Sports romance met diepere lagen

Mile High van Liz Tomforde is het eerste deel in de “Windy City” serie en stond al een tijdje op mijn TBR. Ik werd namelijk direct nieuwsgierig toen ik de flaptekst las. Ik merk dat ik steeds meer contemporary romance boeken oppak en ik was benieuwd of deze ook in mijn straatje zou passen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen idee meer had waar dit boek over gaat voor ik het oppakte. Ik had de flaptekst natuurlijk wel gelezen, maar op de een of andere manier niet echt onthouden. Ja, ik wist nog wel dat het iets met een stewardess was, maar dat het een sports romance is, kwam voor mij dan ook best wel als een verrassing. Ik was erg benieuwd omdat dit type romance boeken zich vaak afspeelt op de universiteit en daardoor vaak een studentikoze vibe krijgen. Ook was ik wat huiverig omdat ik in andere recensies las dat het boek wel wat korter had gekund en dat het verhaal door de dikte soms wat inkakte. Ik ben nogal gevoelig voor dit soort kritiekpuntjes, want ik ga daar dan extra op letten. Gelukkig had ik een hele andere ervaring met dit boek.

Hoofdpersonen Stevie en Evan lijken op het eerste gezicht twee complete tegenpolen. Evan is arrogant en heeft een reputatie hoog te houden terwijl Stevie wat afwachtend en onzeker is. Ze wil het liefst bij Evan uit de buurt blijven, maar omdat ze nou eenmaal stewardess is in het privévliegtuig van het IJshockeyteam van Chicago kan ze niet om deze assistent aanvoerder heen. De aanttekkingskracht is direct voelbaar, maar het verhaal komt pas echt op gang als Stevie en Evan meer tijd met elkaar doorbrengen en elkaar beter leren kennen. Tomforde heeft deze personages goed uitgewerkt waardoor je getuige bent van hun gigantische groei. Beiden zijn namelijk niet meer wie ze in de eerste hoofdstukken van deze romance zijn. Gaandeweg komen Stevie en Evan erachter dat ze allebei te maken hebben met trauma’s die ervoor zorgen dat ze zijn hoe ze zijn. Stevie is onzeker over haar lichaam. Ze heeft een maatje meer en krijgt vaak te maken met fatfobie. Evan is bang om zijn ware aard te laten zien, bang om niet meer leuk gevonden te worden als hij zijn bad boy imago laat varen. Alleen de mensen die dichtbij hem staan krijgen zijn ware aard te zien. Doordat ze samen groeien, vullen ze elkaar goed aan. Ze leren omt te gaan met hun trauma’s en deze een plekje te geven, maar ook om zich open te stellen voor de ander. Dit komt de romance alleen maar ten goede.

Het bverhaal is met zijn korte hoofdstukken vlot geschreven. Ik vloog erdoorheen. Dit komt zeker door eerder genoemde korte hoofdstukken, maar ook door de perspectiefwisselingen tussen Stevie en Evan. Zo leer je hen allebei goed kennen en wil je door blijven lezen om te weten hoe hun verhaal zich gaat ontwikkelen. Doordat je op deze manier getuige bent van hun karakterontwikkeling, kun je echt met de personages meeleven en blijft het geloofwaardig.

Dit boek heeft niet echt een zichtbare plotlijn. Dat komt door dat het verhaal leunt op de personages en hun ontwikkeling. De auteur heeft met een aantal thema’s de basis gelegd voor dit boek en deze zijn er ter ondersteuning van de personages. Deze thema’s zijn onder andere fatfobie, onzekerheid, intergenerationeel trauma en liefde. Dit boek kent de found family trope, want zowel Stevie en Evan hebben een disfunctionele familiedynamiek. De plot slaagt erin om de personages te ondersteunen en biedt ook nog een vleugje sport. Want hoewel dit een sport romance is, voert de sport niet de boventoon. Daarnaast weet het mij ook nog eens geboeid te houden.

Mile High van Liz Tomforde is een sport romance die eens niet zo studentikoos aanvoelt. Eerlijk gezegd was dit een verademing. De personages groeien enorm en dat doen ze zowel op individueel niveau als gezamenlijk. Het boek is vlot geschreven en ik vond het nergens te lang of saai worden. Dit maakt mij erg nieuwsgierig naar de rest van de serie.