Sloom, teleurstellend einde van een serie

Eind vorig jaar verscheen A Fire in the Flesh, het derde deel in de “Flesh and Fire” serie van Jennifer L. Armentrout. Inmiddels is dit deel ook in het Nederlands verkrijgbaar, maar ondertussen verscheen in het Engels het laatste deel in de serie rondom Sera en Nyktos, Born of Blood and Ash. Alhoewel ik geen groot fan ben van hun verhaal en ik het derde boek enorm teleurstellend vond, was ik toch benieuwd hoe het zou eindigen. Dit boek is wederom een dikke pil van nog net geen 800 bladzijden, dus ik verwachtte dat dit weer een lange zit zou worden. Immers, deze serie is goed in het rekken en blijven rekken van de verhaallijn. Viel het me toch mee of was dit echt te veel van het goede? In het Nederlands verschijnt dit boek in het voorjaar van 2025 onder de titel Geboren uit bloed en as.

Nadat Sera is bevrijd van haar gevangenneming door Kolis, heeft ze eindelijk de tijd en ruimte om samen met haar geliefde echtgenoot Nyktos aan haar toekomst te bouwen. Toch is het nog lang niet rustig, want Sera heeft veel last van hetgeen ze heeft meegemaakt wat zich uit in nachtmerries. Dit maakt Nyktos niets uit, hij houdt van Sera met heel zijn hart, ook van haar trauma’s. Hij heeft er alle vertrouwen in dat Sera klaar is om de troon te bestijgen als zijn koningin, maar Sera moet dit vertrouwen bij zichzelf nog vinden. Er staat veel op het spel, want Kolis is nog steeds op jacht naar haar. Sera en Nyktos moeten alles op alles zetten om Kolis te verslaan en zowel de godenrijken als de sterfelijke wereld een betere en veiligere plek te maken voor iedereen. Zal hen dit lukken?

Zoals eerder al aangegeven heb ik weinig met Sera en Nyktos als personages. Ik vond ze altijd te veel op Poppy en Casteel lijken, vooral Sera en Poppy hebben te veel gelijkenissen. Hierdoor lukt het mij niet goed om Sera als eigen personage te zien wat mijn leeservaring enorm beïnvloed heeft. In dit laatste deel hoopte ik ergens nog op een doorbraak en dat ik ze uiteindelijk toch iets leuker zou vinden, maar niets is minder waar. Sterker nog, ik vond beide personages nog vervelender dan eerst. Sera vind ik dan nog iets sympathieker, want ze probeert zich zo goed en zo kwaad een weg te banen door al haar trauma’s. Dit komt goed tot uiting in haar wispelturigheid. Het ene moment kan ze de hele wereld aan, de volgende keer is het een bang vogeltje. Dit is, gezien alles wat ze heeft meegemaakt, erg logisch. Alleen vind ik haar uiteindelijke ontwikkeling wat ongeloofwaardig, deze is nogal abrupt. Nyktos daarentegen is erg stil blijven staan, hij is enorm gefocust op seks. Dit gevoel kreeg ik in de eerste drie boeken niet zo bij hem, maar nu was het echt veel te veel van het goede. In ieder hoofdstuk zat wel seks en het voegde niets toe aan Nyktos’ personage. Ik kreeg het idee dat hij nu niets meer was dan een man met een te groot libido en daar had ik moeite mee. Daarnaast waren er zo veel personages in dit boek gestopt dat ik vaak niet meer wist wie nou wie was en wat hun rol in het verhaal was. Wat ik wel leuk vond om te lezen was de omgang met de jonge draken, deze zijn te leuk.

Net als in alle eerdere boeken is het tempo van de plot ook hier weer een punt van kritiek. Sterker nog, het is hier nog meer een punt van kritiek dan in het vorige boek. Het tempo ligt hier zo verschrikkelijk laag dat ik meermaals heb getwijfeld of ik dit boek nog wel uit wilde lezen. Vooral de eerste 40 hoofdstukken was het echt doorbijten. Er gebeurde weinig, de plot bestond vooral uit gepraat en seks. De seks begon al in het eerste hoofdstuk en dat verbaasde mij enigszins. Het was te dominant aanwezig waardoor er te weinig ruimte was om het verhaal af te ronden. Hierdoor is het boek onnodig dik. Het eindresultaat had best 300 tot 400 pagina’s korter gekund, dan was het misschien een aangenamere leeservaring geworden. Waar de eerste driekwart echt worstelen was, was het laatste kwart weer te gehaast. Ik had moeite om het verhaal te blijven volgen en voor mijn gevoel valt Armentrout onnodig in herhaling. Op internet las ik dat ze in een interview had aangegeven soms zelf de draad in het hele verhaal kwijt te zijn en dat straalt af op dit laatste deel in deze serie. Ik heb niet het gevoel de nodige antwoorden te hebben gekregen die ik verwachtte en uiteindelijk heb ik ook niet het gevoel iets te hebben gemist. De schrijfstijl van de auteur wist me ditmaal ook echt niet mee te slepen.

Born of Blood and Ash van Jennifer L. Armentrout was voor mij al een twijfelachtig boek om te lezen, omdat ik de rest van de serie eigenlijk al niet zo leuk vind. Ik besloot het verhaal toch af te willen ronden om te kijken wat er verder nog zou gebeuren. Ik heb hier behoorlijk spijt van, want op een paar positieve punten na viel deze leeservaring mij zwaar. Deze auteur heeft enkele hele goede series afgeleverd, maar dit is er niet eentje van. De personages maken geen enkele ontwikkeling meer door en het verhaal is veel en veel te lang waardoor het boek makkelijk de helft dunner had gekund. Het verhaal is te lang uitgerekt en dat is goed te merken. Het leukste aan dit boek vind ik de jonge draken en de laatste hoofdstukken, alhoewel die nou net weer te gehaast zijn. Ik hoop niet dat deze teleurstellende afsluiter van een serie de voorbode is voor de afsluiter van “Bloed en As”, maar ik vrees hier nu wel een beetje voor.