“Geschiedenis is geen wetenschap, het is overlevering. Overleveren gebeurt door mensen. En mensen maken fouten.”

Jonas Boets kennen jullie in de eerste plaats waarschijnlijk van de thrillers rond commissaris Van In, de commissaris die Pieter Aspe ooit in het leven riep. Jonas zet het werk van Aspe verder en schrijft daarnaast ook kinder- en jeugdboeken én voor de televisie. Een man van vele… woorden dus. ‘Man van vele oorlogen’ is zijn literair debuut.

‘Man van vele oorlogen’ is een historische roman waarin de lezer een bijzondere reis doorheen de geschiedenis maakt, maar dan lichtjes anders. We starten in 1254 voor Christus en eindigen in het jaar 1860. Van Sparta en Troje, tot de Vikings en het Incarijk, tot Frans Ferdinand.

Tussen het reizen door springen we naar het jaar 1914, het jaar waarin Ides Janssens geschiedenis doceert in Antwerpen. Heden en verleden smelten samen want Ides leefde immers al een aantal keer. Hij heeft de geschiedenis vaak meegemaakt vanop de eerste rij en probeert zijn leerlingen bij te brengen dat niet alles verlopen is zoals het in de boeken werd opgetekend.

Heel fascinerend vond ik de opzet van dit verhaal en hoe het over de jaren heen telkens in elkaar bleef vloeien. Het verhaal bleef verdergaan, hetzij door de ogen van andere personages in een andere context en een ander land. Ik vond de stukken geschiedenis interessant, maar ook het nadenken over de dood. Zelf geloof ik niet in de hemel, de hel, of iets daartussen, maar mag ik toch een beetje hopen dat het is zoals in dit boek? Dat we misschien opnieuw geboren worden en ergens een vage herinnering hebben aan dit huidig leven? Een subtiele hint naar een leven dat we misschien al eerder hebben geleefd? Die gedachte maakt de dood een beetje zachter. Het eindige een beetje draaglijker, een beetje minder zwart.

En ik weet, dit is fictie maar dit is exact wat boeken vaak met ons doen; ons laten dromen en fantaseren.

“Geschiedenis is geen wetenschap, het is overlevering. Overleveren gebeurt door mensen. En mensen maken fouten.”

“De man achter de balie keek me met een uitgestreken gezicht aan. Het arbeidsplezier was samen met de kop koffie naast hem al een tijdje geleden afgekoeld.”

“Ik probeerde me in te prenten dat ik elk leven moest leven alsof het mijn laatste was, maar stiekem hoopte ik altijd op meer.”