Typisch tweede deel

*LET OP! DEZE RECENSIE IS GEBASEERD OP HET ENGELSE BOEK*

Niet lang geleden lukte het mij dan toch om Powerless van Lauren Roberts uit te lezen. Ik deed al eerder een poging, maar strandde vrij snel. Deze enorme Booktok hype kreeg deze zomer zowel een Nederlandse vertaling als een Engels vervolg. Nadat ik het vorige boek uit had, wilde ik Reckless eigenlijk niet meteen lezen. Maar zoals altijd won de nieuwsgierigheid het van mijn voornemens. Heeft dit tweede deel in de “The Powerles Trilogy” mij wel overtuigd? Let op: deze recensie bevat spoilers voor Powerless.

Ondanks alles heeft Powerless mij niet volledig overtuigd van de hype die nog steeds om dit boek heen hangt. Ik heb me vermaakt, maar het was zeker niet perfect. Het verhaal is vrij voorspelbaar en de vertaling irriteerde me op sommige momenten. Het einde maakte mij dan weer nieuwsgierig naar het vervolg en ik verwachtte dan ook dat we nu meer te weten zouden komen over de personages. Ik hoopte op een verhaal dat wordt verteld vanuit meerdere perspectieven, want dat lijkt mij wel nodig in deze serie. Ik vreesde alleen wel een beetje voor het zogeheten tweede deel syndroom, iets dat je vaker ziet bij trilogieën. Mijn verwachtingen kwamen uit. Enerzijds fijn, anderzijds jammer.

Net als Powerless wordt Reckless vanuit zowel het perspectief van Paedyn, Kai en Kitt verteld. Na de laatste gebeurtenissen uit het vorige boek staat er voor zowel Paedyn als Kai veel op het spel. Kai wordt op zijn eerste officiéle missie gestuurd in dienst van koning Kitt en deze missie draait om het vinden van Paedyn die op de vlucht is geslagen. Het is vrij voorspelbaar dat ze elkaar gedurende dit verhaal vinden. Wat mij opvalt is dat dit boek meer om de personages en hun ontwikkeling draait dan om een eigenlijk plot. Zowel Paedyn als Kai worstelen met hun gevoelens. Ze willen – of mogen – niets voor elkaar voelen, maar hun hart beslist anders. Dit dilemma komt vooral goed tot uiting bij Kai, hij wordt verscheurd tussen zijn opdracht en zijn gevoelens. Toch zijn deze personages voorspelbaar en groeien ze niet enorm, iets wat je normaliter wel verwacht van een karaktergestuurd verhaal. Roberts heeft de focus slechts verlegd. Wat wel interessant is, is hun ontwikkeling als ze meer over elkaar te weten komen.

Doordat dit een YA trilogie is, is de schrijfstijl gericht op deze doelgroep. Dit uit zich vooral in korte hoofdstukken en geen ingewikkeld taalgebruik. Hierdoor leest dit boek makkelijk weg. Er zijn lezers die duidelijk moeite hebben om door dit verhaal heen te komen, maar die ervaring deel ik helemaal niet. Ik vind het boek eigenlijk iets te makkelijk en was er zo doorheen. Ten opzichte van het vorige deel lijkt de auteur niet echt gegroeid in het schrijven en dat is jammer.

In vergelijking met het vorige boek is de focus verlegd van de plot naar de personages. Hierdoor zit er weinig vaart in het verhaal en gebeurt er weinig. Dit maakt het boek niet echt intrigerend en ik snap wel waarom anderen hier moeilijker doorheen komen. Er gebeurt weinig spannends en hetgeen er gebeurt zie je al van kilometers ver aankomen. de sfeer is ook anders, ik verwachtte een meer gespannen sfeer maar kreeg deze niet. Ik vind de onthullingen aan zowel Paedyn’s als Kai’s kant interessant, deze bieden voer voor het vervolg. Ook het einde heeft mij weten te verrassen en eerlijk gezegd had ik dat niet meer verwacht.

Het is niet dat ik Reckless van Lauren Roberts met tegenzin las, maar het is een typisch tweede deel in een trilogie. Iets dat ik al een beetje verwachtte, maar waar ik stiekem toch niet op hoopte. De focus ligt nu meer op de personages in plaats van op de plot, ook al zit er in geen enkel personage veel groei. De plot is vrij voorspelbaar en er gebeurt eigenlijk niets noemenswaardigs. Het einde weet mij dan wel weer te verrassen en nieuwsgierig te maken naar het slotdeel in deze serie.