Bliksemkind is origineel en ijzersterk

Wellicht droomde je er als kind wel eens van een superkracht te hebben: kunnen vliegen, laserstralen uit je ogen of zo sterk zijn als Pippi Langkous (of Thor, dat mag ook). In 2009 was er eens een jongen met een wel heel bijzondere superkracht, althans, zo gaat het verhaal. Ponari, want zo heet die jongen, werd getroffen door de bliksem en toen hij bijkwam lag er een steen naast zijn hoofd. De steen liet zich niet weggooien en Ponari nam hem mee naar huis. Daar bleek dat de jongen met de steen mensen kon genezen. Wat een ongelooflijke kracht! Dat vond Hans Hagen ook. Hij las dit verhaal en besloot naar aanleiding van hiervan een boek te schrijven over dit onderwerp. Dat heeft hij gedaan… en hoe!

In het boek ‘Bliksemkind’ heet de hoofdpersoon Yoko. Nadat zij getroffen is door de bliksem, wordt ze wakker met een steen in haar hand. Ze probeert hem weg te gooien, maar de steen komt gewoon weer terug bij haar. Eenmaal thuis, blijkt Yoko met die steen mensen te kunnen genezen. Ze krijgt al snel veel bekendheid en iedereen wil zich door haar laten genezen. De familie én het dorp varen er wel bij: met zo’n speciale gave wordt er veel geld verdiend en daar is men heel erg blij mee. Maar Yoko zelf is eigenlijk helemaal niet zo blij. 

Op het moment dat ik het boek opensloeg en begon te lezen, was ik even verward: wat was dit voor boek? Is het een verhaal, is het poëzie? Ik snapte het niet gelijk. Toen er ook na het eerste hoofdstuk direct een wisseling van perspectief kwam, was ik de weg even kwijt. Maar ik was ook gefascineerd en dus las ik door. En dat is maar goed ook. Na een paar hoofdstukken zat ik helemaal in het verhaal en kon ik niet stoppen met lezen. Juist die wisseling van perspectief per hoofdstuk maakt het boek ontzettend sterk. De beschrijving van Yoko die geraakt wordt door de bliksem is bijna filmisch: flarden gebeurtenissen worden met overlap vanuit meerdere perspectieven verteld en vormen met elkaar een ijzersterk verhaal. Je krijgt het gevoel dat de tijd stilstaat op het moment dat de bliksem toeslaat. 

Niet alleen personen komen aan het woord in dit boek: alles en iedereen heeft een stem en bovenal een mening. Het is ontzettend knap van Hans Hagen dat hij belangrijke gebeurtenissen weet te vertellen vanuit bijvoorbeeld het perspectief van een emmer en een bed en dat ondertussen het verhaal gewoon doorloopt, zonder dat je de draad kwijtraakt, en ook nog zo dat je je betrokken voelt bij die emmer en bij dat bed. Je voelt hun emoties gewoon.

De illustraties van Martijn van der Linden passen helemaal in de sfeer van het verhaal. Ik vond het echt bijzonder om te zien dat zijn stijl echt anders was dan ander werk dat ik van hem ken. Wat een veelzijdigheid.

Niet alleen is ‘Bliksemkind’ een fantastisch boek om voor te lezen aan de bovenbouw, ook is het een geweldig boek om aan de slag te gaan met perspectieven. Lees bijvoorbeeld een krantenartikel voor en laat kinderen vanuit een voorwerp of een dier of een persoon dat verhaal vertellen.