Leerzaam met oppervlakkige personages

Carlie van Tongeren verwierf vooral bekendheid met haar erotische feelgood romans. In 2019 debuteerde ze binnen het Young Adult genre met de roman Heerestraat & Rozenlaan, dat het leven met gescheiden ouders als thema heeft. Hierna bracht ze nog verschillende YA boeken uit. Het kenmerkende van deze boeken is de thematiek, deze is vaak realistisch en pittig. Onlangs verscheen haar nieuwe boek Alleen Thuis, dat wederom een serieus onderwerp bevat. Hierin staat de jeugd- en pleegzorg centraal. Wist dit verhaal mij net zo te boeien als de eerdere boeken?

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Juna en Lennon. Juna is samen met haar broertje
Sylvester uit huis geplaatst en heeft in verschillende pleeggezinnen gewoond. Hier ging het altijd mis waardoor ze daar weg moest. Aan haar moeder heeft ze ook niet veel, die brengt altijd vreselijke stiefvaders in haar leven. Nu wordt ze geplaatst in gezinshuis Boskant, bij gezinsouders Hannah en James en hun zeventienjarige zoon Lennon. Lennon moet behoorlijk wennen aan het feit dat hij nooit meer een gewoon gezin kan zijn met zijn ouders. Hij wil niets met die “probleemgevallen” te maken hebben. Hij wil zo snel mogelijk zijn rijbewijs halen om roadtrips te maken en zijn grote droom is om in Amerika te basketballen. Toch wakkert Juna zijn nieuwsgierigheid aan. Een gebeurtenis zorgt ervoor dat Juna en Lennon tot elkaar veroordeeld worden. Kunnen ze beiden hun vooroordelen over de ander aan de kant zetten of zijn deze toch te sterk?

Doordat je Juna en Lennon afwisselend volgt, krijg je een goed beeld van de personages. De verschillen zijn groot en deze worden op een goede manier duidelijk gemaakt. Juna is blij met een dak boven haar hoofd, maar is ook prima in staat om weg te lopen. Ze wil zich niet binden, uit angst weer uit huis geplaatst te worden. Sylvester is het aller belangrijkst in haar leven, de liefde die ze voor hem koestert spat van de pagina’s af. Ze komt over als een vrij gesloten en afstandelijk persoon, iets dat gezien haar traumatische verleden heel logisch is. Ze voelt zich niet geliefd of gewenst, vooral afgedankt. Lennon daarentegen heeft een prima leven. Hij heeft een gezin dat van hem houdt en hij kan zijn ei kwijt in het basketbal. Doordat zijn ouders het gezinshuis zijn gestart moet hij erg omschakelen en krijgt hij het gevoel dat hij niet meer het belangrijkste voor zijn ouders is. Ook zijn strubbelingen weet de auteur goed in woorden te vangen. Het voelt alsof ook hij een dikke muur om zich heen heeft en dat hij niets met de jongeren in het gezinshuis te maken wil hebben straalt hij vanaf de eerste pagina al uit. Ondanks dat je de problemen van beide personages leert kennen, lukt dit niet goed met de personages zelf. Juna en Lennon blijven het hele boek wat afstandelijk en oppervlakkig aanvoelen waardoor het voor mij lastig is een connectie te voelen. Ik vond het daardoor geen leuke personages, ook niet toen ze beiden op hun eigen manier groeiden. Want, de tijd die Juna en Lennon met elkaar doorbrengen, zorgt bij beide voor een ontwikkeling.

De schrijfstijl van Van Tongeren is wederom vlot. Het boek leest hierdoor erg makkelijk weg. De hoofdstukken zijn kort waardoor het voor de doelgroep – de jongere lezer – goed te behappen is. Het hoofdverhaal wordt afgewisseld met korte intermezzo’s waarin de herinneringen van de bijfiguren zijn opgetekend. Deze zijn gebaseerd op ervaringen van jongeren binnen de Jeugdzorg die de auteur voor het schrijven van dit boek heeft gesproken. Hierdoor komt het goed naar voren dat er gedegen onderzoek is gedaan naar dit thema. Het wisselen van perspectief tussen Juna en Lennon is goed gedaan, ook al was ik soms een beetje in de war. De auteur maakt gebruik van hoofdstuktitels en ik ben iemand die liever hoofdstuknummers heeft. Voor de doelgroep maakt dit het boek wel aantrekkelijker.

Deze roman bespreekt een belangrijk thema, namelijk de pleeg- en jeugdzorg. Deze zorg wordt gekenmerkt door bezuinigingen en staat vaak in een kwaad daglicht. Dit verhaal geeft een inkijkje in hoe het er aan toe gaat binnen de jeugdzorg en dit is wat mij betreft goed gelukt. Helaas wordt het beeld van de jeugdzorg op sommige momenten wel bevestigd. Hannah en James zijn een positieve factor met hun gezinshuis en je ziet de jongeren langzaamaan opbloeien. Ze durven zich steeds meer open te stellen. Ondanks dit thema voelt het toch of het verhaal wat plotgaten bevat. Er worden dingen benoemd waar verder niet meer op teruggekomen wordt en dit vind ik jammer. Dit heeft puur met mijn leeservaring te maken. Het verhaal wist mij dan ook niet volledig te grijpen, ik vond het voor mij wat simpel. Daarnaast houd ik niet zo van open eindes, zoals deze roman heeft.

Alleen thuis van Carlie van Tongeren is een interessant boek met een pittig thema. Er is vaak weinig bekend over de jeugdzorg en met dit verhaal komt daar verandering in. De personages zijn redelijk goed uitgewerkt. Hun problemen zijn goed zichtbaar, maar hun personage zelf blijft wat op de vlakte. Door de schrijfstijl is dit boek goed te behappen voor de doelgroep en daar is de plot ook naar geschreven. Voor mij persoonlijk mist het wat diepgang, ik had het gevoel alsof er wat plotgaten in zitten. Ik werd hierdoor niet volledig gegrepen. Voor de jongere lezer is dit absoluut een interessante en leerzame roman.