Lezersrecensie
HUILEN
“Beneden beleefde men het soort verhalen waar de mensen aan boord van vlucht MH17 nooit meer in voor zouden komen.”
Huilen. Dat is wat ik zo’n 25% van dit boek heb gedaan. Ik denk dat ik oprecht bijna non-stop heb gehuild tijdens de laatste 100 bladzijden van dit boek.
Sanne weet het zeker: groep 8 wordt anders! Al jaren zit ze in een vreselijke klas, maar met meneer Bart krijgen ze dit laatste schooljaar de vrolijkste en leukste leraar van De Appeltuin. Hij zal ongetwijfeld iets leuks van dit jaar weten te maken. Sannes hoop valt echter al snel in duigen. Door de komst van een nieuwe leerling zakt de sfeer in de groep juist naar een ijskoud dieptepunt. Dennis zet zijn klasgenoten aan tot pesten, discrimineren, vechten. Hij zoekt dagelijks de grenzen op en dat leidt ertoe dat meneer Bart het lastigste schooljaar uit zijn loopbaan beleeft. Gelukkig heeft meneer Bart, naast alle ellende die hij op zijn pad krijgt, ook genoeg moois om naar uit te kijken. Zo staat er om te beginnen een spectaculaire rondreis naar Australië gepland in de zomervakantie. Op 17 juli 2014 stapt hij samen met zijn vriendin aan boord van vlucht MH17...
Je snapt het natuurlijk al door het lezen van bovenstaande flaptekst; dit is een heel verdrietig verhaal. Het feit dat je een klas en meester een schooljaar lang volgt en weet wat de afloop gaat zijn; en dat die niet mooi zal zijn.
Maar dat is niet de enige reden dat ik moest huilen van dit boek. Het deed mij ook veel terugdenken aan mijn eigen groep 8. Die was niet om te huilen, allesbehalve. Maar ook onze reünie zal nooit compleet zijn. Daar had ik al langere tijd niet meer bij stilgestaan en deed mij verdriet.
Ook vanuit mijn onderwijsrol deed dit boek pijn. Het schrijnende verhaal van de dynamiek in de klas van Sanne, Dennis en meneer Bart. Uiteraard met al zijn oorzaken en gevolgen…
Nu zit er ook heel veel moois in dit boek! Dus laat je alsjeblieft niet afschrikken door mijn verdriet. Ik heb het zelf te laat gelezen om het nog te kunnen nomineren voor de GV100 van dit jaar, maar ik hoop dat anderen dit wel hebben kunnen doen.
Huilen. Dat is wat ik zo’n 25% van dit boek heb gedaan. Ik denk dat ik oprecht bijna non-stop heb gehuild tijdens de laatste 100 bladzijden van dit boek.
Sanne weet het zeker: groep 8 wordt anders! Al jaren zit ze in een vreselijke klas, maar met meneer Bart krijgen ze dit laatste schooljaar de vrolijkste en leukste leraar van De Appeltuin. Hij zal ongetwijfeld iets leuks van dit jaar weten te maken. Sannes hoop valt echter al snel in duigen. Door de komst van een nieuwe leerling zakt de sfeer in de groep juist naar een ijskoud dieptepunt. Dennis zet zijn klasgenoten aan tot pesten, discrimineren, vechten. Hij zoekt dagelijks de grenzen op en dat leidt ertoe dat meneer Bart het lastigste schooljaar uit zijn loopbaan beleeft. Gelukkig heeft meneer Bart, naast alle ellende die hij op zijn pad krijgt, ook genoeg moois om naar uit te kijken. Zo staat er om te beginnen een spectaculaire rondreis naar Australië gepland in de zomervakantie. Op 17 juli 2014 stapt hij samen met zijn vriendin aan boord van vlucht MH17...
Je snapt het natuurlijk al door het lezen van bovenstaande flaptekst; dit is een heel verdrietig verhaal. Het feit dat je een klas en meester een schooljaar lang volgt en weet wat de afloop gaat zijn; en dat die niet mooi zal zijn.
Maar dat is niet de enige reden dat ik moest huilen van dit boek. Het deed mij ook veel terugdenken aan mijn eigen groep 8. Die was niet om te huilen, allesbehalve. Maar ook onze reünie zal nooit compleet zijn. Daar had ik al langere tijd niet meer bij stilgestaan en deed mij verdriet.
Ook vanuit mijn onderwijsrol deed dit boek pijn. Het schrijnende verhaal van de dynamiek in de klas van Sanne, Dennis en meneer Bart. Uiteraard met al zijn oorzaken en gevolgen…
Nu zit er ook heel veel moois in dit boek! Dus laat je alsjeblieft niet afschrikken door mijn verdriet. Ik heb het zelf te laat gelezen om het nog te kunnen nomineren voor de GV100 van dit jaar, maar ik hoop dat anderen dit wel hebben kunnen doen.
2
Reageer op deze recensie