“Je kunt niet eeuwig om de doden treuren. Dat is niet eerlijk tegenover de levenden.”

Saba’s vader Irakli wordt vermist in hun thuisland Georgië en het spoor leidt naar hoofdstad Tbilisi. Saba’s broer Sandro volgt het spoor en verdwijnt ook. Het mysterie begint, tijd voor Saba om terug naar Tbilisi af te reizen en de zoektocht naar Irakli en Sandro verder te zetten.

Saba leert bij aankomst al snel taxichauffeur Nodar kennen, Nodar en zijn vrouw Ketino vangen Saba op en hij kan rekenen op hun hulp bij zijn mysterieuze zoektocht. Hoewel Nodar een ietwat rechtuit en grappig personage is, vroeg ik mij af of hij wel 100% te vertrouwen was. Het werd van begin af aan namelijk duidelijk dat ook de politie op zoek is naar Irakli en Sandro. Een extra laagje mysterie aan het verhaal.

Alsof dit alles nog niet vreemd genoeg is zijn net wanneer Saba in Tbilisi aankomt ook nagenoeg alle dieren uit de dierentuin ontsnapt en dolen ze rond in de stad en de omgeving. Ik had als lezer al snel de reflex om uit te zoeken of dit een diepere betekenis heeft. Dit alles samen zorgt er voor dat je wil doorlezen, wil uitzoeken waar het uiteindelijk allemaal om draait en waarom Sandro een kruimelspoor achterlaat dat alleen zijn broer kan volgen.

Saba rekent in zijn dromen en gedachten af met zijn demonen. Zo heeft hij vaak conversaties met een resem overleden en achtergebleven familieleden en vrienden, mensen die de kans niet kregen om Georgië te ontvluchten wanneer hij, zijn vader en broer dat wel deden.

Naar het einde van de spannende tocht toe begon ik me meer en meer af te vragen welke wending het verhaal nog zou nemen. Pagina’s werden verslonden, en ik kwam dichter en dichter, terwijl de tocht nog niet ten einde was en ik nog een hele resem vragen had. Tot het boek je als lezer ineens heel hard weet te raken. Het einde stelt niet teleur, absoluut niet.

“Je kunt niet eeuwig om de doden treuren. Dat is niet eerlijk tegenover de levenden.”