Heftige thematiek met minder indrukwekkende personages

Omdat september ook wel bekend staat als de “Lees uit eigen kast” maand, was het daadwerkelijk ook eens tijd om wat oudere boeken op te pakken. Sommige staan al jarenlang ongelezen te zijn, zonde. Eén van deze boeken is Een stralende toekomst van Rebecca Makkai, die al sinds 2020 staat te wachten. Het was aan het begin van de coronapandemie dat dit boek op mijn digitale boekenplankje belandde, puur toeval maar de timing kon niet slechter. Een boek lezen dat zich te midden van de AIDS-crisis in het Chicago van de jaren ’80 afspeelt leek mij dan ook geen goed idee. Ondanks dat de recensies over het algemeen positief waren. Nu, vier jaar later, was het moment daar dat het boek wel gelezen kon worden. Was dit het wachten waard?

[book-info]

Deze roman stond al vierenhalf jaar op mijn “wil ik lezen” plankje en dit zorgde ervoor dat mijn verwachtingen toch al wat minder hoog waren. Ik bleef het maar uitstellen en de hype was inmiddels al lang en breed overgewaaid. Daarnaast is dit een vrij literair boek en dat is nou net een genre wat ik de laatste tijd juist niet lees. Bij verschijning las ik voornamelijk young adult boeken met af en toe wat lichte literatuur, nu verslind ik voornamelijk romance en romantasy. Toch vind ik een uitstapje naar een ander genre zo af en toe helemaal niet erg. Dit boek had alle ingrediënten om mij te boeien, het is een historische roman met meerdere tijdlijnen. Hier houd ik wel van en dat stemde mij dan weer positief. Helaas bleek dit boek niet aan mijn verwachtingen te kunnen voldoen.

Zoals al aangegeven wordt dit verhaal vanuit twee tijdlijnen verteld. We volgen Yale in 1985 en Fiona in 2015. Yale zag in 1985 zijn vrienden een voor een positief testen op AIDS, ziek worden en sterven. Hij had een relatie met Charlie en hij was doodsbang hem ook aan deze ziekte te verliezen. Deze angst nam hij niet mee naar zijn werk in het museum, daar veerde hij helemaal op. Thuis ging het hem echter minder voor de wind, want Charlie was geen makkelijke partner. Ik vond hem direct al een rode vlag. Hij gedraagt zich toxisch en jaloers, Yale moest constant op zijn tenen lopen in zijn nabijheid. Dit is geen gezonde relatie. Hij had niet echt de ballen om bij hem weg te gaan, wat in zijn situatie ook logisch is. Maar de waarheid komt altijd uit, dat bleek ook hier weer. Aan de andere kant is daar Fiona die in 2015 naar Parijs afreist op zoek naar haar dochter. Ze heeft in het verleden veel mensen verloren aan AIDS en ze is bang dat ook haar enige dochter haar ontglipt. Ze heeft hier veel last van. Het verleden is te rauw en te pijnlijk om onder ogen te komen. Hoewel de pijn bij zowel Yale als Fiona goed is uitgewerkt, lieten deze personages niet echt een indruk op mij achter. De verhaallijn van Yale boeide mij wel meer, deze is dan net iets beter uitgewerkt. Terugkijkend zijn deze personages gemakkelijk te vergeten.

De schrijfstijl van Makkai is vrij gemiddeld. Het steekt er niet met kop en schouders bovenuit, het is gewoon prima. De vertelvorm middels meerdere tijdlijnen werkt hier goed, dit is zelfs noodzakelijk voor het verhaal. Dit heeft te maken met het kruisen van de levens van beide personages en het effect dat dit op hen heeft. Hierdoor werd het verdriet ook goed zichtbaar. De hoofdstukken waren alleen vrij lang, maar toch werd het boek niet moeilijk leesbaar. Er is een goede balans tussen de perspectiefwisselingen, ook al komt Yale net iets meer aan het woord. Dit is, met het verloop van het verhaal in gedachte, vrij logisch.

Deze roman kent een donkere en gespannen sfeer. Er heerste een hoop angst in de homogemeenschap van de jaren ’80 in Chicago, men was bang om zero positief te testen en uiteindelijk te overlijden. Dit zorgde ervoor dat het boek vrij dicht bij de werkelijkheid kwam in 2020, toen de Nederlandse vertaling populair was. Er was veel verdriet en iedereen liep op eieren. Toch was er ook ruimte voor hoop en liefde, dit zie je vooral terug in de onderlinge relaties. Ondanks dat deze personages niet echt een indruk op mij hebben weten achter te laten, wilde ik toch door blijven lezen. Ik was benieuwd hoe de plot zich verder zou ontwikkelen en of er personages zouden zijn die het zouden overleven. Dit maakte dat de verhaallijn in 1985 meer intrigeerde, de rest van de elementen uit dit verhaal voelde erg aan als opvulling. Dit gevoel kreeg ik vooral bij het verhaal van Fiona. Haar verhaallijn voelde geforceerd en had eigenlijk niet gehoeven.

Een stralende toekomst van Rebecca Makkai was niet het boek dat ik voor ogen had toen ik het oppakte. Het is niet slecht, maar de personages hebben geen blijvende indruk op mij achtergelaten. De schrijfstijl is prima, het verhaal redelijk interessant. Voor mij springt de verhaallijn van Yale in 1985 er bovenuit, de rest voelde meer aan als opvulling. Houd je van historische fictie met meerdere tijdlijnen? Dan zal dit boek zeker bij je passen. Let wel op de triggers die in dit verhaal zitten.