Een gemiste kans.
In mijn eigen dorpsbiblioteek worden regelmatig thema's uitgelicht, maar die zijn doorgaans nogal "onschuldig". Biografieën, reisverhalen, spannende boeken, enfin je kent dat wel.
Nooit over seksualiteit, queer zijn en psychische ziekten. Is mijn bieb daar te dorps voor? Hoe is dat elders?
Mocht ergens het thema queer op de voorgrond worden gezet, dan hoort dit boek daar zeker bij.
1
Reageer op deze recensie