Prima afsluiter

Divine Rivals van Rebecca Ross was een van de populairste boeken van 2023 als we sociale media mogen geloven. Ik heb ooit wel eens iets van deze auteur gelezen, heel lang geleden. Dit was De terugkeer van de koningin en ik vond dat een pittig boek. Over Divine Rivals had ik ook mijn twijfels, want het sprak mij niet meteen aan. Toch las ik het en ik vond het een goed boek, maar was niet razend enthousiast. Niet heel lang daarna verscheen Ruthless Vows, het slotdeel in dit “Letters of Enchantment” tweeluik. Heeft dit boek mij alsnog weten te overtuigen? Deze recensie bevat spoilers voor Divine Rivals, dat vanaf 27a augustus trouwens in het Nederlands verschijnt als Hemelse Rivalen.

Zoals ik al schreef heeft Divine Rivals mij niet omver weten te blazen. Ik vond het een goed boek, maar ondanks dat het met een cliffhanger eindigt, stond ik niet meteen te springen om dit verrvolg op te pakken. Mijn verwachtingen waren dan ook niet echt hoog, zeker niet omdat er toch wat negatievere geluiden kwamen. Ik ben daar best wel gevoelig voor en zoiets kan mij echt tegenhouden om een boek op te pakken. Nu is de aandacht wat weggeëbd en durfde ik het aan om erachter te komen hoe het Iris en Roman verder is vergaan. Ik moet eerlijk bekennen dat mij opvalt dat dit boek veel minder aandacht krijgt dan zijn voorganger.

Net als in Divine Rivals wordt dit verhaal vanuit zowel Iris als Roman vertelt. Dit moet ook wel, want door de laatste gebeurtenissen uit het eerste boek zijn ze van elkaar gescheiden en leven op dit moment hele andere levvens. Iris pakt haar werk voor de plaatselijke krant weer op en probeert ondertussen Roman terug te vinden. Roman zit nog steeds aan het front en is gevangengenomen door Dacre. Hij kan weinig meer van zijn verleden herinneren en is onderworpen aan Dacre’s wil. Deze verschillen heeft de auteur goed uitgediept. Iris is naar mijn idee wat zelfverzekerder geworden, ze lijkt meer te durven. Ze gaat tot het uiterste om Roman terug te vinden. Hierbij moet ze regels breken en hierin merk je dat ze grgroeid is, ze is niet meer zo volgzaam als eerst. Roman is in het begin van het boek een totaal ander persoon, maar langzamerhand wordt hij zijn oude zelf en ook hij schopt tegen de heersende orde aan. Dit maakt hen beiden strijdvaardig. Ook al speelt het schrijven in dit boek een minder grote rol, het is voor zowel Iris als Roman een veilige haven. Ondanks de goede uitwerking en groei van deze personages, zullen ze niet lang beklijven. Daarvoor weten ze gewoon geen indruk achter te laten.

Omdat ik nog niet veel van Ross’ boeken heb gelezen, ben ik niet heel bekend met de schrijfstijl. Wat mij tijdens het lezen van Divine Rivals direct opviel is het verschil in schrijfstijl met een van haar eerdere boeken, De terugkeer van de koningin. Dat boek vond ik vrij “stijf” en ingewikkeld om doorheen te komen. Divine Rivals was naar mijn idee wat toegankelijker en minder complex. Deze lijn zet zich in Ruthless Vows voort. Doordat de sfeer van dit verhaal anders is en er veel op het spel staat, is de schrijfstijl minder poëtisch. De magische brieven tussen Iris en Roman spelen nu een minder belangrijke rol en hebben een andere functie. Waren deze eerder nog flirterig, nu worden deze vooral gebruikt om elkaar terug te vinden en informatie te vergaren over de nog steeds voortdurende oorlog. De perspectiefwisselingen helpen hierbij en zorgen ervoor dat je benieuwd blijft naar het verdere verloop. Regelmatig wordt er in een hoofdstuk van perspectief gewisseld, maar ook dit heeft een functie.

De plot is een stuk duisterder dan ik had verwacht. In het vorige boek vroeg ik mij nog af wat nou het doel is, nu wordt dit steeds duidelijker. Dacre krijgt steeds meer macht over de bevolking en heerst met harde hand. Hierdoor is de sfeer ook een stuk duisterder. De personages staan constant onder hoogspanning, want ze moeten elkaar terugvinden terwijl ze heel voorzichtig te werk moeten gaan. Het eerste deel van het verhaal wist mij niet direct te intrigeren. Dit veranderde echter op een bepaald punt net voor de helfft van het boek. Hierna wilde ik door blijven lezen om te weten hoe het verder zou gaan ondanks dat ik geen groot fan ben van iris en Roman. Het concept van dit tweeluik is interessant, want de goden zijn onvoorspelbare wezens en magie is al net zo onvoorspelbaar. Een aantal gebeurtenissen riepen wat verwarring op, maar dit was van korte duur. Vanaf de tweede helft werkt Ross duidelijk naar een climax toe. Deze is ietwat voorspelbaar, maar het is interessant om te lezen hoe de hoofdpersonen hiermee omgaan en hier naartoe werken.

Ondanks dat ik niet zo’n fan ben van de personages heb ik Ruthless Vows van Rebecca Ross wel met plezier gelezen. Ik houd wel van een wat duisterder plot in fantasy waarin ergens naar toe wordt gewerkt. Dit idee had ik bij het vorige boek minder. De personages groeien gedurende dit tweeluik. Ze weten alleen niet de aandacht vast te houden, daar zijn ze net te vlak voor. De schrijfstijl is weer net zo meeslepend, ook al is deze minder poëtisch dan in het vorige boek. Houd je van boeken met oorlogen, goden en een vleugje magie? Dan is dit “Letters of Enchantment” tweeluik geschikt voor jou.