Schokkend

Nederlands-Indië, 1939. Een jonge man tekent voor het koloniale leger en komt vervolgens in Japanse krijgsgevangenschap terecht waar hij dwangarbeid moet verrichten aan de beruchte Birma-Siamspoorlijn. Als hij na drieënhalf jaar van ontberingen wordt bevrijd en de draad van zijn leven weer hoopt op te pakken, wordt hij aansluitend een volgende oorlog in gestuurd: de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog die in zijn geboorteland is losgebarsten. Als na de Politionele Acties in december 1949 de soevereiniteitsoverdracht plaatsvindt en hij met zijn prille gezin naar Nederland vlucht wordt hij geconfronteerd met herinneringen en trauma’s. Die strijd wordt er niet gemakkelijker op als blijkt dat zijn zoon de ogen van de vijand als een kaïnsteken zijn leven lang met zich mee zal moeten voeren.

Sommigen in de boekenclub hebben het boek niet (uit)gelezen; het boek was schokkend; de geschiedenis is schokkend. Voor anderen was dit boek een nieuwe favoriet; de auteur een nieuwe ontdekking. Iemand besloot nog voor de bijeenkomst al meer van Baay te lezen. Zo ook het boek De ogen van Solo. Een bundel autobiografische verhalen met overlap naar Het kind met de Japanse ogen. De vraag “In hoeverre is de roman (deels) autobiografisch?” bleef de gehele bijeenkomst in ons midden hangen.

Ik vond Het kind met de Japanse ogen een mooi en indrukwekkend boek. De post van Baay, geplaatst op 25/09/2024 via zijn Instagram, maakte voor mij de context en het antwoord op onze vraag compleet.