Trefzeker, vol in het gezicht.

Dimitri Verhulst durft wel vaker de vinger op een open wonde te leggen, denk maar terug aan het fantastische ‘De helaasheid der dingen’, een ongeëvenaarde Vlaamse parel. Met ‘Bechamel Mucho’ doet hij dat gewoon nog eens opnieuw. Pijnlijk herkenbare situaties en personages passeren schaamteloos de revue.

Man toch, Verhulst weet humor, tristesse, banaliteit en diepte te brengen vanaf de eerste pagina en liefst nog alles tegelijkertijd. Ik kan dat moeilijk uitleggen maar het is de schrijfstijl, de manier van personages neerzetten, de nietigheid van ons bestaan die we op zo’n manier op ons bord gesmeten krijgen.

Een boek van Verhulst ligt je of ligt je niet en het zal lang niet ieders ding zijn. Zo gruwelt mijn wederhelft bijvoorbeeld van ‘De helaasheid der dingen’. Iedereen heeft zo zijn tekortkomingen.

‘Bechamel Mucho’ speelt zich af in een Spaans clubhotel waar de levensverhalen en dagdagelijkse beslommeringen van een handvol hopeloze personages samenkomen. Letterlijk samenkomen in één personage, animator Alex. Er is geen enkel personage gepasseerd waar ik niet om moest lachen. Verhulst speelt voor mij een potje trefbal in deze roman, ze raken mij allemaal vol in het gezicht, trefzeker. Fantastisch.

Te quiero mucho, Dimitri.

“Elma’s man was vier maanden geleden overleden, geen arts die wist aan wat. Zoals een wasmachine het opeens haast onverklaarbaar begeeft, terwijl die daarnet nog olijk zwierde en rammelde, geen vuiltje aan de lucht, zo zat hij met nog al zijn kwaliteiten en mogelijkheden plotsklaps dood in de zetel.”

“Er was maar één reden om te hopen dat het vliegtuig niet crashte, en dat was omdat het haar tegenstond dat haar lichaam diende te worden gezocht tussen dat van idioten.”

“Een gin tonic dan maar. Want ineens dronk iedereen gin tonic. Zelfs het zuipen was gevoelig voor modes.” … “Ze probeerde in te schatten hoeveel glazen ze van die dikkenekkerij moest hijsen om het leven te verdragen, maar zag na het zevende glas haar onwrikbaar gewaande geloof in alcohol tanende.”

“Iedereen had zeven levens, wat er voor Gerda acht te veel waren.”

“Sommige relaties leiden naar geluk, andere naar een huwelijk.”