Ontroerend slotakkoord

Ik zit hier al een hele tijd in mijn hand met het boek ‘Missie afbreken’ en probeer woorden te vinden om op te schrijven, maar iedere keer wis ik het geschrevene weer uit omdat ik mijn gevoel niet goed kan omschrijven. Want weet je waar ik de hele tijd aan moet denken? Aan dat moment dat je het toneel opkomt en weet dat jouw rol alles gaat veranderen: het hele stuk op zijn kop zet. Dat men de wereld door jouw rol vanuit een ander perspectief gaat zien. Het zijn nogal grote gevoelens die ik omschrijf, maar dáár moet ik aan denken. Aan Gozert die eindelijk het toneel op mag, de wereld zijn eigen perspectief mag laten zien en dat hij daar helemaal klaar voor is. Ik zie hem in gedachten bijna constant aan Pieter Koolwijks petje trekken: ‘Tijd om op missie te gaan!’

Maar de wereld is nog niet klaar voor Gozert. Zijn grandioze opkomst raakt verloren omdat de mensen, en vooral Ties en Luna, het te druk hebben met het echte leven. Zo zie ik het voor me: Gozert die zich maanden heeft voorbereid op zijn hoofdrol, maar uiteindelijk pakt het niet zo uit zoals hij het in gedachten had. Of zoals hij het zou zeggen: ‘Missie afbreken!’

In ‘Missie afbreken’ lees je het verhaal vanuit Gozerts perspectief. Ties is Gozerts allerbeste vriend en tegelijkertijd de enige die hem kan zien. Maar Gozert wordt juist steeds minder gezien door Ties en dat vindt hij ontzettend moeilijk. Ties en Luna zijn beide druk met Huize Hopeloos en dat is een plek waar Gozert liever niet wil zijn. Gozert moet zich vaker alleen zien te redden en leert tijdens zijn omzwervingen anderen kennen die net zo zijn als hij. Hij ziet echter dat het niet goed gaat met hen als hun mensen geen aandacht meer aan ze besteden. Dat maakt Gozert aan het twijfelen: is dit de plek waar hij thuishoort of moet hij toch ergens anders zijn?

Pieter Koolwijk heeft een indrukwekkend slot geschreven van deze trilogie. Ik merkte dat ik in het begin nog even in moest komen, juist omdat het vanuit het perspectief van Gozert verteld wordt. Gozert beleeft de wereld namelijk heel anders dan wij mensen. Het is een wereld met ontzettend veel kleur, zonder tijd en waarin alles mogelijk is. Niets staat vast, behalve Ties en Luna: twee bakens van licht die hij altijd terug kan vinden.

Als die bakens echter steeds minder aanwezig zijn en steeds moeilijker terug te vinden zijn, wordt Gozert bang. Want wat is er hier nog voor hem als Ties en Luna er niet meer voor hem zijn? De voorbeelden die hij ziet, maken het er niet beter op. Hij is bang. Die angst, maar ook zijn zoektocht zijn prachtig weergegeven in dit verhaal. Dat gebeurt in woord, maar zeker ook in beeld. De illustraties van Linde Faas zijn van een betoverende schoonheid. Ze weet de kwetsbaarheid van Gozert zo ontzettend mooi weer te geven in een prachtig kleurenpalet. Het is ongelooflijk indrukwekkend.

In dit deel leren we ook de zorgzame kant van Gozert kennen, want alhoewel hij er graag een dolle boel van maakt, blijkt hij ook opvallend toegewijd te zijn. Zijn grootste doel is om Ties gelukkig te maken. Hij is zijn grote broer en zorgt voor hem vanaf het moment dat Ties geboren werd. Hij kleurde de wereld voor hem en zorgde op zijn eigen zorgeloze manier, zonder enige kennis van de wereld voor hem. Die zorgzaamheid is ontroerend. Het laat een kant zien van Gozert die nog niet eerder zo sterk naar voren is gekomen.

‘Missie afbreken’ gaat over afscheid durven nemen, over accepteren dat dingen anders gaan dan je gewild had en het toelaten van verdriet omdat het je verder kan helpen. Er zit een gelaagdheid in het boek die ik in de twee eerdere delen minder heb gevoeld. Pieter Koolwijk schreef het boek en herschreef het toen voor een groot deel, zoals we op Instagram allemaal konden volgen. Ik denk dat hij heeft getracht zoveel mogelijk recht te doen aan Gozert en aan wie hij is. Dat is hem gelukt. Gozert zit nog een stukje meer in mijn hart dan hij al deed. Wat een prachtig en liefdevol einde van dit grote avontuur met hem. Wellicht liep zijn rol anders dan Gozert zelf in gedachten had, maar ik vind deze missie supergeslaagd: hij heeft de wereld een stukje beter gemaakt.