Lezersrecensie
Autobiografie van mijn lichaam
De lat werd de eerste dagen van dit nieuwe jaar al meteen hoog gelegd door te kiezen voor de nieuwste van Lize Spit om het nieuwe leesjaar mee af te trappen. Ik heb dat bewust gedaan. Omdat ik het jaar met een klepper wou starten en omdat ik er blindelings op vertrouwde dat ook dit boek alweer zo’n succes zou zijn.
En dat is het ook. Anders dan bij ‘Het smelt’ en ‘Ik ben er niet’ krijgen we als lezer deze keer een inkijk in de jeugd, het denken en voelen van de auteur als kind maar ook als volwassene, en de ietwat moeilijkere relatie met haar ouders en haar lichaam. Alles neergezet zoals alleen Lize dat kan.
Dit boek lezen voelt als een soort privilege. Zo gedetailleerd in het hoofd van Lize mogen kruipen – vroeger en nu. Op sommige momenten is het ook heel herkenbaar.
Ik zal altijd fan zijn van alles wat Lize ook maar op papier zet, maar dat het deze keer zo een persoonlijk boek is geworden zorgt voor dat extra laagje goud. De rauwe toets die vele lezers zal weten te raken, die zal bijblijven. De laatste tientallen pagina’s wisten mij bijzonder hard te raken.
“In mijn gedachten opent zich een Excel-bestand dat ik in twee kolommen opdeel: bel ik mijn moeder, zet ik een kruisje in haar kolom, dan moet ik nadien ook iets aan mijn vader laten horen, zodat ik een tegenkruisje kan zetten.”
“Het kind in de volwassene geruststellen is zoals de hele E313 van Antwerpen naar Luik heraanleggen terwijl het verkeer niet wordt onderbroken. Al die kilometers autostrade, mama, die hij en ik vervangen terwijl alles doorraast.”
“Wat me opvalt aan ongeneeslijke kanker bestrijden: het is voortdurend de grens opzoeken tussen wat de kanker niet verdraagt en wat de mens nog net aankan. Ze sturen een inbreker je lichaam in om de inbreker te bekampen.”
“We staan te wuiven op een perron naar een geliefde in een trein die maar niet wegrijdt, onze armkracht zwakt af, maar we willen blijven zwaaien, want stel dat ze net dan toch vertrekt.”
“Wat denk jij, als mijn lichaam mijn kind was, zou het dan een boek over me schrijven waarin het me verwaarlozing zou verwijten?”
“Om iemand te zijn die verslaafd is aan drinken, moet je niet iemand zijn die bereid is dagelijks te drinken, je moet bereid zijn dagelijks te liegen, en om iemand te zijn die bereid is te liegen, moet je bereid zijn de mensen om je heen te onderschatten, en om de mensen om je heen te onderschatten, moet je bereid zijn ook jezelf voor de gek te houden, en om jezelf voor de gek te houden, moet je je zelfrespect verliezen, en omdat dat ondraaglijk is, ga je dagelijks drinken.”
En dat is het ook. Anders dan bij ‘Het smelt’ en ‘Ik ben er niet’ krijgen we als lezer deze keer een inkijk in de jeugd, het denken en voelen van de auteur als kind maar ook als volwassene, en de ietwat moeilijkere relatie met haar ouders en haar lichaam. Alles neergezet zoals alleen Lize dat kan.
Dit boek lezen voelt als een soort privilege. Zo gedetailleerd in het hoofd van Lize mogen kruipen – vroeger en nu. Op sommige momenten is het ook heel herkenbaar.
Ik zal altijd fan zijn van alles wat Lize ook maar op papier zet, maar dat het deze keer zo een persoonlijk boek is geworden zorgt voor dat extra laagje goud. De rauwe toets die vele lezers zal weten te raken, die zal bijblijven. De laatste tientallen pagina’s wisten mij bijzonder hard te raken.
“In mijn gedachten opent zich een Excel-bestand dat ik in twee kolommen opdeel: bel ik mijn moeder, zet ik een kruisje in haar kolom, dan moet ik nadien ook iets aan mijn vader laten horen, zodat ik een tegenkruisje kan zetten.”
“Het kind in de volwassene geruststellen is zoals de hele E313 van Antwerpen naar Luik heraanleggen terwijl het verkeer niet wordt onderbroken. Al die kilometers autostrade, mama, die hij en ik vervangen terwijl alles doorraast.”
“Wat me opvalt aan ongeneeslijke kanker bestrijden: het is voortdurend de grens opzoeken tussen wat de kanker niet verdraagt en wat de mens nog net aankan. Ze sturen een inbreker je lichaam in om de inbreker te bekampen.”
“We staan te wuiven op een perron naar een geliefde in een trein die maar niet wegrijdt, onze armkracht zwakt af, maar we willen blijven zwaaien, want stel dat ze net dan toch vertrekt.”
“Wat denk jij, als mijn lichaam mijn kind was, zou het dan een boek over me schrijven waarin het me verwaarlozing zou verwijten?”
“Om iemand te zijn die verslaafd is aan drinken, moet je niet iemand zijn die bereid is dagelijks te drinken, je moet bereid zijn dagelijks te liegen, en om iemand te zijn die bereid is te liegen, moet je bereid zijn de mensen om je heen te onderschatten, en om de mensen om je heen te onderschatten, moet je bereid zijn ook jezelf voor de gek te houden, en om jezelf voor de gek te houden, moet je je zelfrespect verliezen, en omdat dat ondraaglijk is, ga je dagelijks drinken.”
1
Reageer op deze recensie
