Paste niet bij mij

De laatste tijd is romantische fantasy, oftewel romantasy, enorm populair. Het is dan ook niet gek dat ik momenteel vooral dit soort fantasy lees. Soms vind ik iets anders ook weleens fijn en die verandering in mijn leesgedrag besloot ik aan te brengen door Godkiller van Hannah Kaner te lezen. Ik had nog nooit van dit boek gehoord, tot het Booklovers Extravaganza evenement bij Boekhandel Scheltema in april. De auteur was aanwezig en werd over dit boek en het vervolg geïnterviewd. Het verhaal klonk toen interessant, maar was dit ook echt iets voor mij?

Zoals eerder al aangegeven was ik helemaal neit bekend met dit boek. Ik heb nog nooit iemand erover zien posten op blogs of andere sociale media. Blijkbaar zat het in een boekenbox, maar ik weet niet eens welke. Toen de auteur op het evenement over dit boek sprak, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Ik was mij er al van bewust dat dit geen romantasy is en dat het echt heel anders zou zijn dan de boeken die ik de laatste tijd veel lees. Ik wist dus niet goed wat ik kon verwachten, want mijn eerdere ervaringen met ander soort fantasy waren niet altijd positief.

Dit verhaal kent vier hoofdpersonen: Kissen, Inara, Skedi en elogast. Kissen heeft in haar korte leven veel meegemaakt en dat straalt ze ook uit. Ze liet bijna het leven door toedoen van een god, nu is het doden van goden haar werk. Ook Inara heeft in haar twaalf jaar op deze aarde al veel voor haar kiezen gehad. Ze is zeer beschermd opgevoed en snakt ernaar om echt te leven. Ze heeft alleen een probleem, ze heeft namelijk een god aan zich gebonden. Skedi is verbonden aan Inara en die twee kunnen niet ver van elkaar vandaan zijn. Aan Kissen de taak dit op te lossen. Als laatste is er Elogast, een vroegere ridder die niet meer wil vechten. Ook hij heeft een missie en ook hier speelt Kissen weer een belangrijke rol in. Helaas zijn deze personages niet zo goed uitgewerkt als ik had gehoopt. Ik had direct al een hekel aan Kissen, haar manier van doen is erg bot en dat schrikt mensen af. De andere personages waren oké, maar hebben geen echte indruk op mij weten te maken. En dat is toch wel zonde voor een verhaal met een queeste. Wat ik wel heel jammer vind is dat de diversiteit geforceerd voelt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben voorstander van diversiteit, maar het moet wel natuurlijk aanvoelen. In dit geval voelt het aan alsof Kaner alle diversiteitshokjes heeft willen afvinken en dat is zonde.

Dit boek is prima geschreven, ook al had ik er een hele moeilijke start mee. Ik merkte dat ik er niet in kon komen en dat ik zelfs op het punt stond het niet uit te lezen. Dit lag niet aan de schrijfstijl, maar puur aan het verhaal en het tempo daarvan. Ik vond de perspectiefwisselingen tussen de personages fijn, want zo leer je hen beter kennen en zie je dingen die belangrijk blijken te zijn voor het verloop van het verhaal.

Ondanks dat dit boek niet heel dik is, voelde het wel als een dik boek aan. Dat ligt echt aan het tempo, want dat is totaal niet in balans. De eerste helft gaat tergend langzaam. Op een gegeven moment wordt het tempo opgevoerd, maar alsnog wist het boek mij niet te intrigeren. De personages hebben een queeste en dat is bij mij vaak al een recept voor problemen. Dat klopte nu ook weer, dit type verhaal is gewoon niet voor mij. Een Queeste kan interessant zijn als je kijkt naar eventuele groei van personages, maar ik voelde hier niets bij. Het was mij ook lang onduidelijk welke richting Kaner het verhaal op liet gaan en wat het doen nou was.

Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien was Godkiller van Hannah Kaner geen match met mij. Het is een aardig debuut, maar het bleek niet mijn type verhaal. Ik miste balans in het tempo en ik had geen feeling met de plotlijn. Ook voelde de diversiteit te geforceerd, het leek of de auteur alle mogelijke vakjes wilde afvinken en dat is jammer. Ik ga dan ook niet verder met het vervolg, Sunbringer.