Prima voor tussendoor

Je kunt de klok er inmiddels op gelijk zetten, aan het begin van de lente verschijnt er een nieuw boek van Emily Henry. Meestal is dit in april of mei. Eerder dit jaar las ik Book Lovers en dat was voor mij een domper. In deze recensie schreef ik dat Happy Place de laatste kans zou zijn voor deze auteur omdat ik dit boek nog had liggen. Hoe heeft deze kans uitgepakt?

Omdat de boeken van deze auteur voor mij hit or miss zijn, had ik niet zulke hele hoge verwachtingen van Happy Place. Het kon alle kanten op en ik vreesde eigenlijk dat ik het niets zou vinden. Dat ligt aan verschillende factoren, maar voornamelijk aan de personages en aan het feit dat de boeken van Henry dezelfde formule en structuur lijken te volgen. Dat bleken hier ook weer struikelblokken, maar deze keer kon ik het beter hebben.

Harriet en haar vrienden gaan al jaren ’s zomers naar hetzelfde vakantiehuis voor een week quality time. Deze keer is het anders, want Harriet en haar verloofde Wyn zijn niet meer samen. Alleen hebben ze dat niet verteld, oeps. Aangekomen op hun vakantiebestemming blijkt dat ze de grootste slaapkamer, ja die ene voor stelletjes, toebedeeld hebben gekregen. Het beste is dan ook dat ze doen alsof ze nog steeds verloofd zijn, ook om de sfeer niet te verpesten. Dit klinkt vrij bekend, want alle boeken van deze auteur bevatten dit element. Man en vrouw, altijd wit en altijd hetero, hebben een verleden en komen elkaar weer tegen. Je weet eigenlijk al hoe dit gaat eindigen. Harriet en Wynn zijn wederom niet zulke interessante personages om te volgen, daar zit Henry’s manco. Het lukt haar niet om goede, interessante personages neer te zetten. Toch zijn deze twee minder vervelend dan bijvoorbeeld Nora uit Book Lovers, maar als je het boek dichtslaat ben je ze eigenlijk alweer vergeten. Dit geldt ook voro de andere personages in dit verhaal. Een van de vrienden is behoorlijk dominant en wil alles voor iedereen bepalen. De hele vakantie is vastgelegd, met tijdsschema’s en alles dat daarbij hoort. Het is dan ook niet te voorkomen dat de bom een keer gaat barsten. Dit is een moment waarop de personages een opleving krijgen en dat de onderlinge verhoudingen binnen de vriendengroep echt duidelijk worden. Ondertussen leert Harriet zichzelf beter kennen, maar de manier waarop dat gebeurt is nogal abrupt. Het voelt afgeraffeld terwijl hier meer in had gezeten. Ook dit is iets dat goed bij de boeken van deze auteur past.

Ondanks dat de personages de aandacht niet vast weten te houden leest het boek wel makkelijk. De schrijfstijl is recht toe recht aan en steekt er daardoor niet met kop en schouders bovenuit. Dit is voor het type verhaal niet erg, want je verwacht bij een boek als dit dat je er makkelijk doorheen leest. Ondanks dat de plot heel voorspelbaar is gebeurt dit ook. Deze verhaallijn is zeer dun waardoor het boek het moet hebben van de karakter ontwikkeling die eigenlijk veel te snel gaat. Deze roman weet niet echt te intrigeren, het is nergens spannend en van te voren weet je al hoe het eindigt.

Happy Place van Emily Henry vond ik beter te behappen dan andere van haar boeken. Helaas blijft dezelfde structuur aanwezig en zijn de personages gewoon niet interessant te krijgen. Dit is zonde, want hier zit zeker meer in. Desondanks leest dit boek vlot en ga je er zo doorheen. Ik wilde het niet uit het raam smijten en dat is denk ik wel progressie, maar dit wordt vrees ik nooit een van mijn favoriete auteurs.