Het gegeselde land

Tien jaar geleden kreeg ik een Israëlische schoonzoon. Zijn gezin van oorsprong had vastgesteld dat Israël geen toekomst had en het emigreerde naar Spanje. Hij woont met zijn eigen gezin vlak bij mij. We hebben veel contact. Daardoor kwam ook Israël dichterbij, in figuurlijke zin.
Wat er op 7 oktober gebeurde in zijn oorspronkelijke vaderland staat de meesten nog helder voor de geest. Het is niet verwonderlijk dat mijn schoonzoon heftig reageerde op het door Hamas aangerichte bloedbad en de in gijzeling genomen landgenoten. Hij wilde met mij in discussie over het gebeurde maar omdat ik al jaren een pro-Palestina standpunt huldig, was ik op mijn hoede. Ik wilde hem kwetsen noch provoceren. In plaats daarvan kocht ik een aantal boeken voor hem om te dienen als uitgangspunt voor discussie, oa dit boek, dat ik inmiddels dus zelf ook heb gelezen.

Ari Shavit is een bekende journalist en verslaggever van Haaretz, een links georiënteerd dagblad in Israël.
Hij schetst in dit boek de geschiedenis van het Zionisme, de ontwikkelingen in Palestina in de eerste helft van de 20ste eeuw, de stichting van de staat Israël in 1948 en de vorming van de nieuwe staat en samenleving tot 2013.
Het is een bijzonder rijk en zeer toegankelijk boek geworden, misschien vooral door de vele vraaggesprekken die hij had met de meest uiteenlopende mensen. Veel aspecten komen aan de orde: de opkomst van een moderne samenleving , het sterk westerse karakter van de maatschappij waar velen zich aan storen, met name de Sefardische joden. Zij komen uit Afrika en Azië. De stichting van de staat geschiedde vooral door Azkenazische joden, die uit Oost-Europa kwamen. Zij zijn cultureel gevormd door Europa. Deze tweespalt bevorderde de opkomst van de ultraorthodoxe joden naast de seculiere.
Natuurlijk komt de bezetting van de Palestijnse gebieden aan de orde, de vele oorlogen en intifada's en de stichting van nederzettingen.
Het wordt nooit een dorre geschiedenisles. Aan de hand van ooggetuigenverslagen van direct betrokkenen vertelt de schrijver een zeer levendig verhaal. Het is ronduit een spannend boek.
Ari Shavit gaat niets uit de weg. Zo praat hij ook uitgebreid met Palestijnen en wil hij van hen weten wat hun visie is en hoe zij hun positie zien. Hij stelt zich open voor iedereen en is nooit vooringenomen.
Shavit schetst ook de wereldpolitieke verhoudingen en ontwikkelingen en waagt zich aan enige toekomstvoorspelling dienaangaande.

Shavit schetst een somber toekomstbeeld en hij onderbouwt dat op verschillende manieren.
Ik ben het geheel met hem eens, want wie wind zaait, zal storm oogsten.
Wie zaaide de eerste wind? Dat waren Europa en de VS die de staat Israël mogelijk maakten zonder inspraak te geven aan de Palestijnen. Wat er gebeurt zonder inspraak zien we regelmatig in ons eigen land, bv bij de huisvesting van asielzoekers.

In 1917 beloofde de Britse minister-president Balfour een nationale staat voor het Joodse volk te steunen.
In 1919 zei David Ben Gurion: er is geen oplossing. Wij willen onze eigen staat in Palestina, en de Arabieren willen dat ook.
Ik kan me geen Arabier voorstellen die bereid is om Palestina aan de Joden af te staan.

Ik kan nu in ieder geval in discussie met mijn schoonzoon. Een soort leesclub voor twee.

Wie de situatie in het Midden-Oosten wil begrijpen, lees dit boek!