Spanning ontbreekt door het lage tempo

Nadat ik in 2017 voor het eerst kennismaakte met het werk van Taran Matharu was ik direct nieuwsgierig naar meer. Ik vond de “Summoner” serie toentertijd erg goed. Ook de tweede serie van deze auteur startte veelbelovend, ook al heb ik alleen het eerste deel van “Contender” gelezen. Na de aankondiging van Drakenrijder, het eerste deel in de “Soulbound” saga was ik direct nieuwsgierig. Een boek met draken en waarin de band tussen mens en draak centraal staat trok direct mijn aandacht. Ik weet het, dit lijkt best wel op Fourth Wing, maar op de een of andere manier voelde dit anders. Toch duurde het een behoorlijke tijd voor ik dit boek ook daadwerkelijk oppakte. Doordat ik weinig mensen erover hoorde praten op sociale media en in recensies waren mijn verwachtingen al behoorlijk getemperd. Ik was nog wel nieuwsgierig, maar niet meer zoals eerst. Ik ging daarom vrij blanco deze leeservaring in. Heeft de auteur mij eer weten te verrassen?

Helaas moet ik toegeven dat ik, ondanks mijn bijgestelde verwachtingen, niet van dit verhaal heb kunnen genieten. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit de vijftienjarige Jai die al veel heeft meegemaakt in zijn jonge leven. Zijn volk wordt onderdrukt en als straf voor de daden van zijn vader is hij als klein ventje naar het keizerlijk paleis verbannen waar hij te werk is gesteld als de bediende van de oude keizer. Nu, tien jaar later, werkt hij hier nog steeds. De beste man takelt af en Jai ruikt zijn vrijheid. Deze missie sijpelt door in het hele verhaal. Jai is een personage met een sterke wil, maar met weinig plannen. Hij komt hierdoor niet goed uit de verf, het is moeilijk met hem mee te leven. Hij is nog vrij jong en dat is terug te zien in zijn acties. Hij heeft verder weinig indruk weten te maken. Dit geldt helaas ook voor de andere personages. Matharu voert verschillende personages op en geen van allen heeft echt een voetafdruk weten achter te laten. Hun namen en rollen lijken zodanig op elkaar dat het mij nooit is gelukt ze uit elkaar te halen. Ook de draken maken weinig indruk, ze zijn minder aanwezig dan verwacht.

Mijn hoop was daarom gevestigd op het verhaal. Dat weet eveneens niet te intrigeren. Er gebeurt vrij weinig waardoor het tempo laag ligt. Het duurt tot ongeveer halverwege het boek voor er iets meer gebeurt, maar daarna wordt het tempo niet verhoogd. De gebeurtenissen zijn voor mij niet spannend genoeg en weten hierdoor niet te boeien. De plot is mij dan ook totaal niet bijgebleven, wat Jai nou precies wil is mij totaal ontgaan. Dat is zonde, want er zit zeker potentie in. De wereld is wel redelijk goed uitgewerkt, ook al vind ik het lastig mij hier een beeld bij te vormen. Ik las dat deze is geïnspireerd op het Romeinse rijk, dus dat neem ik dan maar aan.

Ondanks dat het verhaal weinig tempo bevat, leest het boek wel makkelijk door. Dit komt doordat de auteur het verhaal heeft opgedeeld in ongeveer 100 zeer korte hoofdstukken. Hierdoor lees je er makkelijk nog eentje weg. Dit helpt alleen niet met de spanningsopbouw, deze mist totaal. Ik besef dat dit geen romantasy is, maar een “reguliere” fantasy. Wellicht is dit genre dan toch niet aan mij besteed.

Nadat ik het lezen van Drakenrijder van Taran Matharu meermaals heb uitgesteld, moet ik tot de conclusie komen dat dit geen boek voor mij is gebleken. Het tempo ligt te laag en zowel plot als personages weten mij niet te intrigeren. De schrijfstijl is wel fijn, door de zeer korte hoofdstukken leest het boek makkelijk. Dit zorgt er alleen niet voor dat er een spanningsboog aanwezig is. Deze serie is voor mij dan ook klaar, ik ga niet verder in het tweede deel. Houd je van boeken met draken maar doet romantasy je niets? Dan is dit boek waarschijnlijk meer iets voor jou.