Fijn tussendoortje

Nadat ik eerder deze zomer Dromen jagen, het derde deel in de “Nueva Vida” serie van Anna Thomas las, was het nu tijd voor het laatste deel, Reünie in Spanje. Het was nog lekker nazomerweer, dus het perfecte moment om deze zomerse serie af te sluiten. De eerdere delen deden precies wat ze moesten doen, een prima tussendoortje zijn. Geldt dat ook voor deze afsluiter?

Na het lezen van het vorige deel had ik niet meer zulke hoge verwachtingen voor dit vierde en laatste deel uit deze serie. Ik genoot zichtbaar minder dan van de eerste twee boeken, er had dan ook bijna drie jaar tussen gezeten. Tussen deze laatste twee boeken zat een kortere periode en ik merk dat mijn leessmaak wederom is veranderd. Ik ben nu toch meer op zoek naar boeken met meer diepgang in met name de personages en daar passen deze absoluut niet bij. Het zijn prima tussendoortjes en ik verwachtte van Reünie in Spanje dan ook niet meer dan dat.

Er is nog één personage dat we niet afzonderlijk hebben gevolgd om te zien hoe zij een draai zou geven aan haar nieuwe leven in Spanje, zonder haar echtgenoot. Dit is Ellen. In dit laatste boek was het dan ook haar beurt om op zoek te gaan naar haar plekje in Nueva Vida en hoe ze om moet gaan met haar huwelijk dat niet zo veel meer voorstelt. Het verhaal wordt dan ook afwisselend vertelt vanuit Ellen in Spanje en haar echtgenoot Nick in Nederland. Ellen is, net als de andere vrouwen, vrij wispelturig. Ze is onzeker over zichzelf en haar lichaam, ze heeft een maatje meer. Ze weet niet goed of ze nou wel of niet verliefd is op Carlos en ze hoopt eindelijk antwoorden te krijgen op de vraag waarom haar moeder het gezin in de steek liet toen ze jong was. Ik weet niet heel goed wat ik van haar moet vinden. Net als Judith en Linda maakt ze geen echte indruk. Dat past wel bij dit type verhaal, maar ik vind het jammer. Het is niet meer wat ik wil lezen in boeken. Nick is dan weer het tegenovergestelde, het andere uiterste. Hij is Ellen al snel vergeten en gaat verder met zijn leven. En hoe. Dit is ook niet oké. Ook hij heeft verder weinig indruk gemaakt, behalve dan die van een gladjakker. Er zit wel een groei in de personages, maar die is niet noemenswaardig.

Het verhaal leest dan wel weer lekker makkelijk, dit komt door de vlotte schrijfstijl en de korte hoofdstukken. Het taalgebruik is makkelijk waardoor je in een moeite door kunt lezen. Dat het boek zelf ook niet al te dik is helpt zeker mee. De perspectiefwisselingen zijn goed, zelfs nodig om het verhaal niet in te laten kakken. Het boek is geschreven in de derde persoon enkelvoud, iets dat goed past maar waardoor het soms wel een afstand creëert tot de lezer.

De plot is wat je van dit type ffeelgood kunt verwachten. Het is basaal en er gebeurt niet extreem veel. Het intrigeerde mij niet echt, maar toch las ik het boek zo uit. Dit is vooral te danken aan eerdergenoemde lengte van het verhaal en de schrijfstijl. Het is een lekker tussendoortje dat het perfect doet op een (na)zomerdag, je waant je echt even in Spanje. De afloop is vrij voorspelbaar en dat maakt dit boek een echte feelgood.

Reünie in Spanje is een goede afsluiter van de “Nueva Vida” serie van Anna Thomas. Er was nog één personage dat we niet hadden gevolgd en dat gebeurt nu wel. Het boek is vlot geschreven met een basaal plot. Dit past prima in het feelgood genre. Wel merk ik dat ik hier steeds meer overheen groei, waar ik nog kon genieten van de eerste twee delen in deze serie was dit bij de laatste twee delen beduidend minder. Ik heb me nog steeds vermaakt, maar dat komt voornamelijk door het weer waarin ik deze boeken las. Het zijn prima tussendoortjes die het perfect doen op vakantie of tijdens mooie zonnige dagen. Houd je van het type boek met een vrij dun plot waarbij je niet hoeft na te denken? Dan is deze hele serie iets voor jou.