Een wijze les verpakt in een fantastisch avontuur

Wij hebben een nogal oude auto waar nog een cd-speler inzit. Eerdere jaren waarin we op vakantie gingen, was het altijd een beetje zoeken naar wat we met elkaar luisterden. Dat zorgde voor heel wat discussies en bijna altijd één teleurgesteld kind dat niet wéér ‘De kleine kapitein’ wilde luisteren. Dit jaar deden we het anders: we namen boxjes en hoofdtelefoons mee, downloadden van tevoren verhalen op onze telefoons en konden zo ieder kind individueel bedienen. Dat was een groot succes. Het leidde er zelfs toe dat mijn lief en ik voor het eerst in elf jaar weer eens een cd (alle andere apparaten waren bezet) konden luisteren met muziek die wij graag wilden horen. Wat was dat geweldig.

Voor mijn jongste twee kinderen had ik een boek gedownload dat ik vlak voor de vakantie gelezen had. Ik wist namelijk zeker dat het een hit zou zijn. Het boek heet ‘De toch niet zo eenzame tocht van Torre’ en wat heb ik genoten van dat verhaal. Tijdens het autorijden bleek dat niet alleen ik, maar ook Rein en vooral Lot volop genoten van dit verhaal over de tocht van Torre.

‘De toch niet zo eenzame tocht van Torre’ gaat over, hoe kan het ook anders, Torre. Zijn zomervakantie loopt helemaal anders dan verwacht. Torre heeft net een klein broertje gekregen, maar voor zijn moeder is het allemaal veel te veel. Bijna de hele zomervakantie moet hij naar zijn oom die hij nauwelijks kent. Gelukkig is oom Fons een bijzonder grappige man die ook nog eens op een bijzondere plek in het bos woont. Op een dag verdwaalt Torre echter en moet hij samen met zijn geitje Natneus, de weg naar huis zien terug te vinden. Hulp komt uit onverwachte hoek, maar om die hulp te krijgen moet Torre eerst wel een spannende opdracht vervullen.

Het verhaal van Torre begint behoorlijk serieus en in het eerste hoofdstuk had ik dan ook een beetje buikpijn: een overspannen moeder, een vechtpartij waarbij Torre bevriest en daarmee zijn beste vriend niet kan helpen, een vakantie die niet doorgaat en een nieuwe vakantie bij een oom die onbekend is. Nee, het begin van dit boek is niet echt feestelijk. Maar zodra oom Fons in beeld komt, verandert het verhaal. Dat begint al met Torre die zich heeft opgesloten in zijn kamer en oom Fons die hem er al trampolinespringend uit probeert te krijgen. Dat dat mis moet gaan moge duidelijk zijn en dat moment ontlokte mij en de kinderen al een eerste schaterlach.

Dat is dan ook het mooie aan dit verhaal. Ieder hoofdstuk neemt je verder mee in een magische en fantastische wereld. Is het begin wellicht donker, naarmate het verhaal vordert kom je ogen en oren tekort om Torres avonturen te kunnen volgen. Aardmannen, elfen en een berglor doen hun intrede in het verhaal en dat zorgt ervoor dat je je als lezer geen moment hoef te vervelen. Combineer dat met een vlotte, prettige en humoristische schrijfstijl van Annekarijn Overduin en de prachtige illustraties van Sophie Pluim en je hebt een verhaal om niet te vergeten. Die schaterlach die in eerste instantie klonk voor oom Fons is nog vele malen teruggekomen, met name door het geweldig lieve, schattige en grappige geitje Natneus dat een prominente rol inneemt in dit boek.

Ook mooi aan dit verhaal? Dat is de ontwikkeling die Torre doormaakt in dit verhaal. Bijgestaan door anderen die hem vertrouwen geven, lukt het Torre boven zichzelf uit te stijgen. Dat gaat niet zonder slag of stoot, zeker niet, maar zo werkt het in het echte leven ook niet. Een mooie les voor kinderen die worstelen met dezelfde gevoelens en gedachten. ‘De toch niet zo eenzame tocht van Torre’ is een wijze les verpakt in een fantastisch avontuur en smaakt zeker naar meer werk van Annekarijn Overduin.