Er had meer in gezeten

De andere recensenten hebben de schrijver al uitgebreid voorgesteld, dus dat sla ik over. Ik wil het wel even hebben over de prachtige omslagfoto: We zien de rug van een kind. Gebruinde huid en daarboven natte piekhaartjes. Het kind lag zonet nog want er plakt zand aan hens huid. Kom er maar eens op om zo'n foto te maken! Wel, de Zweedse fotograaf Doris Beling kwam erop.
De afbeelding past perfect bij de inhoud van het boek want dat gaat over kinderen die dol zijn op het strand. De Vlamingen zouden dus zeggen, ze hebben er een boon op. Zeg ik het zo goed?
Misschien is het Fanny wel, of toch Gustaaf? Het doet er niet toe, het is een vertederende foto.

Fanny en Gustaaf zijn broer en zus en ze brachten elke zomer door op het strand bij Wassenaar. Samen met hun ouders. De hoofdpersoon, Gustaaf, haalt veel herinneringen op aan hun kindertijd. Die tijd dringt zich aan hem op omdat hij opeens het bericht krijgt dat zijn zusje dood is. Ze is pas 42 of daaromtrent.

Het verhaal begint met Gustaaf die op het vertrouwde stukje strand zit en kijkt naar de plek waar zijn zusje om het leven is gekomen. Hij is ervan overtuigd dat het zelfdoding is geweest want Fanny kon heel goed zwemmen en kende de zee en haar nukken goed.
Gustaaf is een paar jaar ouder dan zijn zusje en woont al z'n hele volwassen leven in Londen, waar hij trader is, speculant in aandelen en obligaties. Hij woont alleen want zijn vrouw heeft hem verlaten omdat hij nooit thuis was. Hij heeft een inmiddels volwassen zoon die destijds samen met zijn moeder Londen verruilde voor Amsterdam, hun oorspronkelijke woonplaats.
Vier dagen blijft Gustaaf in Nederland, vier dagen om zijn hoogbejaarde vader op te zoeken, zijn zoon in zijn goedlopende restaurant te treffen, de uitvaart te regelen, de psychotherapeut van Fanny te bezoeken en een oude kennis te ontmoeten, ene Vera.
Het dringt tot Gustaaf door dat hij eigenlijk maar bar weinig van zijn zusje weet. De ontmoetingen met Vera, de psychotherapeut, zijn zoon en zijn vader wrijven dat er pijnlijk in.

Wie was Fanny? Iedereen leek haar beter te kennen dan hij, maar ook de anderen hebben leemten in hun kennis van Fanny. Ze was een ongrijpbare vrouw, ogenschijnlijk altijd opgewekt, geen relatie, veel uiteenlopende baantjes, nauwelijks vrienden en opeens koos ze voor de dood, althans, daar is Gustaaf van overtuigd. Alleen Gustaaf?

Het thema van dit boek is interessant. Het gaat over vervreemding, eenzaamheid en isolement, ook te midden van vrienden, kennissen en familie. Fanny is een tragische figuur zoals er velen rondlopen in dit ondermaanse.
Maar de schrijver werkt het thema niet uit, stipt het alleen maar even aan, gaat nergens dieper op in en dat is erg jammer. Een gemiste kans. Kan hij dat bewust hebben gedaan? Mijn intuïtie zegt van niet. Hij kon er niet meer uithalen, had niet meer woorden tot zijn beschikking. Vandaar dat het boek slechts 150 bladzijden telt.

Strandvogel, een goed gekozen titel, gaat in feite over mensen die elkaar nooit hebben leren kennen terwijl ze in hetzelfde huis wonen. Iedereen gaat op in de eigen bezigheden. Vader in zijn administratiekantoor, moeder in het huishouden en de kinderen? Wel, zij vormen aanvankelijk een hechte twee-eenheid maar naarmate Gustaaf ouder wordt, gaat hij steeds meer zijn eigen weg met vrienden, een andere school, ach, je weet hoe dat gaat. Je ziet dat vaak in een loszandgezin. De kinderen schuilen als het ware bij elkaar omdat ze bij hun ouders niet terecht kunnen maar naarmate de jaren verstrijken blijkt ook die band niet sterk genoeg.

Strandvogel. Je kent ze wel, die kleine vogeltjes die rusteloos heen en weer trippelen langs de vloedlijn, ogenschijnlijk op zoek naar iets dat ze niet kunnen vinden.
Titel raak, omslagfoto passend, thema interessant maar uitwerking matig.
Er zat dus niet meer in dan drie sterren.