Lezersrecensie
Cuberdon
Het is de flashy cover en catchy titel die mij het boek deed oppakken in de bibliotheek. Dat én het feit dat Ellen Verstrepen gewoon een goede schrijfster is. Ik las eerder ‘Kattentijd’ van haar hand dus dit was een no-brainer; mee naar huis en lezen.
‘Cuberdon’ is een uiterst persoonlijke roman geworden waarin Ellen haar ervaring met borstkanker van zich afschrijft. Op haar typerende wijze, met af en toe een streepje humor.
Hoewel het verhaal af en toe wat chaotisch kan lijken en ik vaak even moest nadenken over wie nu weeral wie was, kon ik makkelijk in het verhaal komen. Ellen schrijft open, eerlijk en laat makkelijk de minder mooie kanten zien.
Het hoofdstuk dat zich in het woon- zorgcentrum afspeelde kon makkelijk uit mijn eigen leven gegrepen zijn. Het greep me een beetje bij de keel, zoals andere hoofdstukken dat ook vaak deden. Je bij de keel grijpen, het even laten bezinken, nadenken en weer verder lezen.
Bonuspunten voor herkenbaarheid omdat de auteur ook een Beaglekind heeft en ik zelf even vaak balanceer op de lijn dierenarts of geen dierenarts? Om vervolgens enkele honderden Euro’s lichter naar huis te komen met een hond die relatief gezond bleek. ‘Cuberdon’ bezorgde mij heel wat flashbacks en even vaak een lach op het gezicht.
“Volgens mij is verdriet iets blubberigs, zoals een octopus. Het heeft een hoofd maar ook zoveel armen waardoor het niet duidelijk is welke de mep zal geven.”
“Het is niet zo dat ik vaker aan vake denk de laatste tijd, ik denk elke dag aan hem. Wel mijmer ik tegenwoordig meer over de kleine dingen, de zaken die ik niet zag toen ze zich voor mijn ogen afspeelden, maar die nu lijken op te lichten in mijn herinneringen.”
‘Cuberdon’ is een uiterst persoonlijke roman geworden waarin Ellen haar ervaring met borstkanker van zich afschrijft. Op haar typerende wijze, met af en toe een streepje humor.
Hoewel het verhaal af en toe wat chaotisch kan lijken en ik vaak even moest nadenken over wie nu weeral wie was, kon ik makkelijk in het verhaal komen. Ellen schrijft open, eerlijk en laat makkelijk de minder mooie kanten zien.
Het hoofdstuk dat zich in het woon- zorgcentrum afspeelde kon makkelijk uit mijn eigen leven gegrepen zijn. Het greep me een beetje bij de keel, zoals andere hoofdstukken dat ook vaak deden. Je bij de keel grijpen, het even laten bezinken, nadenken en weer verder lezen.
Bonuspunten voor herkenbaarheid omdat de auteur ook een Beaglekind heeft en ik zelf even vaak balanceer op de lijn dierenarts of geen dierenarts? Om vervolgens enkele honderden Euro’s lichter naar huis te komen met een hond die relatief gezond bleek. ‘Cuberdon’ bezorgde mij heel wat flashbacks en even vaak een lach op het gezicht.
“Volgens mij is verdriet iets blubberigs, zoals een octopus. Het heeft een hoofd maar ook zoveel armen waardoor het niet duidelijk is welke de mep zal geven.”
“Het is niet zo dat ik vaker aan vake denk de laatste tijd, ik denk elke dag aan hem. Wel mijmer ik tegenwoordig meer over de kleine dingen, de zaken die ik niet zag toen ze zich voor mijn ogen afspeelden, maar die nu lijken op te lichten in mijn herinneringen.”
1
Reageer op deze recensie