Geweldig vijfde deel uit een fijne serie

Het was een lange tijd traditie om met elkaar te lezen uit ‘Het Ministerie van Oplossingen’. Iedere avond kropen we samen in bed en leerden we Nina, Alfa, Ruben en mevrouw Vis steeds beter kennen en zagen we hoe hun groep zich uitbreidde met Tirza en Kai. Met samengeknepen billen lazen we hoe de Zilvermannen hen dwars probeerden te zitten en hoe het er soms op leek dat alles zou mislukken. En toen moesten we opeens een hele poos wachten op deel 5. Dus toen dat deel kwam, wachtte ik niet te lang en kocht ik het boek in de winkel. Maar eerst moesten we nog een ander boek uitlezen. En Foske? Die kon niet wachten. Eenmaal uit stelde ik voor om samen te gaan lezen, maar Foske zei daarop: ‘Uhm, ja, ik heb het al uit’. Je snapt dat ik even moest slikken. Maar ik begrijp het ook wel. Want toen ik het daarna las, had ik het ook binnen een dag uit. Gewoon omdat het zo ontzettend spannend was. Ik pleit er dan ook voor dat Sanne Rooseboom snel met een deel 6 komt. En dat ik het dan thuis verstop, net zolang tot ik het aan Foske kan voorlezen. Kunnen we toch weer tegelijkertijd genieten van die geweldige verhalen van het Ministerie van Oplossingen.

Deel 5 dus, waarin Nina, Alfa, Ruben, Kai en mevrouw Vis met elkaar naar Zwitserland afreizen voor de Internationale Conferentie voor alle Ministeries van Oplossingen ter wereld. En waar ze Olivia van het Zwitserse Ministerie ontmoeten, die bezig is met een spannende zaak. Niet zover van de plek waar de conferentie plaatsvindt, staat namelijk een grote villa, genaamd de Haviksburcht, waar niemand durft te komen, omdat men denkt dat het daar spookt. Maar het Ministerie zou het Ministerie niet zijn, als ze deze zaak niet met beide handen aan zou pakken, ook al is het eigenlijk superspannend. En alsof dat nog niet genoeg is, maken ook alle grote mensen op de conferentie ruzie met elkaar. Hoe kan dat nu toch?

Alhoewel ik van alle eerdere delen zeker ook genoten heb, vond ik dit deel toch het allerbeste. Dat komt denk ik omdat Sanne Rooseboom de personages al zo ontzettend goed kent. Die vertrouwdheid met haar personages, zie je terug in dit boek. Het is prettig dat heel veel niet meer uitgelegd hoeft te worden. We kennen alle karakters en weten dus bijvoorbeeld al dat Nina het liefst regenlaarzen draagt en dat ze het wel heel erg fijn vindt om bij Kai te zijn (en Kai ook bij haar). Er is dus ruimte voor andere ontwikkelingen en ruimte om het verhaal stevig neer te zetten.

En dat gebeurt zeker in dit verhaal. Fijn is de nuchterheid die door het verhaal heen klinkt. Alhoewel het verhaal over spoken gaat, wordt het nooit te spannend. Dat komt vooral door Kai die niet alleen zijn Ministeriegenoten, maar ook mij kalm wist te houden op momenten dat ik het ook allemaal niet meer vertrouwde. Dat nuchtere is iets wat vaker voorkomt in de boeken van Sanne Rooseboom en dat is heerlijk. Het zorgt ervoor dat het nooit té spannend wordt, maar zeker avontuurlijk genoeg om door te blijven lezen.

Ik genoot van de doordachte verhaallijn waarin alles op ingenieuze wijze met elkaar samenvalt. Tot bijna het einde van het boek bleef ik in het ongewisse over een aantal zaken, maar uiteindelijk wordt alles duidelijk. Dat de puzzel stukje bij beetje opgelost wordt, is aangenaam en ook dat zorgt ervoor dat het boek zo ontzettend prettig is om te lezen.

In ‘Het Ministerie van Oplossingen en het spook van de Haviskburcht’ worden Nina en Alfa echt groter en zelfstandiger en lijken ze mevrouw Vis en Tirza minder nodig te hebben. Maar vergis je niet: op de achtergrond zijn deze dames nog van onschatbare waarde. Dat blijkt maar weer uit het einde, dat hopelijk een belofte is voor een zesde deel: Tirza heeft al weer een nieuwe zaak gevonden waar ze zich in kunnen vastbijten. Ik ben erg benieuwd naar wat die zaak is en kan niet wachten op de terugkeer van het Ministerie van Oplossingen.