Alles ademt middelmatigheid

In de affgelopen jaren heb ik met regelmaat een boek van Taylor Jenkins Reid gelezen. Deze bevielen me over het allgemeen goed, met De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo en Carrie Soto is back als uitschieters. Begin dit jaar verscheen de Nederlandse vertaling van One True Loves, een van haar oudere boeken. Ik wil het ook al sinds begin dit jaar lezen, maar pakte het nu pas op. Wist dit boek mij ook weer te boeien? Deze recensie is gebaseerd op het Engelse luisterboek.

Mijn verwachtingen waren middelmatig hoog. Aan de ene kant weet ik wat deze auteur mij als lezer te bieden heeft, maar aan de andere kant is dit ook weer een ouder boek en in de tijd erna kan ze gegroeid zijn als auteur. De plot sprak mij wel aan, maar toch voelde ik niet de enorme drang om het boek direct op te pakken. Ik bleef het maar uitstellen. Als ik het nu niet gewoon maar had gelezen, zou het nog langer op mijn enorme nog te lezen stapel blijven liggen. Ik hoopte maar dat het verhaal mij genoeg wist te boeien en dat het emoties en diepgang zou bevatten.

Dit boek kent drie hoofdpersonages: Emma, Jesse en Sam. Ik vond hen allemaal eigenlijk niet zo leuk en dat is vrij onhandig met een boek als dit. Emma komt over als oppervlakkig. Dit geldt eigenlijk ook vor Jesse en Sam. Jesse vond ik het meest irritant omdat hij zich echt horkerigg gedraagt naar Emma toe. Vooral na zijn miraculeuze terugkeer. Hij lijkt niet te willen accepteren dat de wereld niet heeft stilgestaan en dat Emma misschien ook wel gegroeid kan zijn in al die jaren. Hij was voor mij echt een rode vlag. Later draait hij bij, maar dit voelde voor mij echt te gehaast en ongeloofwaardig. Sam gaat het best met de hele situatie om. Hij blijft zo ver als mogelijk rationeel. Emma weet duidelijk niet goed wat ze moet doen en dat is ook logisch. Het verhaal kan heel mooi zijn, mits de personages goed zijn uitgewerkt en dat is hier niet het geval.

De schrijfstijl is wel prima, met redelijk korte hoofdstukken. Ik moest alleen erg wennen aan een wisseling van vertelvorm. Het boek wordt voor het grootste gedeelte verteld vanuit de eerste persoon, tot op een bepaald punt. Hier wordt geswitcht naar de tweede persoon en ik vindt deze vertelvorm echt verschrikkelijk. Gelukkig wordt daarna weer overgegaan op de eerste persoon. Helaas wist de auteur mij niet mee te slepen zoals met haar andere boeken en dat kan zomaar te maken hebben met het feit dat dit een ouder boek is.

Doordat dit boek karaktergestuurd is, is er een vrij basaal plot. Ik had ook niet anders verwacht, maar toch wist het mij niet te intrigeren. De sfeer wisselt logischerwijs van luchtig naar verdrietig en weer terug, maar doordat de personages niet memorabel zijn is de plot dat automatisch ook niet. Het boek leunt op de personages en de plot zou hen moeten ondersteunen. Dat doet het wel, maar ik kon er niet zoveel mee. Ik verveelde me op een gegeven moment en wilde het boek maar gewoon uit hebben om iets anders op te kunnen pakken.

Helaas was One True Loves van Taylor Jenkins Reid niet het boek wat ik hoopte dat het zou zijn. Het leunt erg op de personages en deze blijven behoorlijk vlak. Hierdoor is het onmogelijk met ze mee te voelen. Het boek is niet al te dik, want ik begon me op een gegeven moment te vervelen en wilde het uit hebben. De schrijfstijl is ook wel prima, hetzij niet heel bijzonder. Het is maar weer eens gebleken dat ouder werk van een succesvolle auteur vertalen niet altijd goed uitpakt.