Wederom een prachtig taartenboek van Thé Tjong-Khing

Bij het krijgen van kinderen, hoort onlosmakelijk ook het krijgen van knuffels. En die knuffels kunnen zomaar een heel grote rol in je eigen leven gaan innemen. Zo hebben wij Lappie. Zo’n tien jaar geleden dachten we dat het leuk was om een vaste knuffel te hebben voor onze eerstgeborene. Ietwat naïef waren we wellicht: want zo’n knuffel dat is toch alleen maar leuk en fijn voor de nieuwe telg?

Nu is het dus tien jaar later en ondertussen hebben we al heel wat avonturen beleefd. Zo is Lappie  kwijtgeraakt, maar werd er door de vinders in de plaatselijke krant een bericht geplaatst met de tekst ‘ietwat vreemd uitziende knuffel gevonden’. Daarna begaf Lappie het bijna, maar een dubbele operatie van een lieve poppendokter die hem een extra onderhuidse laag gaf, zorgde ervoor dat hij weer jaren voort kon. Bij ziek zijn en spugen? Het eerste wat we controleren is Lappie. Wassen is namelijk een uitdaging, gezien zijn staat van zijn. Tsja, het is me wat zo’n knuffel.

In ’Taart voor iedereen’ is moeder Konijn de wanhoop ook nabij. Niet alleen de taart wordt meegenomen in dit deel, nee, Arend neemt een picknickkleed met álle belangrijke dingen van de hoofdpersonen mee. Zie dat maar weer terug te vinden. In dit onlangs verschenen taartenboek van Thé Tjong-Khing zien we oude bekenden en ontmoeten we nieuwe personages die een verrassende wending aan het verhaal geven. Een ding staat vast: ook dit nieuwe taartenboek verveelt geen seconde.

Maar goed, nog even terugkomend op die knuffel. In eerdere delen maakt kind Konijn het haar moeder niet makkelijk. En in dit deel ziet moeder het echt niet meer zitten. Er is geen tekst voor nodig om te begrijpen hoe ze zich voelt. En dat is de kracht van Thé Tjong-Khing. Zijn beelden zijn voldoende om niet één verhaal, maar heel veel verhalen te herbergen. Wat vooral zo mooi is om te zien, is hoe er op meerdere pagina’s kleine verrassingen verstopt zitten. Een staartje vanachter een grote rots, twee poten die uit een struik steken: je weet dat er iets te gebeuren staat en dat is fijn om naar uit te kijken.

Wat in dit deel ook zo ontzettend leuk is, is dat we de oude bekenden terugzien met hun o zo kenmerkende accessoires. Mevrouw Poedel die onlosmakelijk is verbonden met haar spiegel, weet hem hier toch ook wederom kwijt te raken. Als een echte Narcissus staart ze dan maar in pure wanhoop naar het water. Of wat te zeggen van de kikkers die wederom de boel op stelten zetten met hun bal. En meneer en mevrouw Hond die taarten bakken als nooit tevoren en het ook hier weer met liefde met alle andere dieren delen. ‘Taart voor iedereen’ voelt als een reünie met oude vrienden waar je je gelijk weer helemaal bij op je gemak voelt.