Een sprankelend debuut!

Blz 127
Al vrij snel voelde ik een orgasme opkomen. Een metershoge golf aan de horizon waarvan het maar de vraag is of je hem zult overleven. Mijn systeem sloeg op zwart en ik kwam klaar in drie schokken, waarna mijn gezicht op de meest verrukkelijke wijze kapotsloeg op de klippen van het niets, het absolute niets. Kopstoot, schedelbreuk, weg. Het niets van Hildes kussen. Even dacht ik het bewustzijn te verliezen toen het over heel mijn lichaam begon te tintelen. Ik hoorde gezoem, getjirp, overal klonk insectengeknisper. Ik voelde torrenpootjes in mijn oor en werd overvallen door een brandende jeuk die begon bij mijn hoofd en zich vandaar uitbreidde naar de rest van mijn lichaam tot aan mijn tenen. Ik sidderde kort en begon daarna te lachen.

Zeker, Olaf had al eerder geneukt. Daarin was hij ontknaapt. Het was zoekende, onhandige seks waarvan je na afloop denkt, hm, was dit het nou?
Maar dit......
Zo schrijft Tiemen Hiemstra dus, deze nu 34 jarige jongeman. Hij won met dit boek de debutantenprijs 2024 en de Anton Wachterprijs. Volkomen terecht, want man, wat heeft die vent een virtuoze pen! Wat een sprankelend, speels en soepel proza schrijft hij!

W. is het verhaal van Olaf die W. ontmoet, of omgekeerd, en al snel ontdekken beiden dat ze de perfecte zielsverwanten zijn. Dit gevoel wordt zo intens dat er even wat verwarring ontstaat over hun seksuele identiteit. Want ja, als je op een gegeven ogenblik spontaan roept, ik hou van jou en het wordt nog beantwoord ook, dan denk je even na over wat je zojuist hebt gezegd.
Ze ontmoeten elkaar op de middelbare school en trekken op tot het moment waarop W. met de noorderzon vertrekt. Zij zijn dan begin 20.
We volgen de beide jongens op weg naar volwassenwording, met de nadruk op wording. Het zijn heerlijke jaren die zelfs voor deze bejaarde heel herkenbaar, opbeurend en ronduit fijn waren om te lezen. Ik zat vaak met een grote glimlach te lezen met af en toe een schaterlach want die jongens hebben humor, zijn intelligent, zijn avontuurlijk ingesteld.
Aanvankelijk dus crescendo, tegen het einde was Olaf alleen, met Hilde, en in mineur. Dat deed op geen enkele manier afbreuk aan het verhaal en aan de sfeer. Integendeel, als je je wederhelft verliest dan is dat diepe rouw en als je zo jong bent dan is het verdomde lastig om daar mee om te gaan.

Dit boek zal ongetwijfeld autobiografische kenmerken hebben. Des te knapper dat Tiemen zijn ervaringen zo verwoordt en er een fraaie compositie van maakt.
Al lezende kwamen er steeds meer sterren bij, tot wel tien, o nee, vijf, het maximum.

W. is uitermate geschikt voor jongens vanaf 15 jaar en wie weet vinden meisjes dit ook een mooi boek.