Teleurstellend einde van een serie met veelbelovende start

In 2018 debuteerde de Nigeriaans-Amerikaanse auteur Tomi Adeyemi met Bloed en beenderen, een boek vol folklore, mythologie en magie. Dit was het eerste deel in de “Legacy of Orïsha” serie en was erg succesvol. Mede door haar bezoek aan Yalfest van datzelfde jaar. Het vervolg, Wrees en wraak, verscheen in maart 2020. Hier zat al anderhalf jaar tussen, want in het Engels verscheen dit boek eind 2019. Nu, ruim vierenhalf jaar later, is het tijd voor het derde en laatste deel in deze serie, Children of Anguish and Anarchy. In het Nederlands is dit vanaf 17 juli verkrijgbaar als Angst en opstand. Was dit sluitstuk het lange wachten waard?

Doordat het zo ontzettend lang heeft geduurd voor Adeyemi deze serie afrondde, had ik geen verwachtingen meer van Children of Anguish and Anarchy. Bloed en beenderen vond ik toen fantastisch, Wrees en wraak had behoorlijk last van het tweede boek syndroom en stelde mij teleur. Ondertussen ben ik young adult boeken steeds meer ontgroeid en grijp ik vaker naar ander soort boeken zoals romance. Young adult fantasy is een genre dat ik zo nu en dan nog eens lees, maar het heeft niet meer mijn prioriteit. Deze serie is dan ook een beetje in de vergetelheid geraakt en niet alleen bij mij geloof ik. Er is zo veel meer op de markt gekomen en zo’n lange pauze is daardoor de doodsteek voor een serie. Zeker bij YA waar veel lezers toch vaak een kortere aandachtsspanne hebben, maar ook opgroeien en daarmee deze leeftijdscategorie ontgroeien. Ik merk dit ook aan mijzelf, ik was deze serie en daarmee het verschijnen van dit laatste boek alweer helemaal vergeten. Het kwam pas weer boven toen ik het Engelse luisterboek op Storytel vond.

Het verhaal pakt de draad op na het einde van het vorige deel. Zélie en haar vrienden hebben het paleis van de koning veroverd en de koning is niet meer. Dit betekent dat Inan nu de koning van Orïsha is. Het boek begint alleen heel anders, de Maji zijn gevangengenomen op het schip van een nieuwe vijand en ze proberen uit alle macht te ontsnappen. Lukt het Zélie en haar bondgenoten om Orïsha ooit nog terug te zien en om de onderdrukking van de Maji voor eens en altijd te stoppen?

Doordat ik geen tijd (en toegegeven ook geen zin) had om de eerdere delen te herlezen, merkte ik dat ik weinig meer wist van de personages. Ik wist nog wel wie ze waren, maar niet meer wat hun rol in het verhaal is en hoe het nou precies zit met het bondgenootschap. Want in het vorige boek was iets gebeurd waar nu nog op gehint wordt, maar wat ik dus echt niet meer weet. Hier kom je tijdens het lezen van dit verhaal ook niet meer achter. Het blijft allemaal wat vaag. Hierdoor wekt de auteur de indruk weinig meer om dit boek te hebben gegeven en het alleen te hebben geschreven vanwege mogelijke contractuele verplichtingen. Dit is zonde, maar het sijpelt door het gehele boek. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Zélie, Tsain, Amari en Inan en waar dit vaak een toevoeging is, is dat hier niet het geval. De hoofdstukken zijn kort waardoor er rap van perspectief wordt gewisseld. Hierdoor blijven alle personages erg oppervlakkig en is eventuele groei niet zichtbaar. Er worden nieuwe personages geïntroduceerd, maar ook deze blijven oppervakkig en lijken uit het niets te komen. In het vorige boek werd niet over een nieuwe vijand of nieuwe bondgenoten gesproken. Daarnaast valt het op dat een van de personages opeens queer is. Helemaal prima, maar in dit geval voelt het echt alsof het vinkje voor diversiteit op het gebied van geaardheid ook nog even afgevinkt moest worden. Er wordt namelijk zo overheen gestapt en ook dit was nooit benoemd in de eerdere boeken.

Op zich is het boek prima geschreven. Het is niet bijzonder, zoals het eerste boek. Hier wist Adeyemi mij als lezer echt in het verhaal te trekken en mij niet meer los te laten. Van dit alles is nu niets, maar dan ook echt niets meer over. Door de korte hoofdstukken leest het boek snel, misschien zelfs iets te snel. De auteur gaat nergens de diepte in en alles blijft één groot vraagteken. In het verhaal worden meerdere talen gesproken en daar wordt nergens een uitleg of vertaling bij gegeven. Dit leidt echt af, zonde. Ik vind het wel een toevoeging dat de personages nu eens op reis zijn en dat we meer te zien krijgen van de wereld buiten Orïsha. Maar ook hier zijn steken laten vallen, want het is niet mogelijk je een beeld te vormen van de gecreëerde wereld omdat ook hier de uitwerking te wensen overlaat. Ik kon me geen voorstelling maken van hoe de eilanden waar dit verhaal zich afspeelt liggen ten opzichte van elkaar en wat de onderlinge relaties zijn.

Helaas slaat de plot ook de plank mis. Er lijkt nauwelijks nog connectie te zijn met de eerdere boeken, wat het gevoel van afraffelen van deze serie alleen maar versterkt. Het voelt echt als een moetje en dat straalt de verhaallijn eveneens uit. De passie ontbreekt. Het is mij volstrekt onduidelijk wat de auteur met dit boek wil bereiken en waar opeens alle elementen uit deze plot vandaan komen. Ik was niet geïntrigeerd, eerder verward. Ik heb nog zo ontzettend veel vragen en deze zullen voor altijd onbeantwoord blijven. Ook als je de vorige boeken wel herlezen hebt, is dit verhaal niet te vatten. Het luisterboek speelde hierin wel een rol voor mij, want de voorlezer gebruikt een sterk Afrikaans acccent. Dit past perfect bij het verhaal, maar ik heb hier moeite mee. De voorlezer deed haar uiterste best, maar zo’n accent is niet ideaal als Engels niet je moedertaal is.

Ik vreesde er al een beetje voor, maar Children of Anguish and Anarchy is een zeer teleurstellend slotdeel van een serie die zo veelbelovend begon. De plot en personages lijken totaal de connectie met de eerdere boeken te zijn verloren en ondergaan geen enkele groei. In mijn optiek had Bloed en beenderen beter een stand alone kunnen blijven, want daarna ging het alleen maar bergafwaarts. Misschien zou ik er anders over gedacht hebben als de serie wat sneller was afgemaakt, maar dat zullen we nooit te weten komen.