“Het komt goed, kerel. Zo is het leven nu eenmaal. Ik heb het verkeerde lootje getrokken. Ik zal het ermee moeten doen.”

Emile is 26 en terminaal, er werd jong-Alzheimer bij hem vastgesteld. Hij koopt in het grootste geheim een camper en besluit het verdriet van zijn familie en vrienden te ontvluchten. Emile wil zijn laatste reis met een volslagen onbekende maken, als er tenminste iemand reageert op zijn nogal vreemde advertentie.

Zo ontmoet Emile uiteindelijk Joanna, een bijzondere dame die helemaal anders blijkt te zijn dan hij oorspronkelijk dacht.

Ik werd vanaf de eerste pagina (of zelf bij het lezen van de synopsis, als je wil) geraakt. Waarschijnlijk door de zwaarte van de onderwerpen (Alzheimer, dementie, de dood). Maar ergens halverwege begon ik mijn interesse en aandacht een beetje te verliezen. Ik snap de opzet en waar het in het verhaal allemaal om draait, maar ik weet het niet. Het mysterieuze dat rond Joanne hangt en de nieuwsgierigheid naar waar en hoe het zou eindigen maakte wel dat ik doorlas tot het eind.

Wanneer het verhaal ergens halverwege een omslag maakt en ook Joanne wat beter in beeld komt, werd mijn interesse opnieuw sterk gewekt.

Ergens over halfweg het verhaal kwam de dood in het echte leven langs. Ik heb er daarom extreem lang over gedaan om het boek terug op te nemen. Voor mij zette het alles opnieuw in perspectief. De eindigheid van het leven, onze korte tijd op aarde. Verdriet verandert.

‘Al het blauw van de hemel’ is een ode aan vriendschap, aan de liefde in al haar facetten. Liefde voor het leven, voor de natuur, voor naasten en voor de kleine dingen. Bovenal is het een ode aan het leven, dat voor ons allemaal al kort genoeg is, maar voor sommigen nog korter.

“Het komt goed, kerel. Zo is het leven nu eenmaal. Ik heb het verkeerde lootje getrokken. Ik zal het ermee moeten doen.”

“Het meest tragische afscheid is afscheid dat nooit plaatsvindt.”