Klein boekje roept op tot grote vragen

Eén van de boeken waar ik het meest naar uitkeek in februari was De Redding van Judith Koelemeijer.
Extra leuk dus dat ik een exemplaar ontving via De Club van echte lezeres.

Op een koude winteravond belandt de zeventigjarige Leah met haar auto in de Haarlemse Leidsevaart. Hoewel de kade al snel vol mensen staat, doet niemand iets. Tot grote frustratie van de jonge studente Mirjam, die wanhopig zoekt naar een manier om redding te bieden. Ze kan toch niet voor haar ogen iemand laten verdrinken?
Jaren later kijken de twee vrouwen terug op Leahs ‘tewaterlating’ - een gebeurtenis die hun beider levens voorgoed veranderde.

In het nawoord noemt Judith Koelemeijer dit boek zelf een non-fictienovelle. Dat is absoluut een mooi én het juiste genre dat aan dit boekje kan worden geplakt. Het boek telt 125 bladzijden maar biedt zoveel stof tot nadenken.
Ik heb in de kantlijn regelmatig aantekeningen gemaakt of zinnen onderstreept. Deze aantekeningen zouden de basis kunnen zijn voor een stevig, filosofisch gesprek. Het roept vragen op over zowel het bystander effect als onze huidige maatschappij in de bredere zin.

Overigens is het dus non-fictie, maar je zou het haast kunnen lezen als fictie. Het grootste deel van dit boek is erg verhalend omschreven, pas bij het derde deel komen Leah en Mirjam meer aan het woord dan ‘de verteller’.
De Redding is non-fictie met een spanningsopbouw; óók al weet je wat er gaat gebeuren. Het is een kort verhaal dat oproept tot grote gesprekken.