Wederom prachtige illustraties van Melissa Castrillon

In een regelmatig terugkerend ritme hoorde ik die avond iemand ademhalen op mijn kamer. Een jaar of negen was ik en ontzettend bang. Ik hoorde namelijk de enige op mijn kamer te zijn, maar het klónk anders. Op een of andere manier wist ik mijn vader in te seinen, al weet ik niet of ik dat deed door heel hard te gillen of door zachtjes mijn kamer uit te sluipen. Mijn vader zag in ieder geval gelijk dat ik écht bang was en ging voor mij op onderzoek. Het spannendste moment was het moment dat hij mijn gordijn opzij schoof, maar ook daar zat niemand verstopt. Ook al kon hij niemand vinden, toch bleef hij nog even staan luisteren en kwam achter de oorzaak van de adem die ik hoorde: niet ver van ons huis lag een snelweg. Als het had geregend, klonken de auto’s die over de natte weg reden als iemand die ademhaalde. Knap van mijn vader dat hij dat geluid wist te herleiden. Dat ik wist wat het geluid was, hielp me heel erg. Daarna heb ik het nog heel vaak gehoord, maar was het eigenlijk een geruststellend geluid.

Dat iets wat je niet kent, je angst kan aanjagen is eigenlijk heel logisch: je fantasie zorgt ervoor dat alles mogelijk is. Dat kan mooi zijn, maar tegelijkertijd net zo eng. Dat geldt ook voor Winnie, de hoofdpersoon in het boek ‘Kun jij een geheim bewaren?’ Met grote regelmaat wordt ze ’s nachts wakker van een dreun, gedonder en een flits. Ze is bang voor het geluid, omdat ze denkt dat het een draak is. Op een dag ontdekt ze dat het geluid ook daadwerkelijk afkomstig is van een draak én van zijn magische vrienden: de griffioen, de gevleugelde leeuw en de boomman. In het echt zijn ze helemaal niet zo eng als Winnie dacht. Ze worden vrienden. Als Winnie weer naar huis wil, wordt haar op het hart gedrukt nooit over hen te praten. Zou Winnie de magische wezens geheim kunnen houden?

Al eerder heeft Melissa Castrillon me weten te betoveren met haar illustraties. Het zijn kleurrijke kunstwerken waarin van alles te ontdekken valt. Ook in dit boek stelt ze niet teleur op dat gebied. Al vanaf de eerste pagina neemt ze je door middel van de afbeeldingen mee in het verhaal van Winnie die bang is. Alhoewel de magische wezens eigenlijk heel lief zijn, zit er in het verhaal ook wat spanning om hen heen. Hun weergave echter is altijd zo lief, dat kinderen geen moment bang voor ze zullen zijn. De allermooiste illustratie is te vinden aan het einde. De draak, de griffioen, de gevleugelde leeuw en de boomman zijn één met de omgeving waarin ze zich bevinden: een vast onderdeel van het leven van Winnie, zonder dat anderen hen kunnen zien.

Het mooie aan dit verhaal is eigenlijk datgene wat ik in mijn inleiding vertelde: als je bang bent voor iets wat je niet kent wordt het groter en groter in je hoofd. Maar als je weet wat iets is, hoe iets werkt en je erover praat met iemand, dan kan het helpen. Alhoewel het boek ‘Kun jij een geheim bewaren?’ heet, gaat het wellicht veel meer daarover, over het overwinnen van je angsten door te snappen wat het onbekende is.

Misschien is het ook wel zo dat ik dit element uit het verhaal haal, omdat ik het andere deel niet zo goed begrijp. Het is namelijk toch helemaal niet fijn om met niemand over zoiets groots te mogen praten? Het is heel onbaatzuchtig van Winnie om niets aan anderen te vertellen over de wezens, maar tegelijkertijd ook een grote verantwoordelijkheid toch? Of maak ik er dan zelf een te groot ding van? Neem ik het onderwerp dan misschien te serieus? Ik weet het niet zo goed.

Desalniettemin ben ik gecharmeerd van dit prachtige prentenboek dat een lust voor het oog is. Kinderen zullen de zwaarte die ik eraan koppel niet herkennen en zullen genieten van de avonturen die Winnie beleeft samen met de magische wezens in tekst, maar voorál in beeld.