Dertien-in-een-dozijn verhaal

Eén van dé BookTok hypes van afgelopen jaar is Powerless, het debuut van Lauren Roberts en gelijk ook het eerste deel in een nieuwe young adult romantasy serie. Ik las dit boek eind 2023, maar moest toen al snel concluderen dat dit waarschijnlijk niets voor mij is. Ik had dit totaal niet verwacht, want het klonk wel leuk. Nu is het boek naar het Nederlands vertaald. Op de een of andere manier liet het mij niet los, ik bleef nieuwsgierig. Tijd om het boek een tweede kans te geven. Hoe beviel deze kans mij?

Omdat dit mijn tweede en tevens laatste kans voor dit boek was, waren mijn verwachtingen al behoorlijk naar beneden bijgesteld. De hoge verwachtingen die ik een aantal maanden geleden had waren misschien iets te surrealistisch voor wat dit boek mij nou eigenlijk te bieden heeft. Met dit gegeven in mijn achterhoofd begon ik opnieuw aan dit verhaal en ik besloot maar niets te verwachten en gewoon maar te hopen dat ik deze keer verder zou komen met lezen. Misschien, heel misschien, zou ik het nog leuk vinden ook. Ik was vrij vroeg in het boek gestopt, nog voor Paedyn echt aan de Zuiveringsproeven begon.

Dit boek kent twee hoofdpersonen, Paedyn en Kai. Paedyn is opgegroeid in de sloppenwijken en heeft geen magische krachten. Dit deert haar niets, want ze weet goed voor zichzelf op te komen en hoe ze haar lichaam als wapen moet gebruiken. Daarnaast kan ze ook goed overweg met echte wapens. Paedyn heeft geen familie meer en weet dus hoe ze moet vechten om te overleven. Op het eerste gezicht vond ik haar geen leuk personage, maar naarmate het verhaal vordert begon ik haar sympathieker te vinden. Ze is niet de zwakke schakel waarvoor ik haar eerst aanzag. Wel is ze een vrij standaard fantasy personage enkun je al raden hoe ze zich zal ontwikkelen. Je leert haar, naast het feit dat ze goed kan vechten en jatten, niet echt kennen als persoon. Haar persoonlijkheid blijft vrij onderbelicht, maar hier zal in het vervolg vast meer aandacht aan worden gegeven. Aan de andere kant is er dus Kai, de toekomstige handhaver van de koning. Hij is opgeleid om in koelen bloeden te doden, ook al worstelt hij hier mee. De propaganda van zijn vader is er zo ingestampt dat hij niet goed weet hoe hij zijn eigen gevoel moet volgen als het erop aan komtt. Ook hem leer je niet bijzonder goed kennen, maar dat lijkt ook te zullen veranderen in het tweede deel van deze trilogie. Voor nu zijn zowel Kai als Paedyn prima uitgewerkt.

Het boek is vlot geschreven. Ik had meer moeite met de vertaling, dus ik ben toch weer overgestapt op de Engelse versie. De Nederlandse vertaling is verzorgd door een Vlaamse uitgeverij en hierdoor zag ik nog wel wat Vlaamse uitdrukkingen in het boek staan. Wat mij vooral irriteerde was het overmatig gebruik van het woord "schat" in de dialogen tussen Paedyn en Kai. In de Engelse versie wordt dit woord niet gebruikt en nu werd het te veel van het goede. De schrijfstijl is verder prima, hetzij vrij basaal en niet heel bijzonder. De perspectiefwisselingen tussen de hoofdpersonen is een welkome toevoeging. Door de vertaling las het boek alleen voor mij wat stroef en vond ik het moeilijk mijzelf in het verhaal te verliezen. Dat lukte mij de eerste keer overigens ook niet.

Heb je zowel De hongerspelen als Rode Koningin gelezen, dan herken je zeker veel van elementen uit deze boeken terug in dit verhaal. Het toernooi element komt natuurlijk uit het eerste boek, de elite die speciale krachten bezit uit het tweede. Op zich werkt het combineren van deze twee elementen prima, alleen maakt dit het boek niet origineel. Sterker nog, het voelt als een dertien-in-een-dozijn verhaal. De auteur verwerkt hier wel een aantal thema's in, waaronder trouw, loyaliteit en voor jezelf op durven komen. Toch was dit niet genoeg om dit boek bijzonder te maken. Deze thema's zullen vermoedelijk verder worden uitgediept in de vervolgdelen. Helaas was dit verhaal voorspelbaar waardoor het mij niet volledig wist te intrigeren. Desondanks heb ik me er meer mee vermaakt dan ik eigenlijk had gehoopt.

Ondanks dat Powerless van Lauren Roberts net iets te gemakkelijk was voor mij, heb ik er geen spijt van dat ik het een nieuwe kans heb gegeven. Het boek is zeker niet perfect, want de personages missen diepgang en het verhaal is behoorlijk voorspelbaar. De jongere lezer die net begint met het lezen van dit genre zal zeker van dit boek genieten, want hen heeft het verhaal wel veel te bieden. Toch ben ik nieuwsgierig geworden naar het vervolg, want soms is een makkelijke fantasy ook wel eens lekker.