Lezersrecensie
Zo schrijf je een biografie
Alex Rutten is Neerlandicus en schreef in 2021 deze levensgeschiedenis van Jan Foudraine.
Jan Foudraine was een vooraanstaand psychotherapeut die destijds het razend populaire Wie is van hout? schreef.
Veel mensen zal dit niets zeggen. Ik denk dat je zeker de 50 moet zijn gepasseerd willen bij deze namen lampjes gaan branden.
Ik las het boek vanuit mijn professie als psychotherapeut en omdat ik zijn opvattingen over psychotherapie altijd van harte heb onderschreven. Bovendien liep ik stage op Veluweland, destijds een bekende psychotherapeutische gemeenschap bij Lunteren. Foudraine was daar toen net vertrokken. Ik heb jarenlang gewerkt in een psychotherapeutische gemeenschap en bewaar er veel goede herinneringen aan. Ook ik werkte in eigen praktijk, dus, veel overeenkomsten met deze man met wie ik me verwant voel.
Alex Rutten schreef een uiterst levendig en compleet verhaal over Foudraine die leefde van 1929 tot 2016.
Hij vertelt over zijn gezin van herkomst, zijn studietijd, de jaren in de VS, zijn werkzame leven, over het waanzinnige succes van Wie is van hout? en over zijn leerlingschap bij Bhagwan.
Foudraine leidde een zeer turbulent leven wat niet in de laatste plaats kwam doordat hij een zeer flamboyant mens was.
Alex Rutten vertelt over zijn huwelijk, over zijn vriendschappen, zijn vele publicaties en over zijn levenseinde.
Ik had na lezing de indruk dat Rutten niets had vergeten.
Middenin het boek staan talloze foto's en aan het einde een lijst met geïnterviewden, een lijst met geraadpleegde literatuur, noten per hoofdstuk en een personenregister, kortom, helemaal compleet. Daar kan Colm Toibin een puntje aan zuigen.
Ik waardeer het boek met vijf sterren, niet zozeer omdat het een perfecte biografie is, maar omdat Rutten erin is geslaagd om relevante geschiedschrijving te plegen en een duidelijke rode draad in het verhaal te weven.
Vaak is zijn betoog droog en feitelijk maar opeens ook ontroerend persoonlijk of verrassend humoristisch.
Rutten sluit het boek sober en intiem af met de laatste dagen van Marijke en Jan samen.
Jan Foudraine was een vooraanstaand psychotherapeut die destijds het razend populaire Wie is van hout? schreef.
Veel mensen zal dit niets zeggen. Ik denk dat je zeker de 50 moet zijn gepasseerd willen bij deze namen lampjes gaan branden.
Ik las het boek vanuit mijn professie als psychotherapeut en omdat ik zijn opvattingen over psychotherapie altijd van harte heb onderschreven. Bovendien liep ik stage op Veluweland, destijds een bekende psychotherapeutische gemeenschap bij Lunteren. Foudraine was daar toen net vertrokken. Ik heb jarenlang gewerkt in een psychotherapeutische gemeenschap en bewaar er veel goede herinneringen aan. Ook ik werkte in eigen praktijk, dus, veel overeenkomsten met deze man met wie ik me verwant voel.
Alex Rutten schreef een uiterst levendig en compleet verhaal over Foudraine die leefde van 1929 tot 2016.
Hij vertelt over zijn gezin van herkomst, zijn studietijd, de jaren in de VS, zijn werkzame leven, over het waanzinnige succes van Wie is van hout? en over zijn leerlingschap bij Bhagwan.
Foudraine leidde een zeer turbulent leven wat niet in de laatste plaats kwam doordat hij een zeer flamboyant mens was.
Alex Rutten vertelt over zijn huwelijk, over zijn vriendschappen, zijn vele publicaties en over zijn levenseinde.
Ik had na lezing de indruk dat Rutten niets had vergeten.
Middenin het boek staan talloze foto's en aan het einde een lijst met geïnterviewden, een lijst met geraadpleegde literatuur, noten per hoofdstuk en een personenregister, kortom, helemaal compleet. Daar kan Colm Toibin een puntje aan zuigen.
Ik waardeer het boek met vijf sterren, niet zozeer omdat het een perfecte biografie is, maar omdat Rutten erin is geslaagd om relevante geschiedschrijving te plegen en een duidelijke rode draad in het verhaal te weven.
Vaak is zijn betoog droog en feitelijk maar opeens ook ontroerend persoonlijk of verrassend humoristisch.
Rutten sluit het boek sober en intiem af met de laatste dagen van Marijke en Jan samen.
3
2
Reageer op deze recensie