“Weet je, Matti, verlossing komt soms uit onverwachte hoek.”

‘De familietrofee’ speelt zich nogal dichtbij af, letterlijk. In het slaapverwekkende Erpe (ikzelf ben afkomstig van Erpe-Mere) wonen David en Melanie, een jong koppel. Daarnaast speelt de helft van het verhaal zich af in een videogame (ik game meer dan ik lees en ik lees veel). Meer had ik dus niet nodig om toch redelijk nieuwsgierig te zijn.

Al snel kwam het spel ‘The Sims’ ter sprake en ik werd onmiddellijk verzwolgen door nostalgie. ‘The Sims’ moet één van de eerste spelletjes geweest zijn die ik intensief speelde. Hoofdpersonage David leert het spel als tiener kennen en raakt een beetje geobsedeerd. Hij ontvlucht het echte leven en leeft quasi synchroon met zijn Sim. Heel grappig maar ook ergens triest dat David uiteindelijk enkele sociale skills onder de knie krijgt door zijn Sim. De grens tussen fictie en realiteit vervaagt langzaam. Wat David met de Sim uitvoerde tijdens zijn tienerjaren, overkomt hem later in de realiteit. Grappig, triest en iets om even bij stil te staan.

Verder in het verhaal zien we hetzelfde gebeuren met het spel ‘Mundis’, een VR-variant op The Sims. De grens tussen fictie en realiteit vervaagt opnieuw, maar deze keer lichtjes anders en extremer. Melanie en David leven naast elkaar, elk in een totaal andere wereld. Waar ik eerst medelijden had met David, sloeg dit volledig om naarmate het verhaal vorderde. Je kan je heel erg verliezen in iets maar David is op zijn zachtst gezegd gewoon extreem naïef. Naar het einde van het verhaal toe had ik echter opnieuw medelijden.

En dat is het mooie maar af en toe ook trieste en verslavende aan sommige spellen. Ze nemen je net als boeken even mee naar een totaal andere wereld. Ze stellen je in staat om alles even te ontvluchten, een personage te zijn dat soms mijlenver van jezelf staat.

Je moet het alleen gezond weten te houden en dat mislukt hier nogal. David raakt verstrikt in een web vol leugens. Al was ik daardoor heel benieuwd hoe hij zich hier uit zou lullen. De gebeurtenissen waren vaak absurd maar tegelijkertijd ook hilarisch.

‘De familietrofee’ leest vlot weg, is (tot op zekere hoogte) herkenbaar, maar is vooral een hedendaagse roman van het type dat mij makkelijk kan verleiden. De humor, taal en thema’s weten deze millennial moeiteloos in te palmen.

“Melanies moeder had het tijd gevonden om een nieuw hoofdstuk aan te snijden in de strijd tegen verveling.”

“Mijnheer, die verbouwing zal een opmerkelijk verschil maken. Maar zelfs de mooiste trapgevel maakt van een rijtjeshuis geen renaissanceparel, dat weet ook wel.”

“Weet je, Matti, verlossing komt soms uit onverwachte hoek.”