Potentie komt niet goed uit de verf

Soms zie je een boek voorbij komen waarover je eigenlijk twijfelt, maar dat je toch nieuwsgierig maakt. Drie wensen en een vloek van Laura Wood is zo’n boek voor mij. Ik heb het nog nauwelijks ergens voorbij zien komen in het Nederlands, maar ik las wel Engelse recensies en deze zijn over het algemeen positief. Heeft dit mijn leeservaring beïnvloed?

In de zomer vind ik feelgood en romance altijd erg fijn om te lezen. Niet te moeilijk, gewoon leesvoer zonder ingewikkelde plot en wereld waarbij je veel na hoeft te denken. Dat was ook mijn verwachting bij dit boek. De recensie die ik op een Engelse boekenblog las, gaf alleen een beetje te veel weg over de onderlinge dynamiek tussen de personages, dat vond ik behoorlijk jammer. Deze recensent had niets dan lof en zo zag ik meerdere recensies. Deze zorgden bij mij juist voor hoge verwachtingen, iets te hoge verwachtingen zo bleek.

In dit verhaal volgen we Clemmie die ongeveer gelijktijdig haar relatie, haar baan en haar huis verliest. Ze zit in zak en as, want wat moet ze nu. Haar halfzussen Serena en Lil besluiten dat het tijd wordt voor een interventie met een oud jeugdritueel, namelijk de uitmaakspreuk. Drie wensen, komen deze uit? Hier begint het boek al met een irritatie, want ik ergerde me behoorlijk aan de zussen en hun onderlinge communicatie. De dialogen voelen zo kinderlijk en geforceerd dat ik al snel op het punt stond er de brui aan te geven. Wood probeert grappig te zijn, maar dat komt helemaal niet zo over. Er is niets grappigs aan, het is alleen maar ergerlijk. Clemmie is ook iemand die geen sympathe opwekt en dat komt goed tot uiting. Ze is namelijk niet goed uitgewerkt, ze heeft nauwelijks persoonlijkheid. Het verhaal verbetert gelukkig zodra Theo een rol gaat spelen. Deze op het eerste gezicht arrogante rockster moet zes weken met Clemmie in één huis bivakkeren om te werken aan zijn nieuwe album. Clemmie’s nieuwe baan is dus op hem passen in het huis van haar overgrootmoeder. Dit huis is ver weg van de bewoonde wereld, dus weinig pottenkijkers. Het laat zich raden hoe dit verhaal verder afloopt. Theo is eveneens niet goed uitgewerkt. Je leert hem wel redelijk kennen en je ziet ook dat hij totaal niet zo arrogant is als zijn voorkomen doet vermoeden. Maar zowel hij als Clemmie blijven behoorlijk oppervlakkig.

Ik had ook wat moeite met de schrijfstijl. Het verhaal is vlot geschreven, met korte hoofdstukken. Het feit dat het volledig vanuit Clemmie wordt verteld is logisch, maar ook jammer. Een kijkje in het hoofd van Theo zou interessant zijn geweest. De dialogen verbeterden gelukkig ook naarmate het verhaal vorderde. Toch wist de auteur mij niet volledig mee te slepen, ook al had ik het boek snel uit.

Dit kwam zeker door de plot. Grappig is wel dat andere lezers juist smulden van het begin en het verhaal daarna bergafwaats vinden gaan. Ik heb dit juist andersom. Het begin irriteerde me, het middenstuk knapte op en hett eind is zo voorspelbaar als wat en voelt ook een beetje afgerafffeld. Het middenstuk zorgt ervoor dat ik toch geboeid werd en dat ik door wilde blijven lezen. De rest kon mij eigelijk niet zoveel schelen. Doordat de personages niet goed genoeg zijn uitgewerkt voelde ik totaal geen connectie met hen en chemie tussen Clemmie en Theo evenmin. Ook kwam de karakterontwikkeling vrij abrupt, dit voelde ongeloofaardig. Dit kwam mede door de grote tijdssprongen die Wood gebruikt. Hierdoor mist het verhaal overtuigingskracht en blijft het het allemaal net niet.

Drie wensen en een vloek van Laura Wood is op zich geen slecht boek, het voldoet aan de eisen voor een fijn zomerboek. Het is simpel en je hoeft er niet te veel bij na te denken. Als je karakterontwikkeling en überhaupt de uitwerking van de personages belangrijk vindt, dan is dit boek niet voor jou weggelegd. De personages zijn niet goed genoeg uitgewerkt en hun ontwikkeling lijkt uit de lucht te komen vallen. Wel leest het vlot, ondanks al zijn voorspelbaarheid en de stroeve start.