Krachtige poëziebundel

Voor deze review laat ik de schoonheid van enkele rake zinnen van deze bundel spreken. Ze zeggen immers meer dan genoeg.

“Kunnen we het hebben over wat in mijn keel blijft stokken?
Over de zinnen ingezwachteld en omwonden
in alledaagse onzichtbaarheid.
Met mij gaat het goed.
Ik heb taal in mij, genoeg om weinig te zeggen.”

“je leerde mij dat liefde nooit zo aanwezig is als in haar afwezigheid,
dat er een einde is, abrupt,
dat wat achterblijft verloren
en dat momenten niet aan ons toebehoren.”

“Ik ben niet bang om er helemaal niet meer te zijn,
op mijn angst voor de hemel of het alternatief na.
Ik ben bang om er wel nog te zijn en mezelf te verliezen,
mezelf nooit gevonden te hebben,
of te beseffen dat ik het laatste van mezelf ben kwijtgeraakt
op een blauwe maandag tussen de lunch en het vieruurtje.
Bang om alles steeds vooruitgeschoven te hebben,
van etterende spijt, vanzelfsprekendheid.”

Kortom, een krachtige poëziebundel dus, waar heel wat persoonlijkheid, diepgang en liefde werd ingelegd.