Er gebeurde dit, er gebeurde dat, er gebeurde nog veel meer.

Acht jaar na het verschijnen van het boek Er gebeurde dit, er gebeurde dat, ( zie mijn recensie) is dit boek min of meer het vervolg op dat boek. Een tijdsperiode waarin nog veel meer gebeurde in het leven van Hemmerechts.
Haar moeder overlijdt evenals haar zus en ook haar goede vriendin Heddy Honigmann, de gelauwerde documentairemaakster.
In acht jaar tijd kan veel gebeuren en kunnen ontwikkelingen voortgaan. Kristien beschrijft dit allemaal. Het boek is als het ware een voortzetting van Er gebeurde....
Net als Oscar van den Boogaard schrijft Hemmerechts haar autobiografie in etappes.

De schrijfster vertelt niet alleen over de feiten maar ook over haar kijk op de geschiedenis. Ze is verder in haar eigen ontwikkeling, rijper, evenwichtiger en openhartiger.
Interessant vond ik de passages die ze wijdt aan Heddy Honigmann die een wel zeer bewogen leven heeft geleid maar ook hoe ze nu aankijkt tegen haar moeder en zus is de moeite van het lezen waard.
Het feit dat vader, inmiddels ook overleden, nauwelijks aan de orde komt, verklaart Hemmerechts impliciet in dit boek.

Het interessantste echter, vond ik de passages over haar terugkeer tot het christelijk geloof. Aanvankelijk lijkt het erop dat dit zomaar uit de lucht komt vallen maar tegen het einde gaat ze dieper in op haar proces terug naar de mis.
Zelf ben ik humanist en ik had enige huiver om deze passages te lezen. Ik heb een afkeer van de monotheïstische godsdiensten uit het Midden-Oosten. Ze zijn oordelend, liefdeloos en vrouwonvriendelijk. Wellicht was dit lang geleden het mens- en wereldbeeld in die streken. Heel jammer dat deze zo'n belangrijke rol zijn gaan spelen in de wereld, om me wat diplomatiek uit te drukken.
De Skandinaviërs zijn laat bekeerd. Tot die tijd waren in hun samenlevingen man en vrouw gelijkwaardig. De sporen daarvan zien we nog steeds.
Kristien Hemmerechts is een intelligente, zeer maatschappijkritische schrijfster dus haar terugkeer tot de liturgie verbaasde me zeer. Niet de terugkeer tot de kerk. Daar heeft ze geen goed woord voor over.

In het boek legt ze verbanden tussen het overlijden van twee van haar kinderen, de hel waar ze daarna doorheen ging en haar emeritaat als universitair docent. Als pensionada besluit ze vrijwilligerswerk te gaan doen en zo komt ze in contact met een katholieke lekengemeenschap in Antwerpen. Ondanks haar weerzin tegen de kerk als zodanig raakt ze geïnspireerd door de maatschappelijke betrokkenheid van deze mensen. Uiteindelijk begint ze deel te nemen aan hun liturgievieringen en missen en ontdekt ze dat ze er troost en rust uit put. Deze nieuwe inspiratiebron helpt haar om anders te gaan kijken en voelen over alles wat er gebeurd is in haar leven. Het lukt steeds beter om het overlijden van haar dierbaren een plaats te geven, verdriet en wrok los te laten en milder tegenover zichzelf te gaan staan.

De titel van het boek is een uitspraak van de moeder van de schrijfster. Toen Kristien haar vertelde dat ze weer naar de mis ging, zei moeder 'ge zijt van ver gekomen'. Het was moeder altijd een doorn in het oog geweest dat haar dochter zich had afgekeerd van kerk en geloof.

Van ver gekomen is een inspirerend, ontroerend boek dat ik van harte aanbeveel.