Grote familiegeheimen in een constante spanningsboog

Het is eindelijk vakantie en de familie Lewis maakt zich klaar voor het jaarlijkse tripje naar hun vakantiehuis. Deze reis draagt een nare herinnering met zich mee en dit jaar is deze vakantie bedoeld om te helen. In colonne vertrekken ze, moeder Jill met haar drie zoons Tony, Pete en Darren en hun gezinnen. Allemaal keken ze uit naar deze vakantie, want vooral voor moeder Jill is dit moment erg belangrijk. Alleen komt niet iedereen op de eindbestemming aan. De familie wordt slachtoffer van een ernstig verkeersongeval. Het was een ongeluk, maar dit kan niet voorkomen dat lang verborgen geheimen het daglicht zien. Lukt het deze familie om dit alles te boven te komen?

De Australische Nicola Moriarty komt uit een echte schrijversfamilie. Ze is de jongste van de Moriarty-zussen van wie Liane Moriarty toch wel de meest bekende is in Nederland. Maa ook Nicola timmert hier steeds meer aan de weg. Na het schrijven van feelgood spitst deze auteur zich tegenwoordig toe op de literaire thrillers. Ik moet je iets vertellen is haar nieuwste binnen dit genre. Dit boek is naar het Nederlands vertaald door Anne Livestro, die ook verantwoordelijk is voor vertalingen van een aantal boeken van zus Liane.

Voor de broers Lewis heeft de auteur duidelijk inspiratie gehaald uit haar eigen familie. Pete is een succesvol schrijver, waarna ook Tony een boek zal publiceren. Darren worstelt echter met een writer’s block, wat niet geschuwd wordt in het verhaal. De personages laten hierdoor een goede indruk achter. Als lezer krijg je veel van hun levens mee, de successen maar ook de worstelingen. Echter zie je dit het best bij Darren, aangezien hij de enige broer is met een eigen verhaallijn. De andere verhaallijnen zijn weggelegd voor Jill en Andrea en Mimi, de partners van Tony en Pete. Er wordt veelvuldig gewisseld tussen al deze perspectieven, waardoor de puzzelstukjes stukje bij beetje op hun plaats vallen. De wisselingen gaan vlug en gebeuren meermaals per hoofdstuk.

De hoeveelheid informatie die wordt prijsgegeven is telkens net genoeg om de lezer tevreden te houden en tegelijkertijd nieuwsgierig te maken naar het verdere verloop van het verhaal. Door het steeds loslaten van kleine brokjes informatie ontstaat er een constant aanwezige onderhuidse spanning. Ieder familielid heeft zo zijn problemen en geheimen, zelfs de personages van wie je het niet verwacht. Langzaam maar zeker worden al deze geheimen onthuld. Het begint allemaal met een e-mail aan Jill met de onderwerpregel ‘Ik moet je iets vertellen’. Dit maakt direct nieuwsgierig naar de schrijver van deze e-mail en wat diegene moet vertellen. De lezer komt hier pas laat in het verhaal achter, waardoor de nieuwsgierigheid en de urgentie om door te lezen blijven. Ook Andrea, Mimi en Darren hebben zo hun geheimen, met wisselende gevolgen. Het verhaal van Darren is vergeleken met de rest van het boek het minst interessant. Het maakt minder nieuwsgierig dan de andere verhaallijnen. Toch is het nodig hem te leren kennen, want hij speelt een belangrijke rol in het algehele verhaal.

Ik moet je iets vertellen van Nicola Moriarty is een boek dat zich niet makkelijk in een genre laat onderbrengen. Het heeft feelgoodelementen, zoals familiebanden en -geheimen. Aan de andere kant zit er onderhuidse spanning in het verhaal omdat al deze geheimen langzaam maar zeker worden onthuld. De manier van schrijven, met veel perspectiefwisselingen en het loslaten van kleine beetjes informatie, zorgt hiervoor. Dit maakt dat de nieuwsgierigheid en urgentie om verder te lezen het gehele boek aanwezig is. Ondanks dat het thrillerelement de boventoon voert, is dit geen klassieke thriller. De spanningsboog staat echter van begin tot eind strak wat ervoor zorgt dat je het hele verhaal geboeid blijft. Dit maakt het boek geschikt voor lezers die van allerlei genres houden.