Weet lezer niet emotioneel te binden

Nadat ik jaren geleden voor het eerst een boek van Rebecca Yarros las, heb ik sindsdien de meeste van haar boeken gelezen. Ik houd van haar contemporary romances en dan voornamelijk vanwege de levensechte personages en hun karakterontwikkeling. Hier komt altijd veel emotie bij vrij. In the likely event is haar nieuwste boek binnen dit genre en ik was het eigenlijk alweer een beetje vergeten, tot de Nederlandse vertaling verscheen. Wist dit verhaal mij weer net zo mee te slepen als alle eerdere boeken?

Dit verhaal draait om Izzy en Nate die elkaar in het vliegtuig ontmoeten. Nadat hun vliegtuig kort na het opstijgen neerstort en ze het beide overleven, zijn ze er van overtuigd elkaar nooit meer te zullen zien. Niets is minder waar, want in de tien jaar die daarop volgen zien ze elkaar geregeld. Tot er abrupt een einde aan het contact komt. Vanwege haar werk reist Izzy af naar Afghanistan, waar Nate toevallig naartoe is uitgezonden. En laat nou juist hij Izzy’s bodyguard zijn. Kunnen ze het bij een professionele werkrelatie houden of zijn hun gevoelens voor elkaar te sterk?

De personages kunnen niet meer van elkaar verschillen, maar toch zo hetzelfde zijn. Izzy volgt het door haar ouders voor haar uitgestippelde pad terwijl Nate juist doet wat hij altijd al had gewild. Izzy zit in de politiek, Nate in het leger. Hun levens kruisen elkaar en daar komt ook de koppigheid die ze beide bezitten naar voren. Ze hebben allebei een enorme drive om degenen van wie ze houden te beschermen en dat komt hier ook goed tot uiting. Vanaf het begin is namelijk duidelijk dat het onmogelijk is om een professionele werkrelatie te hebben. Wat wel opvalt is dat het Yarros deze keer niet is gelukt de personages levensecht aan te laten voelen. Zowel Izzy als Nate bewaren een zekere afstand tot elkaar, en daardoor ook tot de lezer. Hierdoor is het lastig om je emotioneel betrokken te voelen bij hun ontwikkeling en daarmee hun verhaal. Naarmate de muren tussen die twee worden afgebroken kom je meer over hen te weten, maar dit is niet genoeg. De gevoelens blijven zo goed als uitgeschakeld waardoor de afstand behouden blijft. Hierdoor heb ik niet het idee dat ik Izzy en Nate echt heb leren kennen en dat ze zich gedurende het verhaal hebben ontwikkeld.

Ondanks deze emotionele afstand leest het boek wel makkelijk weg. De hoofdstukken zijn relatief kort en er wordt regelmatig van perspectief gewisseld. Dit gebeurt zowel in het heden als in het verleden. Hierdoor krijg je stukje bij beetje een beeld van hoe Izzy en Nate op het huidige punt zijn beland. Helaas weet het boek mij niet te intrigeren, ook al las ik het snel uit. Er zit alleen een klein tijdsfoutje in hoofdstuk 13, dit speelt zich af in november 2021 terwijl de rest van het verhaal zich in augustus 2021 afspeelt. Dit is waarschijnlijk een foutje dat tijdens het schrijven en redigeren over het hoofd is gezien en in de vertaling logischerwijs is overgenomen.

In augustus 2021 trok het Amerikaanse leger zich terug uit Afghanistan en greep de Taliban direct weer de macht. Tegen deze gebeurtenis is dit verhaal afgezet. Dit maakt dat de sfeer vrij gespannen is, want er is een continue spanning. Is het nog wel veilig genoeg? Lukt het Izzy om haar werk te blijven doen? Het is een race tegen de klok, want de Taliban kan ieder moment de macht grijpen. Daarom vind ik de seks in dit verhaal wat misplaatst. Tegen het eind zit er een flinke sekscène in het boek en hoewel deze past binnen het verhaal van de personages, voegt het weinig toe. De tijd en plaats zijn onlogisch, want waarom zou je elkaar zo beminnen terwijl je ider moment van je bed gelicht kan worden omdat je moet vluchten? Daarnaast voelt deze scène geforceerd omdat de chemie tussen de personages ontbreekt en dat is zonde. Hierdoor wist het verhaal mij niet volledig in zijn greep te krijgen.

In the likely event is niet het soort kwaliteit dat ik van Rebecca Yarros gewend ben. De personages voelen afstandelijk waardoor ik mij niet emotioneel betrokken voelde bij dit verhaal. De setting was actueel en interessant, maar het deed me verder weinig. Het kon me eigenlijk allemaal niet heel erg interesseren, ook al las ik het boek snel uit. De schrijfstijl is namelijk wel weer heel fijn. Ik heb het idee dat deze auteur een beetje te veel boeken achter elkaar aan het schrijven is waardoor de kwaliteit van deze boeken minder wordt. Laten we hopen op een nieuw boek op de wat langere termijn, zodat er weer meer focus is.