Originele opzet en verrassende ontknoping

Sandra J. Paul heeft meerdere boeken binnen diverse genres op haar naam staan. Ze debuteerde in 2015 met de Young Adult 'Eilanden'-reeks en publiceerde daarna een drietal thrillers; Azerty, Moordspel en Kwijt. Daarnaast is ze bezig met een reeks jeugdthrillers, waarvan de eerste twee delen reeds zijn uitgekomen en waarvan deel drie en vier in 2021 worden verwacht. Tevens verschenen onder pseudoniem Joanne Carlton onder andere Hart-Slag en Hell City. Kenmerkend aan haar boeken is dat deze vaak een paranormaal tintje hebben.

In oktober 2020 kwam haar psychologische thriller Mijn waarheid uit, dat een opvallende opzet heeft. Het bestaat namelijk uit twee delen; het verhaal van Nathan en het verhaal van Elias. Zij vertellen beiden een geheel andere versie van dezelfde gebeurtenissen. Dit is vormgegeven als een omkeerboek. De thriller heeft twee covers en de lezer bepaalt met welke versie hij start. De waarheid zit in het midden verstopt.

Mijn waarheid gaat over de neven Nathan en Elias. Op 17 oktober 2020 trouwt Elias met Natalie, maar vlak nadat ze elkaar het jawoord hebben gegeven, overlijdt Natalie bij een noodlottig ongeval. Maar was het wel een ongeluk? Nathan en Elias hebben een totaal andere versie van de gebeurtenissen die aan haar dood vooraf zijn gegaan. Wie spreekt de waarheid en wie liegt?

De proloog roept direct vragen op en maakt nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Beide verhalen worden vanuit het ik-perspectief van respectievelijk Nathan en Elias geschreven, waardoor de lezer zich goed in de personages kan inleven. De spanning wordt vooral opgebouwd door de discrepanties tussen de twee versies en de details die stukje bij beetje vrijgegeven worden. Het gaat daarbij vooral om psychologische spanning. De auteur weet het boek vaart te geven door de korte hoofdstukken en de regelmatige tijdsprongen tussen gebeurtenissen voor en na het ongeluk. Ook de schrijfstijl zorgt voor tempo, door de korte zinnen en het simpele taalgebruik is het boek gemakkelijk leesbaar. Toch worden bepaalde scenes dusdanig uitgebreid besproken dat deze wat langdradig worden. Daarnaast bevat het verhaal een aantal zaken die wat ongeloofwaardig of onlogisch kunnen aandoen.

Na het lezen van de ene versie van het verhaal kiest de lezer of hij direct de waarheid wil lezen of dat hij eerst de andere versie van het verhaal leest. Die tweede versie bevat echter wat herhaling. Dat is natuurlijk niet te voorkomen door de bijzondere opzet waarbij beide versies van het verhaal begrijpelijk moeten zijn als die als eerste worden gelezen. Toch is Paul erin geslaagd om de personages een eigen stem te geven en de twee delen zodanig van elkaar te laten verschillen dat de herhalingen niet storend zijn. De delen bevatten bijvoorbeeld verschillende nevenverhaallijnen en de ene versie benadrukt andere aspecten van de gebeurtenissen dan die in de tweede versie aan bod komen. In het middenstuk wordt de waarheid uiteindelijk duidelijk.

Al met al steekt Mijn waarheid goed in elkaar. De opzet is origineel en ondanks het feit dat enige herhaling onvermijdelijk is, weten beide verhalen voldoende te boeien. Het boek wordt ten slotte treffend afgesloten met een laatste verrassende plotwending en zet daarmee aan het denken over de dunne lijn tussen waarheid, leugen en interpretatie.