Sterk debuut dat ethische kwesties niet schuwt

Het is 1926 en Althea Anderson is verpleegkundige in het Bellevue ziekenhuis. Tijdens haar werk is ze getuige van vele vroeggeboortes. Deze kinderen worden door de artsen van het Bellevue ten dode opgeschreven. Dan leest Althea een artikel over de verbazingwekkende overlevingskansen van baby’s die in couveuses worden behandeld. Ze attendeert de artsen in het ziekenhuis op deze methode, maar zij wijzen deze resoluut van de hand. Althea wordt verscheurd door de keuze die ze moet maken, haar baan als verpleegkundige behouden of een baby redden? Vijfentwintig jaar later stort het leven van Stella Wright in. Haar moeder is onlangs overleden, ze heeft haar baan opgezegd en haar huwelijk wankelt. Tijdens het leegruimen van haar moeders appartement ontdekt Stella een brief waardoor ze zich afvraagt of ze haar moeder wel zo goed kende als ze dacht.

Addison Armstrong debuteerde tijdens haar afstudeerjaar in 2020 met Het licht van Luna Park. In deze roman, naar het Nederlands vertaald door Karin Pijl, stelt de auteur een ethische kwestie aan de kaak. Het was voor die tijd ongehoord om baby’s in couveuses te behandelen om hen een betere overlevingskans te geven. Het was zelfs een reden voor hoofdpersoon Althea om haar baan op het spel te zetten. Ook de denkbeelden over kinderen met een beperking waren in die tijd heel anders dan nu, zo ondervinden we in het verhaal van Stella Wright. Zij was lerares voor kinderen met een beperking, maar deze kinderen werden als minderwaardig gezien. Dit komt voor het eerst tot uiting wanneer Stella bij het schoolhoofd een ultimatum stelt voor een doos met leermiddelen. Wanneer deze leermiddelen daadwerkelijk worden gebracht, blijken dit dwangbuizen te zijn. Men dacht dat deze kinderen daarin moesten worden gestopt. Dit is de druppel en ze neemt ontslag. Deze nu verouderde denkwijzen en de veranderingen die de hoofdpersonen hierin teweeg brengen, heeft Armstrong op indrukwekkende wijze weten neer te zetten.

Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Althea in 1926-1927 en Stella in 1950-1951. Hierdoor leer je beide personages en hun beweegredenen kennen. Zo wordt ook langzaam duidelijk hoe deze vrouwen hebben gestreden voor de verandering van denkwijze in deze tijd. Deze afwisseling in perspectief zorgt ervoor dat je als lezer nieuwsgierig blijft naar de ontwikkelingen van zowel de personages als deze denkwijzen. De auteur maakt voor beide verhaallijnen gebruik van waargebeurde feiten en als lezer is dit diepgaande onderzoek goed merkbaar. In het nawoord van dit boek staat een lijst met geraadpleegde, niet naar het Nederlands vertaalde, bronnen. In het perspectief van Althea wordt dokter Couney veelvuldig genoemd. Deze arts heeft echt geleefd en bracht de couveuse naar Amerika. Deze couveuses stonden in een ziekenhuis op Luna Park, een circusterrein op Cony Island in New York. Dit park sloot in 1943 definitief de deuren en brandde in 1948 tot de grond toe af.

Bij het eerste hoofdstuk wordt de nieuwsgierigheid van de lezer gewekt. Het is direct merkbaar dat de twee verhaallijnen elkaar zullen raken. Gaandeweg wordt duidelijk hoe dit gebeurt. Het verhaal van Althea weet in het begin van deze roman het meest te prikkelen. Dit verandert echter wanneer het verhaal van Stella met dat van Althea wordt vervlochten als zij de brief vindt. Deze brief zorgt voor verwarring, iets dat goed tot uiting komt. Dit geldt eveneens voor de daaropvolgende zoektocht. De lezer blijft het hele boek geboeid en wil weten hoe de vork in de steel zit. Deze vlotte schrijfstijl vermengen met zulke heftige onderwerpen als die in dit boek worden behandeld, is knap werk voor een auteur. Armstrong heeft met deze historische roman een sterk debuut afgeleverd waardoor je nieuwsgierig wordt naar meer.