Interessant

Soms heb je zo’n moment waarop je totaal niet weet wat je nou moet lezen en dat je maar eens door je luisterboekenplank gaat scrollen. Op zo’n moment kwam ik De Franse boekenbrigade van Janet Skeslien Charles tegen, een boek waarvan ik niet eens meer wist dat ik het erop had gezet, laat staan dat ik wist waar het over zou gaan. Ik wist wel dat het historische fictie is, dus dat zou wel goed moeten gaan. Toch?

Het is de lente van 1918 en de Eerste Wereldoorlog is nog in volle gang. Jessie Carson werkt in The New York Public Library. Van daaruit gaat ze op een missie naar Frankrijk om te helpen met de wederopbouw van een dorpje in Picardië. Ze maakt onderdeel uit van de CARDs, een groep van vrouwelijke vrijwilligers die de lokale bewoners ondersteunt. Jessie “Kit” Carson wordt in een dorpje op vijfenzestig kilometer afstand van het front gestationeerd. Samen met haar collega’s probeert ze zo goed en zo kwaad als het kan de lokale bevolking te helpen met de wederopbouw en tegelijkertijd de jeugd aan de werkelijkheid te laten ontsnappen door middel van boeken. In 1987 werkt Wendy Peterson in dezelfde New York Public Library. Tijdens het werk stuit ze op een artikel over de CARDs en ze raakt hierdoor geïntrigeerd. Als aspirant schrijver weet ze dat ze dit verhaal moet vertellen. Wat hebben Wendy en Jessie met elkaar gemeen?

Doordat ik totaal geen idee had waar dit boek over gaat dook ik zonder verwachtingen deze luisterervaring in. Ik vind historische fictie vaak fijn lezen en ook nog eens interessant. Dat is hier niet anders gebleken. De naam van de auteur had ik al wat vaker voorbij zien komen, iets dat mij des te nieuwsgieriger maakte. In een boek duiken zonder enige verwachtingen te hebben is ook weleens fijn en hierdoor kun je aangenaam worden verrast. Dat is dus ook precies wat er gebeurde.

Dit verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Jessie in 1918 en Wendy in 1987. Op deze manier leer je voornamelijk Jessie goed kennen. Dit komt voornamelijk door het diepgaande onderzoek dat de auteur heeft gedaan naar de historische feiten. De CARDs hebben echt bestaan en hebben echt geholpen met de wederopbouw van Frankrijk. Doordat Jessie ook echt wat te vertellen heeft weet haar personage te boeien. Ze gaat naar Frankrijk met een missie en geeft niet op als het even tegenzit. Ze gaat naar het front met een open blik, maar tegelijkertijd ook met angst. Ze weet wat ze wil en daar handelt ze naar. Door deze open blik lukt het haar om tot de meest murw geslagen mensen in het dorp door te dringen en een band met hen op te bouwen. Door haar werk leert ze snel schakelen, iets dat vaak nodig blijkt. Aan de andere kant is daar Wendy, wiens verhaallijn zich in 1987 afspeelt. Waarom de auteur hiervoor heeft gekozen is mij een raadsel, want dit personage blijft oppervlakkig en haar verhaallijn doet niets. Het kabbelt voort en het personage weet niet te boeien. Wendy voelt voor mij dan ook als opvulmateriaal dat niets te vertellen heeft. Het moge dan ook duidelijk zijn dat ik niet kon wachten om weer terug te gaan naar het verleden.

De schrijfstijl van Skeslien Charles is prettig. Doordat de hoofdstukken vaak lang zijn had ik in het begin wel enige moeite om in het verhaal te komen. Naarmate het boek vordert en daarmee Jessie’s verhaal, wordt het steeds interessanter. Jessie heeft zoveel te vertellen dat de lange hoofdstukken, ondanks dat ik hier in het begin aan moest wennen, wel nodig zijn. Op een gegeven moment interesseerde me dat niet meer, want ik wilde door blijven lezen om erachter te komen wat haar en haar collega’s nog meer te wachten stond. Wendy’s hoofdstukken zijn dan ook een onwelkome pauze in het verhaal. Deze zijn gelukkig kort, maar desalniettemin boeien ze niet. Ik was vooral geïntrigeerd door de tijdlijn in het verleden en zag dit eigenlijk ook als het hele verhaal. De andere verhaallijn vergeten we voor het gemak gewoon. Doordat dit boek is gebaseerd op ware gebeurtenissen en personages is het lastig om de plot te duiden. Hiermee zou ik de geschiedenis en het uitgebreide onderzoek van de auteur te kort doen. In het nawoord worden alle personages verder toegelicht, dit is ook interessant om te lezen.

De Franse boekenbrigade van Janet Skeslien Charles bleek een onverwachte verrassing, ondanks de moeizame start. Ik had wat moeite met de schrijfstijl, maar hier bleek ik gewoon aan te moeten wennen. Wel had ik het idee dat de voorlezer van het luisterboek soms niet helemaal goed in het verhaal zat, dit merkte ik vooral aan de ademhaling en intonatie. Het verhaal in 1918 heeft veel meer om het lijf dan de verhaallijn in 1987, dit dient voor mijn gevoel voornamelijk als overbodige vulling. Het diepgaande onderzoek dat de auteur heeft verricht komt duidelijk naar voren waardoor het nawoord ook interessant is om te lezen. Ik ben nu zeker benieuwd naar De bibliotheek van Parijs, een ander boek van deze auteur dat ik veelvuldig voorbij zie komen.