Mooie voorleesverhalen en rituelen

Het was een volle dag geweest: school, werk, eten, sporten en daarna gelijk door naar bed. Lot lag al even, maar kwam naar beneden toen ze zich bedacht dat ze het heugelijke feit nog niet gemeld had: haar tand was eruit gegaan op school! Samen met haar was ik blij en vroeg haar waar ze de tand gelaten had. Ze zei dat hij in een klein wc-papiertje in haar broodtrommel zat. Op het moment dat ze die woorden uitsprak, verschoot ik van kleur. Ik had dat verfrommelde papiertje wel gezien, maar dacht eerlijk gezegd dat ze het had gebruikt voor niet zo frisse doeleinden en ik had het dus met een ferme zwiep in de container gegooid. Toen ik dat moest opbiechten, brak Lotjes hart: haar tand waar ze zo trots op was, had ik zomaar weggegooid. Hans heeft nog geprobeerd in het donker met een zaklamp haar tandje terug te vinden, maar helaas was dat onbegonnen werk.

Met zulk verdriet, soms wat kleiner, soms wat groter, heb ik als moeder van drie kinderen regelmatig te maken. Op sommige momenten begrijp ik het verdriet wat beter dan andere keren, maar feit blijft dat het er is en dat zij het zo voelen. Dan is het dus ook belangrijk om daar aandacht aan te besteden. Want groter groeien, met alle ups en downs die daarbij komen kijken, is niet makkelijk en behoeft met grote regelmaat ondersteuning van iemand die naar hen luistert en er voor ze is.

Dat grote, maar ook dat kleine verdriet heeft een plek gekregen in het boek ‘Olimillimeter & Megamond’ dat is geschreven door Barbara Raes. De gelijknamige personages ervaren heel wat emoties in dit boek, ook al is de oorsprong anders. Olimillimeter is ontzettend klein en wil niet anders dan groeien, groeien, groeien: maar met dat groeien komt ook het loslaten en dat is soms nog helemaal niet makkelijk. Megamond ervaart groot verdriet, zo groot dat hij niet kan stoppen met groeien. Hij moet een belangrijk persoon missen en weet niet hoe hij zijn hart weer kan openen om op die manier zijn pijn een plek te kunnen geven. Olimillimeter en Megamond ontmoeten elkaar en leren hoe ze elkaar kunnen helpen bij alles wat ze voelen.

Wat Barbara Raes mooi weet weer te geven is hoe verdriet in alle vormen en maten een plek inneemt in het leven van kinderen. Wat ze ook bezighoudt, het mag er zijn en is altijd groot genoeg om er op een bepaalde manier richting aan te geven. Barbara Raes gebruikt hier in het boek Rituele Recepten voor. Alhoewel dat misschien wat zweverig klinkt, zijn het mooie gebruiken die je kunt inzetten als je kind heftige emoties ervaart. Het kan helpen om de grootste zwaarte weg te nemen. Zo is er een recept voor als je groter groeit en dat niet altijd even makkelijk vindt of als je afscheid moet nemen van een vriend of vriendin omdat je bijvoorbeeld gaat verhuizen. Maar ook is er een recept voor het koesteren van iemand die overlijdt of hoe om te gaan met heel grote boosheid.

De illustraties van Kristof Devos zijn schitterend. De felle roze haarkleur van Olimillimeter die zo graag wil opvallen, maar zo ontzettend klein is past perfect bij haar. En ook Megamond is trefzeker weergegeven: met zijn hoofd in de wolken, omdat hij zo groot is. Zijn emoties zijn daardoor niet te peilen, maar als Olimillimeter zijn hoofd heeft weten te bereiken en hem de goede woorden influistert, lijken de wolken opeens plaats te maken voor een grote glimlach.

Op sommige momenten vond ik het verhaal een beetje rommelig. Voor ze elkaar vlak in het midden treffen, raakte ik soms de draad een beetje kwijt bij het verhaal van Olimillimeter. Het lezen van het verhaal van Megamond maakte voor mij meer inzichtelijk hoe beiden elkaar nodig hebben. Misschien is dat dan ook wel weer de opzet van Barbara Raes: het ene deel kan niet zonder het andere bestaan, net zoals Olimillimeter en Megamond elkaar nodig hebben om al hun emoties een plekje te kunnen geven.

‘Olimillimeter & Megamond’ biedt een mooie ingang om met kinderen te praten over de emoties die zij voelen en hoe zij hiermee omgaan, maar ook hoe zij hiermee zouden willen omgaan. Het laat zien dat emoties, groot en klein, er mogen zijn en dat er manieren zijn om er richting aan te geven, samen met anderen.