Verhaal wordt verzwakt door de twee tijdlijnen

Ken je dat? Je ziet een boek vaak voorbijkomen, maar het blijft niet hangen? Dit had ik met De verborgen boekwinkel van Evie Woods. Toen dit boek werd verkozen tot een meeleesboek werd ik toch nieuwsgierig en besloot ik het een kans te geven. Was dit een goed idee?

Ik wist helemaal niet waar dit boek over zou gaan. De titel zag ik wel vaak voorbijkomen, maar ik had me er nooit echt in verdiept. Toen ik dit wel deed, bleek dit boek meerdere elementen te bevatten die mij trekken. Historische fictie mét twee tijdlijnen, dat kon alleen maar goed gaan. Dat magisch realisme nemen we maar voor lief, want dat is iets waarover ik behoorlijk mijn twijfels had of dit bij mij zou passen.

Het is 1921 en Opaline wil niets liever dan aan het voor haar uitgestippelde leven ontsnappen. Het huwelijk ziet ze als een keurslijf, ze wil veel liever haar eigen toekomst bepalen in plaats van deze te laten beïnvloeden door een man die ze helemaal niet kent en wil leren kennen. Ze besluit het heft in eigen hand te nemen en zo komt ze uiteindelijk in Dublin terecht. Haar hele leven heeft Opaline al een passie voor boeken, geërfd van haar vader. Al vroeg ontdekt ze dat ze een talent heeft voor het vak van boekhandelaar. Bij toeval stuit ze in Dublin op een oude winkel die ze omtovert tot een boekwinkel en dit blijft niet zonder succes. In het heden is ook Martha haar leven ontvlucht en in Dublin verzeild geraakt. Ze woont in bij een hospita en op een dag ontmoet ze Henry die op zoek is naar de oude boekwinkel. Martha moet eerst niets van deze vreemde figuur en dat onderzoek naar die boekwinkel hebben. Martha heeft helemaal niets met lezen. Naarmate zij en Henry steeds meer tijd met elkaar doorbrengen begint er toch een klein vlammetje in haar te ontsteken. Lukt het Martha en henry om de boekwinkel terug te vinden en daarmee het verhaal van Opaline aan de wereld te vertellen?

Doordat deze roman zich in meerdere tijdlijnen afspeelt zijn er automatisch meerdere perspectieven. Woods wisselt af tussen Opaline, Martha en Henry. Alle drie hebben ze een aantal overeenkomsten. Ze zijn hoe dan ook op de vlucht voor iets of iemand. Van Opaline en Martha wordt al vroeg duidelijk wat de reden voor hun vlucht naar Dublin is, bij Henry zie je dit vooral tussen de regels door. Het gevaar bij een verhaal met meerdere perspectieven is dat het weleens schort aan de uitwerking van de personages, dat is hier niet het geval. Opaline vind ik wel interessanter dan de andere twee hoofdpersonen. Ze staat haar mannetje en dat is voor de tijd waarin ze leefde erg ongebruikelijk. Ook als het noodlot toeslaat weet ze er iets van te maken en voor zichzelf te vechten. Bij zowel Martha als Henry heeft dit meer tijd nodig. Hun beider verhaallijn voelt daarom ook wat afstandelijker aan. Eerlijk gezegd hebben deze personages ook minder diepgang wat ze minder interessant maakt. Dit is dan wel weer iets dat vaker voorkomt bij dit type boek en ik kijk hier niet raar van op.

Deze roman is wel prettig geschreven. De auteur maakt duidelijk vanuit wiens perspectief we lezen en hierdoor wordt het nergens verwarrend. De hoofdstukken zijn vrij kort waardoor het tempo van het verhaal goed blijft.

De plot zelf is alleen iets minder geslaagd dan ik had verwacht. Zoals wel vaker het geval is, weet in historische romans de tijdlijn in het verleden mij meer te boeien dan die in het heden. Dat is hier niet anders. Dit heeft mede te maken met de uitwerking van het personage Opaline. Doordat zij meer diepgang heeft dan de rest, heeft haar verhaal dat automatisch ook. Haar verhaal is nogal onconventioneel waardoor je geboeid blijft en wilt weten wat er nu weer gaat gebeuren. Ik vond het bijna jammer dat we ook weer terug moesten naar Martha en Henry, die een beduidend minder interessant verhaal te vertellen hebben. Sterker nog, deze tijdlijn is vrij voorspelbaar en weet daardoor totaal niet te intrigeren. Het magisch realisme kan dat niet wegnemen. Ik vond dat element ook overbodig, het voegt echt niets toe aan de plot. Het is er omdat het kan, maar meer ook niet. Dit stelde wel een beetje teleur, want zonder dit element was deze roman een stuk sterker. Het einde is daarnaast erg verwarrend, ik heb nou eigenlijk geen beeld bij hoe het boek eindigt. Het voelt wat gehaast en daardoor afgeraffeld aan.

De verborgen boekwinkel van Evie Woods is een historische roman met twee tijdlijnen en een vleugje magisch realisme. Helaas komt het boek daardoor niet goed uit de verf. De tijdlijn in het verleden is veel interessanter dan die in het heden, dat komt doordat hier meer diepgang in zit. Het personage van Opaline is goed uitgewerkt en ze heeft een interessant en onconventioneel verhaal te vertellen. Ze schopt tegen de heersende normen van begin twintigste eeuw aan en durft voor zichzelf te vechten en op te komen. We moesten nou eenmaal terug naar het heden, maar zonder die tijdlijn was deze roman al sterk. De tijdlijn in het heden verzwakt het verhaal behoorlijk. De schrijfstijl is wel prettig, door de korte hoofdstukken leest het boek vlot. En dat was nodig, want zo konden we weer sneller terug naar Oplaine. Dit boek is een aanrader voor iedereen die van historische romans houdt die niet al te diepgaand zijn en waarin je gewoon lekker door kunt lezen.