De dichterlijke skiër.

Ski, een Noors woord, spreek uit sjsjieie, dus de geluiden lang aanhouden. Het is een klanknabootsend woord en betekent schuivend glijden en dat is precies wat Tesson en zijn metgezellen doen. Skiën. Jammer dat het in het Nederlands, en in menig andere taal, zo hard klinkt. Langlaufen, dat lelijke Duitse woord dat hier te lande toerskiën betekent, dat woord komt in dit boek slechts één keer voor.
De mannen skiën, bergop en bergaf, soms met gevaar voor hun leven. Met stijgvellen, harsijzers, pickels, zekeringtouwen. De hele bergketen, met kleine onderbrekingen waarin ze per auto naar een volgend dorp rijden, vier seizoenen lang van maart tot in april, de periode waarin de meeste sneeuw ligt en de dagen lengen.
Voor liefhebbers van bergen, reizen, sneeuw, skiën en landschappen is dit een heerlijk boek, vooral aan de keukentafel met je laptop opengeklapt, Google Maps paraat om niet alleen de route te volgen maar ook al die schitterende foto's van de omgeving en van de berghutten waarvan sommige lijken op luxe oorden met heerlijk eten, alles aangevoerd door helikopters, te bekijken.
Maar dit boek is meer dan een reisboek getuige de vele aanhalingen die ik hieronder doe. ( Ik kon het niet laten.)
blz 57. Alles was in rust, zo zen als een brahmaanse meditatie. Dierensporen vormden stiksels in de sneeuw.....
Tesson zegt, jongens! Het Wit, dat is Shiva, het tegendeel van Visjnoe!
Wat zegt hij nou weer , vroeg Du Lac
Hij heeft pijn aan zijn knie, zei Rémoville.

blz 58. Toen kwam de col en daalden we af naar de hut door de poedersneeuw die blauw zag van de kou. We waren net kleine kinderen die joelend hun zandkasteel kapotmaken: in een paar bochten verbrasten we de winst van de gestage klim.

Blz 60. Gistermiddag waren er sneeuwlawines over de zuidelijke hellingen naar beneden gekomen, recht en traag als een stroom van tranen.

Blz 61. Een vos ging ervandoor. Ze waren slecht voor mijn ego, die beesten die dartel in het rond sprongen terwijl ik liep te hijgen.

Blz 70. Daarna vertelde Alberto de geschiedenis van het dorp. Het klonk als een requiem voor de Europese bergen. Na de oorlog waren de boeren hier weggegaan om werk te zoeken in de dalen en een ontheemd bestaan te leiden op Franse bouwplaatsen. Vervolgens waren stedelingen uit Rome, Milaan en Genua naar boven gekomen en hadden de plaats van de vroegere bewoners ingenomen.
( Doet me denken aan De zeven bergen van Cognetti.)

Blz 77. Ik dacht aan de de muziek van Bachs cantate 51: de gouden klanken van de koperblazers, de lofzang op God, het enthousiasme van de herhalingen. De extase van protestantse sopranen lijkt op het ochtendgloren in de bergen.

Blz 102. De dag diende zich aan. Eerst was het een gele streep die zich verbreedde, het firmament optilde, als een schelp openbrak. Het grauwe licht werd wit, toen blauw. Onze geest begon te tintelen. Het ochtendgloren roerde zich in ons lichaam. Onze cellen werden gevuld met fotonen.

Blz 143. We vonden een pension in het gehucht. En daar bleven we zitten voor het raam, domweg wachtend totdat ons lichaam weer zou opwarmen, niets anders verlangend dan naar buiten kijken met een beker thee in onze handen, verlost van elke wens om elders te zijn.

Blz 147. Op de eerste pas verscheen in het zuidwesten de Mont Blanc. Het ochtendlicht zette de flanken in de hoogglans. De schaduw spande paarse baldakijnen tussen de heldere vlakken.

Blz 248. Op het allerlaatste restje sneeuw konden we nog 400 meter skiën over een zijdezachte voorjaarslaag die de almen bedekte. Bij 1300 meter hield de sneeuw op. We gleden nog een paar meter door over het vergeelde gras. Een zoele wind steeg op uit het dal. De wereld rook naar warm paard. Hier eindigde iets. De deur naar het Wit werd gesloten.

Tesson is een bijzonder erudiet mens en een groot liefhebber en kenner van de kunsten. Dat hij daarnaast een sportman van formaat is, een wereldreiziger, een waaghals en een schrijver, maakt hem bijna tot een homo universalis.