Weet de lezer niet te grijpen

Val McDermid is een Schotse auteur met vele titels op haar naam. Naast een aantal losstaande boeken is ze ook bekend van haar reeksen omtrent Tony Hill en Kate Brannigan. Geschonden graf is het vijfde boek over Karen Pirie, hoofdinspecteur van de afdeling Historische Zaken bij de politie in Edinburgh, Schotland. De boeken over Karen Pirie zijn goed los te lezen, maar dit (voorlopig) laatste deel geeft wel bepaalde feiten uit voorgaande boeken prijs. Als je van plan bent om de volledige reeks te lezen, is het dus aan te bevelen om de juiste volgorde aan te houden.    

In Geschonden graf gaan Alice en Will Somerville in de Schotse Hooglanden op zoek naar een in een veenmoeras begraven nalatenschap, maar stuiten daarbij op een lijk. Karen Pirie ontfermt zich over de zaak en heeft daarnaast nog twee lopende zaken onder zich, namelijk een onderzoek naar een reeks gewelddadige verkrachtingen en een zeer recente moordzaak. Weet ze al deze onderzoeken tot een goed einde te brengen?    

De auteur heeft veel aandacht besteed aan de uitwerking van het personage van Karen Pirie. Zij wordt sterk uitgewerkt aan de hand van haar innerlijke conflicten en overtuigingen en maakt een realistische ontwikkeling door. Ook haar onervaren collega Jason Murray maakt een duidelijke ontwikkeling door en krijgt uiteindelijk meer zelfvertrouwen. Ook wordt duidelijk dat McDermid veel kennis heeft van de gang van zaken binnen de politie en dat ze grondig research heeft gedaan naar het effect van veenmoerassen op een lichaam.    

Het boek bevat veel verschillende verhaallijnen en wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. De hoofdverhaallijn is die omtrent de erfenis en het veenlijk. Het verloop van die verhaallijn is al vrij snel duidelijk, slechts de details en bewijsvoering moeten nog nader ingevuld worden. De hoofdverhaallijn wordt dan ook afgewisseld met de verhaallijnen van de andere zaken, de interne conflicten binnen het team Historische Zaken en Karens persoonlijke leven. De verhaallijnen staan grotendeels los van elkaar, waardoor het verhaal wat onsamenhangend aandoet.    

Ondanks, of wellicht dankzij, de vele verhaallijnen kabbelt het verhaal wat voort en is het nergens echt spannend of verrassend. Het is nogal veel voor één boek en geen van de verhaallijnen weet de lezer te grijpen. De herhalingen, uitweidingen en de gedetailleerde schrijfstijl zorgen voor extra vertraging. Opvallend genoeg wordt het boek daarentegen gehaast afgesloten. Alle losse eindjes worden samengeknoopt, maar dit had beter gedoseerd kunnen worden.    

Geschonden graf weet ondanks de sterke uitwerking van personages en de duidelijke kennis en research van McDermid onvoldoende te boeien.