Lezersrecensie
Een aangrijpend boek
Ik heb het boek “Haar naam was Sarah” gekozen, dat geschreven is door Tatiana De Rosnay. Het boek is uitgegeven door Artemis&Co in het jaar 2007. Het is een historische roman met twee verhaallijnen: een verhaallijn dat zich in het verleden afspeelt en een verhaallijn dat zich in het heden afspeelt. Enerzijds, het verhaal van het tienjarige joodse meisje Sarah Starzinski, die met haar ouders in de wijk Marais in Parijs woont. In de nacht van 16 juli 1942 wordt ze samen met haar ouders naar het Vélodrome d’Hiver in Parijs gebracht. Daar worden duizenden Joden verzamelt voor deportatie. Sarah heeft echter haar kleine broertje Michel in de kast opgesloten, voordat de politie in het appartement was binnengedrongen. Anderzijds, het verhaal van de Amerikaanse journaliste Julia Jarmond, die gehuwd is met haar Franse, arrogante echtgenoot Bertrard. Ze krijgt de opdracht om een artikel te schrijven over de razzia van 1942 en gaat hiervoor opzoek in archieven. Via het dossier van Sarah, ontdekt ze een goed verborgen geheim van haar schoonfamilie.
“Achter in de kast zag ze een glimp van een roerloos, opgekruld lichaam, daarna zag ze het dierbare gezichtje, zwart, onherkenbaar. Weer liet ze zich op haar knieën vallen en ze schreeuwde zo hard als ze kon, ze schreeuwde om haar moeder, om haar vader en ze schreeuwde om Michel.’’ Dit vind ik het meest pakkend moment in het hele verhaal. Sarah had zo hard haar best gedaan om haar broertje nog te proberen redden, maar dit is haar niet gelukt. Je voelt in dit citaat de emotie, het verdriet en de wanhoop van Sarah. Dit is ook het einde van de hoofdstukken van Sarah in die tijd, vanaf dan wisselt het boek niet echt meer tussen de twee verhaallijnen.
De bedoeling van de schrijfster is zeker gelukt, ik denk dat iedereen het verhaal ziet als een goed, realistisch beeld over wat voor gruwelijkheden er gebeurd zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog en wat voor angst de Joodse mensen toen hebben moeten doorstaan. Het boek laat je inzien dat er soms in gezinnen grote geheimen blijven bestaan die te maken hebben met de Tweede Wereldoorlog.
Alles wordt echt goed beschreven zodat het lijkt alsof de schrijfster alles zelf van dichtbij heeft meegemaakt. Er worden in het verhaal heel veel bijvoeglijke naamwoorden en details gebruikt waardoor de geloofwaardigheid van het boek alsmaar groter werd. De schrijfster geeft het verhaal op een aangrijpende manier weer, waardoor ze mij als lezer een inlevingsvermogen heeft kunnen geven.
De manier waarop de schrijfster dit verhaal heeft geschreven vond ik heel goed. Door de vlotte schrijfstijl van het boek, wil je voortdurend verder lezen en wil je vooral niet dat het boek eindigt. Tatiana heeft in het begin van het boek een ontroerend hoofdstuk geschreven over Sarah, waardoor mijn nieuwsgierigheid naar het boek nog meer steeg en ik het boek zo snel mogelijk verder wou lezen. De verschillende verhaallijnen werden heel duidelijk weergegeven en was dan ook helemaal niet verwarrend voor mij. De schrijfster gebruikt om de twee verhaallijnen duidelijk te onderscheiden een ander lettertype, dit zorgt ervoor dat je je nooit kan vergissen. Het boek werd hierdoor ook nooit langdradig omdat de hoofdstukken van Sarah werden afgewisseld met het verhaal van Julia.
Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde historische feiten waardoor het behoorlijk echt lijkt, en je haast niet zou geloven dat Sarah een fictief personage is. Je leeft zo met haar mee waardoor je gewoon hoopt op een positieve afloop. Het verhaal van Sarah eindigt jammer genoeg niet goed: Sarah pleegt zelfmoord omdat ze het schuldgevoel van de dood van haar broertje niet meer kan verdragen. Het verhaal van Julia dat zich in het heden afspeelt, loopt wel positief af. William Defaure kent eindelijk de waarheid over zijn moeder Sarah en Julia geeft haar tweede dochtertje de naam Sarah om haar te eren. Het boek brengt dus niet echt een origineel einde, maar echter een voorspelbaar cliché. Dit zorgt ervoor dat de originaliteit van dit boek ook afneemt.
Ik raad iedereen aan om dit boek te lezen, omdat de verhalen heel goed verteld worden en heel goed in elkaar overlopen. De personages zijn heel gedetailleerd uitgewerkt en je kan niet anders dan met ze mee te leven. Ondanks dat het thema oorlog mij niet aansprak, was ik wel onder de indruk over de gruwelijkheden die die mensen toen hebben moeten meemaken en vond ik het boek veel leuker dan verwacht.
“Achter in de kast zag ze een glimp van een roerloos, opgekruld lichaam, daarna zag ze het dierbare gezichtje, zwart, onherkenbaar. Weer liet ze zich op haar knieën vallen en ze schreeuwde zo hard als ze kon, ze schreeuwde om haar moeder, om haar vader en ze schreeuwde om Michel.’’ Dit vind ik het meest pakkend moment in het hele verhaal. Sarah had zo hard haar best gedaan om haar broertje nog te proberen redden, maar dit is haar niet gelukt. Je voelt in dit citaat de emotie, het verdriet en de wanhoop van Sarah. Dit is ook het einde van de hoofdstukken van Sarah in die tijd, vanaf dan wisselt het boek niet echt meer tussen de twee verhaallijnen.
De bedoeling van de schrijfster is zeker gelukt, ik denk dat iedereen het verhaal ziet als een goed, realistisch beeld over wat voor gruwelijkheden er gebeurd zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog en wat voor angst de Joodse mensen toen hebben moeten doorstaan. Het boek laat je inzien dat er soms in gezinnen grote geheimen blijven bestaan die te maken hebben met de Tweede Wereldoorlog.
Alles wordt echt goed beschreven zodat het lijkt alsof de schrijfster alles zelf van dichtbij heeft meegemaakt. Er worden in het verhaal heel veel bijvoeglijke naamwoorden en details gebruikt waardoor de geloofwaardigheid van het boek alsmaar groter werd. De schrijfster geeft het verhaal op een aangrijpende manier weer, waardoor ze mij als lezer een inlevingsvermogen heeft kunnen geven.
De manier waarop de schrijfster dit verhaal heeft geschreven vond ik heel goed. Door de vlotte schrijfstijl van het boek, wil je voortdurend verder lezen en wil je vooral niet dat het boek eindigt. Tatiana heeft in het begin van het boek een ontroerend hoofdstuk geschreven over Sarah, waardoor mijn nieuwsgierigheid naar het boek nog meer steeg en ik het boek zo snel mogelijk verder wou lezen. De verschillende verhaallijnen werden heel duidelijk weergegeven en was dan ook helemaal niet verwarrend voor mij. De schrijfster gebruikt om de twee verhaallijnen duidelijk te onderscheiden een ander lettertype, dit zorgt ervoor dat je je nooit kan vergissen. Het boek werd hierdoor ook nooit langdradig omdat de hoofdstukken van Sarah werden afgewisseld met het verhaal van Julia.
Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde historische feiten waardoor het behoorlijk echt lijkt, en je haast niet zou geloven dat Sarah een fictief personage is. Je leeft zo met haar mee waardoor je gewoon hoopt op een positieve afloop. Het verhaal van Sarah eindigt jammer genoeg niet goed: Sarah pleegt zelfmoord omdat ze het schuldgevoel van de dood van haar broertje niet meer kan verdragen. Het verhaal van Julia dat zich in het heden afspeelt, loopt wel positief af. William Defaure kent eindelijk de waarheid over zijn moeder Sarah en Julia geeft haar tweede dochtertje de naam Sarah om haar te eren. Het boek brengt dus niet echt een origineel einde, maar echter een voorspelbaar cliché. Dit zorgt ervoor dat de originaliteit van dit boek ook afneemt.
Ik raad iedereen aan om dit boek te lezen, omdat de verhalen heel goed verteld worden en heel goed in elkaar overlopen. De personages zijn heel gedetailleerd uitgewerkt en je kan niet anders dan met ze mee te leven. Ondanks dat het thema oorlog mij niet aansprak, was ik wel onder de indruk over de gruwelijkheden die die mensen toen hebben moeten meemaken en vond ik het boek veel leuker dan verwacht.
4
Reageer op deze recensie