Lezersrecensie
Ik was ondergedompeld in het Vlaams en in Vlaanderen.
Het Vlaams vind ik een prachtige variant van het Nederlands, zowel om te lezen als om te horen. Het is zachter, charmanter en melodieuzer dan het Noord-Nederlands. Het is voor Hollandse kaaskoppen ook nogal exotisch vanwege de woorden die wij nooit gebruiken en vaak zelfs niet kennen. Ik geef enkele voorbeelden:
staminee ( kroeg ), krapuul (tuig, uitschot, gespuis ), uitbleiten ( uithuilen ).
Els Lens gaf me de goede raad om eens iets van Erik Vlaminck te lezen. Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord. Hij is een hedendaagse schrijver, geboren in 1954 en een sociaal bewogen roman- en theaterauteur, lees ik op Wikipedia.
Op goed geluk koos ik dit boek. Het blijkt te horen bij een zesdelige romancyclus over het ongewone leven van gewone mensen, aldus Wikipedia.
Langs moederszijde bestaat uit drie korte verhalen, Anastasia, Quatertemperdagen en Wolven huilen, respectievelijk verschenen in 2004, 1992 en 1994, gebundeld in 2005.
Anastasia is een anekdotisch verhaal over de kermissen rond 1912. Mij interesseerde het verhaal nauwelijks, al past het bij Vlaminck: het dorpsleven. Kermissen waren in die tijd één van de hoogtepunten in het jaar.
Quatertemperdagen, alweer zo'n typisch Vlaams woord, gaat over de voorouders van Vlaminck. De betekenis van het begrip leze men op Wikipedia. Het voert me te ver om die hier uiteen te zetten.
Het verhaal omvat de tijdsspanne 1912 - 1989. Het behoeft geen betoog dat het een tijd van armoede en ontbering was. Vlaminck schrijft vol mededogen en liefde over zijn familie, invoelbaar maar niet dramatisch, bijna als een verslaggever.
Wolven huilen behandelt het leven van twee familieleden in Canada. Zij vluchtten daar naartoe en die vlucht had natuurlijk z'n redenen. Als een soort detective reconstrueert Vlaminck het achterliggende verhaal en hun woonadres, wat leidde tot een bezoek en nog meer mooie verhalen.
Ik heb het boek geboeid zitten lezen. Het is eenvoudige kost en die past bij Vlaminck. Geen hoogdravende literatuur maar verhalen met de menselijke maat. Toch won hij verscheidene prijzen, en terecht!
Els, dankjewel!
staminee ( kroeg ), krapuul (tuig, uitschot, gespuis ), uitbleiten ( uithuilen ).
Els Lens gaf me de goede raad om eens iets van Erik Vlaminck te lezen. Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord. Hij is een hedendaagse schrijver, geboren in 1954 en een sociaal bewogen roman- en theaterauteur, lees ik op Wikipedia.
Op goed geluk koos ik dit boek. Het blijkt te horen bij een zesdelige romancyclus over het ongewone leven van gewone mensen, aldus Wikipedia.
Langs moederszijde bestaat uit drie korte verhalen, Anastasia, Quatertemperdagen en Wolven huilen, respectievelijk verschenen in 2004, 1992 en 1994, gebundeld in 2005.
Anastasia is een anekdotisch verhaal over de kermissen rond 1912. Mij interesseerde het verhaal nauwelijks, al past het bij Vlaminck: het dorpsleven. Kermissen waren in die tijd één van de hoogtepunten in het jaar.
Quatertemperdagen, alweer zo'n typisch Vlaams woord, gaat over de voorouders van Vlaminck. De betekenis van het begrip leze men op Wikipedia. Het voert me te ver om die hier uiteen te zetten.
Het verhaal omvat de tijdsspanne 1912 - 1989. Het behoeft geen betoog dat het een tijd van armoede en ontbering was. Vlaminck schrijft vol mededogen en liefde over zijn familie, invoelbaar maar niet dramatisch, bijna als een verslaggever.
Wolven huilen behandelt het leven van twee familieleden in Canada. Zij vluchtten daar naartoe en die vlucht had natuurlijk z'n redenen. Als een soort detective reconstrueert Vlaminck het achterliggende verhaal en hun woonadres, wat leidde tot een bezoek en nog meer mooie verhalen.
Ik heb het boek geboeid zitten lezen. Het is eenvoudige kost en die past bij Vlaminck. Geen hoogdravende literatuur maar verhalen met de menselijke maat. Toch won hij verscheidene prijzen, en terecht!
Els, dankjewel!
1
Reageer op deze recensie