Lezersrecensie
Indrukwekkend
Nino Haratischwili is een auteur waarvan je de boeken óf heel goed vindt, óf er niet doorheen komt. Ik heb al haar boeken gelezen. Het meer dan 1200 pagina’s tellende Het achtste leven (voor Brilka) heb ik verslonden, terijl het een stuk minder dikke De kat en de generaal echt een aanloop nodig had. Het schaarse licht is weer een heel ander boek, want hier zat ik zo in en ik was direct gegrepen.
Doordat ik al eerder boeken van deze auteur heb gelezen, wist ik wel een beetje wat ik kon verwachten. De boeken van Haratischwili zijn altijd vrij dik en ook niet al te makkelijk. De complexe geschiedenis van een voormalige Sovjet-Unie republiek staat centraal en dat is ook hier weer zo. In het vorige boek gingen we naar Tsjetsjenië, nu gaan we terug naar Georgië, net als in haar debuutroman. Ik verwachtte veel gruwelijke gebeurtenissen die op een rauwe manier worden beschreven. Niets wordt geschuwd. Wat dat betreft zijn mijn verwachtingen waargemaakt. Ik wist alleen niet zo goed of het concept van de fototentoonstelling mij zou liggen.
De vriendinnen Keto, Dina, Nene en Ira zijn jarenlang onafscheidelijk geweest. Ze proberen zich staande te houden in een land vol corruptie en geweld. Georgië is namelijk niet heel veilig na de val van de Sovjet-Unie begin jaren ’90. De meiden maken vanalles mee en dit is niet altijd even positief. Door gebeurtenissen verliezen de vriendinnen elkaar uit het oog. De inmiddels overleden Dina was fotografe en tijdens een tentoonstelling van haar werk in Brussel worden Keto, Nene en Ira na jaren weer herenigd. Doordat Keto de verteller van dit verhaal is zie je dingen vooral vanuit haar oogpunt. Dit neemt niet weg dat je de andere personages goed leert kennen. Alle personages die de revue passeren hebben een duidelijke rol in het verhaal. Ik moest wel even wennen aan alle namen, want daar had ik soms wel moeite mee.
Ondanks dat het verhaal behoorlijk complex is, is het op een manier geschreven waardoor het toch goed leesbaar blijft. De hoofdstukken zijn lang, maar de tijdssprongen zijn logisch. Je weet dat het verhaal in 1987 begint en ergens eind jaren ’90 eindigt. Het begin bestaat vooral uit lange flashbacks naar de eigenlijke gebeurtenissen, terwijl Keto hiernaar wordt teruggevoerd door middel van een foto die ze ziet. De laatste hoofdstukken focussen zich vooral op het hier en nu. Middels kortere flashbacks kom je erachter wat er is gebeurd waardoor de vriendinnen elkaar uit het oog zijn verloren en eigenlijk al die jaren geen contact meer hebben gehad. Doordat Keto op de fototentoonstelling aanwezig is en alle foto’s bekijkt, krijg je het verhaal stukje bij beetje mee. De wisselingen tussen heden en verleden gaan af en toe wat snel, maar hier was ik weer snel aan gewend. Ik vind het een unieke manier van het vertellen van een complexe geschiedenis van een complex land. Er gebeurt zo veel en soms vraag je je echt af hoe zoiets kan gebeuren. Sommige dingen zijn behoorlijk schokkend.
Het schaarse licht van Nino Haratischwili is een roman die een stuk geschiedenis van een complex land blootlegt. Het verhaal is rauw en doorspekt met schokkende gebeurtenissen. Ondanks dat er een alwetende verteller is, leer je alle personages in het boek goed kennen. Het is niet een roman die voor iedereen is weggelegd, je moet er namelijk wel van houden en je moet er de tijd voor nemen.
Doordat ik al eerder boeken van deze auteur heb gelezen, wist ik wel een beetje wat ik kon verwachten. De boeken van Haratischwili zijn altijd vrij dik en ook niet al te makkelijk. De complexe geschiedenis van een voormalige Sovjet-Unie republiek staat centraal en dat is ook hier weer zo. In het vorige boek gingen we naar Tsjetsjenië, nu gaan we terug naar Georgië, net als in haar debuutroman. Ik verwachtte veel gruwelijke gebeurtenissen die op een rauwe manier worden beschreven. Niets wordt geschuwd. Wat dat betreft zijn mijn verwachtingen waargemaakt. Ik wist alleen niet zo goed of het concept van de fototentoonstelling mij zou liggen.
De vriendinnen Keto, Dina, Nene en Ira zijn jarenlang onafscheidelijk geweest. Ze proberen zich staande te houden in een land vol corruptie en geweld. Georgië is namelijk niet heel veilig na de val van de Sovjet-Unie begin jaren ’90. De meiden maken vanalles mee en dit is niet altijd even positief. Door gebeurtenissen verliezen de vriendinnen elkaar uit het oog. De inmiddels overleden Dina was fotografe en tijdens een tentoonstelling van haar werk in Brussel worden Keto, Nene en Ira na jaren weer herenigd. Doordat Keto de verteller van dit verhaal is zie je dingen vooral vanuit haar oogpunt. Dit neemt niet weg dat je de andere personages goed leert kennen. Alle personages die de revue passeren hebben een duidelijke rol in het verhaal. Ik moest wel even wennen aan alle namen, want daar had ik soms wel moeite mee.
Ondanks dat het verhaal behoorlijk complex is, is het op een manier geschreven waardoor het toch goed leesbaar blijft. De hoofdstukken zijn lang, maar de tijdssprongen zijn logisch. Je weet dat het verhaal in 1987 begint en ergens eind jaren ’90 eindigt. Het begin bestaat vooral uit lange flashbacks naar de eigenlijke gebeurtenissen, terwijl Keto hiernaar wordt teruggevoerd door middel van een foto die ze ziet. De laatste hoofdstukken focussen zich vooral op het hier en nu. Middels kortere flashbacks kom je erachter wat er is gebeurd waardoor de vriendinnen elkaar uit het oog zijn verloren en eigenlijk al die jaren geen contact meer hebben gehad. Doordat Keto op de fototentoonstelling aanwezig is en alle foto’s bekijkt, krijg je het verhaal stukje bij beetje mee. De wisselingen tussen heden en verleden gaan af en toe wat snel, maar hier was ik weer snel aan gewend. Ik vind het een unieke manier van het vertellen van een complexe geschiedenis van een complex land. Er gebeurt zo veel en soms vraag je je echt af hoe zoiets kan gebeuren. Sommige dingen zijn behoorlijk schokkend.
Het schaarse licht van Nino Haratischwili is een roman die een stuk geschiedenis van een complex land blootlegt. Het verhaal is rauw en doorspekt met schokkende gebeurtenissen. Ondanks dat er een alwetende verteller is, leer je alle personages in het boek goed kennen. Het is niet een roman die voor iedereen is weggelegd, je moet er namelijk wel van houden en je moet er de tijd voor nemen.
1
Reageer op deze recensie